Αυτό που όλοι ψιθύριζαν, διότι δεν ήθελαν να το πουν μεγαλόφωνα, είναι πραγματικότητα: η Χρυσή Αυγή είναι τρίτη πολιτική δύναμη στη χώρα, όπως προέκυψε από το εκλογικό αποτέλεσμα. Και, ευτυχώς, επειδή η κυβέρνηση σχηματίστηκε με διαδικασίες-εξπρές, δεν χρειάστηκε να ζήσουμε απείρου κάλλους στιγμές, με έναν έγκλειστο πολιτικό αρχηγό να μεταφέρεται με χειροπέδες στο Προεδρικό Μέγαρο, προκειμένου να παραλάβει τη διερευνητική εντολή.
Από την άλλη πλευρά, αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας δημοκρατικής διαδικασίας και οφείλουμε όλοι να το σεβαστούμε – πόσω μάλλον, όταν αυτό ακριβώς έχουμε να προσάψουμε στη Χρυσή Αυγή και τα κορυφαία στελέχη της, ότι δηλαδή εκείνοι δεν σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Οπότε, το ζήτημα στρέφει αυτομάτως αλλού τη συζήτηση: στην (ανύπαρκτη) παιδεία και τον ιδεολογικό σωφρονισμό – μικρών και μεγάλων ψηφοφόρων. Διότι αν στις εκλογές του 2012 υπήρχε το (αληθοφανές) επιχείρημα πως «δεν ξέραμε τι ψηφίζαμε», τώρα ξέραμε. Και μάλιστα πάρα πολύ καλά.
