Ότι βρισκόμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο, το είχαμε καταλάβει από την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στη Χαλκιδική το περασμένο Σάββατο, στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια της Ν.Δ., αλλά και από τις φαρμακερές απαντήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Η απόφαση Σαμαρά-Βενιζέλου, όμως, για ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και επίσπευση της προεδρικής εκλογής κατά ένα μήνα, βάζει τη χώρα σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο έως το Μάρτιο – δηλαδή ένα μήνα μετά την προσπάθεια για εκλογή του διαδόχου του Κάρολου Παπούλια, η οποία, με τα σημερινά δεδομένα, δεν δείχνει να βγαίνει.
Η εκλογολογία, άλλωστε, των τελευταίων ημερών και τα φαινόμενα διάλυσης σε κυβέρνηση και κοινοβουλευτικές ομάδες Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ χρειάζονταν ένα τολμηρό «ξόρκι». Είτε λοιπόν το Μαξίμου (και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης) θα έπρεπε να εφεύρουν μια εντυπωσιακή κίνηση, επιλέγοντας η χώρα να βρεθεί στην ήπια αβεβαιότητα της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, είτε θα έριχναν τη «ζαριά» των εκλογών, οδηγώντας, όμως, στο χάος της ακυβερνησίας. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύττει ότι έχει στόχο την αυτοδυναμία και δεν θα διστάσει έτσι να καταφύγει σε αλλεπάλληλες επαναληπτικές εκλογικές αναμετρήσεις.
Η διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, λοιπόν, ήταν αυτή η εντυπωσιακή κίνηση. Κι ασφαλώς δεν υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι η κυβέρνηση θα χάσει τη δεδηλωμένη. Τουναντίον, θα ακυρώσει το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ότι υπάρχει «απονομιμοποιημένη κυβέρνηση» και επιπλέον θα συσπειρώσει τα στελέχη της. Δίνοντας ταυτόχρονα και ένα έμμεσο μήνυμα στους δανειστές ότι κρέμεται από μία κλωστή, ούτως ώστε να «εκβιάσει» έτσι χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας ή τις ελαφρύνσεις που ζητάει.
Ταυτόχρονα, θα δεσμεύσει τους βουλευτές Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στις αποφάσεις που τυχόν θα ληφθούν τους επόμενους μήνες, ενώ, στην περίπτωση που θα υπάρξουν και θετικές ψήφοι από ανεξάρτητους βουλευτές, θα αρχίσει να διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία της ευρείας πλειοψηφίας των 180 βουλευτών που θα επιτρέψει την προεδρική εκλογή και άρα την εξάντληση της τετραετίας.
Βέβαια, από τους 151 βουλευτές της δεδηλωμένης έως τους 180 ο δρόμος είναι πάρα πολύ μακρύς και κακοτράχαλος – και μπορεί να οδηγεί, τελικά, στον γκρεμό…
Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση και η χώρα κερδίζουν χρόνο. Κερδίζουν από όλες τις απόψεις και από όλες τις πλευρές – δανειστές, πολίτες, ψηφοφόρους και πολιτικά στελέχη – μία τελευταία ευκαιρία να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, να μαζέψουν και να σουλουπώσουν την κατάσταση και να προχωρήσουν κάποια πράγματα.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι παραμένει ανοιχτή και η «μεγάλη» υπόθεση της διευθέτησης του χρέους, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να αλλάξει άρδην το σκηνικό, εάν επιτευχθεί πριν το Φεβρουάριο και την προεδρική εκλογή.
