Από τη μία, οι συγκεντρώσεις κατά της λιτότητας. Και από την άλλη, οι συγκεντρώσεις που ονομάστηκαν «Μένουμε Ευρώπη». Facebook και Twitter γέμισαν από επιτιμητικά και υβριστικά σχόλια εκατέρωθεν και δημιουργήθηκε εμφυλιοπολεμικό κλίμα μεταξύ των υποστηρικτών των δύο εκδηλώσεων.
Το χειρότερο όλων ήταν ότι κάποιοι επιχείρησαν να τις καπελώσουν και πολιτικά-κομματικά, παρά το γεγονός ότι υπήρξαν αυθόρμητες παρουσίες πολιτικών – μεταξύ των οποίων και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος προφανώς δεν θυμάται από πότε είχε να… κατέβει στο πεζοδρόμιο.
Από τη μία, λοιπόν, βρέθηκαν οι «κομμουνιστοσυμμορίτες» και από την άλλη πλευρά οι «γερμανοτσολιάδες», παραπέμποντας σε διχασμό άλλων εποχών, ενώ στην πραγματικότητα το αίτημα των συγκεντρώσεων ήταν κοινό: να κλείσει η διαπραγμάτευση με όρους που δεν θα στραγγαλίζουν οικονομικά τη χώρα και ταυτόχρονα θα διασφαλίζουν την ευρωπαϊκή της προοπτική.
Το τελευταίο που χρειαζόμαστε σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές είναι ο εσωτερικός διχασμός. Κι όπως θα αναρωτιόταν ένας λογικός άνθρωπος, «δεν μπορεί κάποιος να είναι και υπέρ της Ευρώπης και κατά της λιτότητας;»
