Άλλη μία Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης περνά στην ιστορία και με την ομιλία του πρωθυπουργού το περασμένο Σάββατο κάποιοι έβγαλαν τα κομπιουτεράκια. Γιατί; Μα, για να υπολογίσουν τα λεφτά που θα βάλουν στην τσέπη τους από τις φοροελαφρύνσεις!
Μάταια, όμως. Διότι οι προσδοκίες που είχαν αρχικά καλλιεργηθεί δεν επιβεβαιώθηκαν. Ίσως γιατί ο πήχης είχε ανέβει πολύ πιο ψηλά απ’ ό,τι θα έπρεπε ή ίσως γιατί η τρόικα έβαλε στο Παρίσι φρένο στις φιλοδοξίες της κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο: οι παρεμβάσεις που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός παραμένουν περιορισμένης «λάμψης» και μοιάζουν μάλλον ασπιρίνη στον πονοκέφαλο που αντιμετωπίζουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Υπάρχει, ωστόσο, και ο αντίλογος: «Είναι το πρώτο βήμα», λένε όσοι προτιμούν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Αλλά, είναι στ’ αλήθεια το πρώτο βήμα; Διότι η ελληνική οικονομία χρειάζεται ακόμη πιο τολμηρά βήματα.
Από την άλλη πλευρά, με ενδιαφέρον αναμένονται σήμερα και αύριο οι εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα. Ο πήχης έχει ανέβει εξίσου ψηλά για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς συνεργάτες του δεν έχουν πάψει να μιλούν για «κυβερνητικό πρόγραμμα» που θα ανακοινώσει και για το οποίο έχει δουλέψει ο Γιάννης Δραγασάκης – μία από τις πιο σοβαρές προσωπικότητες του ΣΥΡΙΖΑ.
Μέχρι σήμερα, όμως, ούτε ο κ. Τσίπρας κατάφερε να δώσει το κάτι παραπάνω και αρέσκεται σε ευχολόγια και γενικόλογες υποσχέσεις. Κάτι που δεν το λένε μόνον οι πολιτικοί του αντίπαλοι, αλλά και στελέχη του κόμματός του – ιδίως οι… εξ αριστερών σύντροφοί του, οι οποίοι αντιδρούν λυσσαλέα στις επαφές του με το… μεγάλο κεφάλαιο, όπως με την επίσκεψή του την περασμένη εβδομάδα στο συνέδριο τραπεζιτών στην Ιταλία.
Με απλά λόγια, όμως, η θολούρα βολεύει και τις δύο πλευρές. Την μεν κυβέρνηση γιατί έχει ως δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι της την τρόικα, η οποία υπαγορεύει ουσιαστικά τις κρίσιμες αποφάσεις. Τη δε αξιωματική αντιπολίτευση γιατί δεν μπορεί να υποσχεθεί συγκεκριμένα πράγματα, αφού δεν γνωρίζει ούτε καν η ίδια τι προτείνει πραγματικά.
Έχοντας, όμως, την προοπτική της εξουσίας, μπορεί, σε σχέση με την κυβέρνηση, να τάζει ανέξοδα – ακόμη και αν δεν αποδέχεται την κατηγορία που της προσάπτει η κυβέρνηση ότι επαναλαμβάνει το οδυνηρό «λεφτά υπάρχουν» του 2009.
Το βασικό πρόβλημα της κοινωνίας είναι ακριβώς αυτό: ότι… λεφτά δεν υπάρχουν. Ούτε για να πληρώσουν μειωμένο κατά 30% το φόρο κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης ή τα χρέη της Εφορίας σε 100 δόσεις ή ακόμη και το 50% της έκτακτης εισφοράς – η οποία, όπως και το «χαράτσι» στα ακίνητα, ήταν «έκτακτη» και πάει να γίνει μόνιμη, διά της… εκπτώσεως.
