Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε. Η κάλπη που θα στηθεί στις 20 Σεπτεμβρίου είναι η τρίτη μέσα στο 2015, ύστερα από τις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου και το δημοψήφισμα του Ιουλίου. Και είναι η έβδομη εθνική εκλογική αναμέτρηση μέσα στα τελευταία οκτώ χρόνια, από το Σεπτέμβριο του 2007.
Το ερώτημα είναι εάν ήταν ή όχι περιττή η νέα αυτή εκλογική περιπέτεια. Και η απάντηση έχει δύο σκέλη: από τη μία πλευρά, αυτό της λογικής. Που λέει ότι η εφαρμογή της συμφωνίας με τους εταίρους και η σταθεροποίηση της οικονομίας, το άνοιγμα των τραπεζών κτλ. απαιτούν νηνεμία στο πολιτικό σκηνικό.
Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχει αυτό του θυμικού. Των πολιτικών δεδομένων της στιγμής, τα οποία δικαιώνουν τον Αλέξη Τσίπρα. Πώς θα μπορούσε να σταθεί αυτή η κυβέρνηση, με «αγκάθι» στο πλευρό της τους βουλευτές που καταψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο; Και ως πότε η αντιπολίτευση θα στήριζε τα μέτρα εφαρμογής της συμφωνίας, αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος, με το 1/3 της κυβέρνησης να… καταψηφίζει;
Η ηρεμία με την οποία αποδέχθηκαν, άλλωστε, οι εταίροι την απόφαση Τσίπρα για πρόωρες εκλογές… υποψιάζει ότι οι κάλπες αποτελούν και δική τους επιθυμία, χάριν πολιτικής και κυβερνητικής σταθερότητας. Η οποία μπορεί να υπάρξει μόνο με κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», όπως τουλάχιστον προκύπτει από τις ισορροπίες που διαμορφώνονται σήμερα – άλλο εάν για λόγους τακτικής ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αρνούνται κάτι τέτοιο και άλλο αν ανατρέψει τα δεδομένα η «γκαστρωμένη» κάλπη.
Θα καταφέρει, άραγε, η «Λαϊκή Ενότητα» του Παναγιώτη Λαφαζάνη και των συντρόφων του να φέρει αυτή την ανατροπή; Της αρκεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά το «όχι» του δημοψηφίσματος – το οποίο, ωστόσο, δεν προήλθε μόνο από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, αλλά διαπέρασε οριζόντια το πολιτικό σύστημα;
Στην προεκλογική περίοδο των 25 και κάτι ημερών, ο Αλέξης Τσίπρας κρατά τα κλειδιά των εξελίξεων και θα έχει να διαμορφώσει ένα διπλό αφήγημα. Θα πρέπει να πείσει γιατί ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ικανοί να εφαρμόσουν καλύτερα από τη ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ ένα πρόγραμμα που και οι τέσσερις ψήφισαν.Παράλληλα, θα πρέπει να πείσει τον κορμό που τον στήριξε, τους συντρόφους του, στελέχη και ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, για ποιο λόγο πήρε την τολμηρή απόφαση να στρέψει το τιμόνι.
Φαίνεται, πάντως, να γνωρίζει ότι δεν μπορεί να σηκώσει μόνος το πολιτικό βάρος. Και ήδη, στο παρασκήνιο, έχουν αρχίσει οι ζυμώσεις προς την κατεύθυνση της συνεργασίας όλων των «ευρωπαϊκών» δυνάμεων – εκτός αν η κάλπη και ο κυρίαρχος λαός έχουν άλλη άποψη.
