Αν έχουν ένα χαρακτηριστικό αυτές οι εκλογές, αυτό είναι ο πολυκερματισμός της Αριστεράς. Είναι γεγονός ότι πάντοτε η Αριστερά ήταν μια… πονεμένη υπόθεση στην Ελλάδα κι από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης στη ζωή μας μπήκε το ΚΚΕ Εσωτερικού, ύστερα η Διάσπαση και τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «μετακομίζει» σταδιακά προς το Κέντρο και τη σύγχρονη, ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, απομένει ως βασική και παραδοσιακή δύναμη στο χώρο της Αριστεράς το ΚΚΕ. Την ταυτότητά της και την πορεία της αναζητεί η Λαϊκή Ενότητα, η οποία φιλοδοξεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τις θέσεις του «ριζοσπαστικού» ΣΥΡΙΖΑ και του «όχι» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Επίσης, παραμένουν στο χάρτη τα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ.), ενώ το δικό της πολιτικό φορέα –ως συνεργαζόμενη με τη Λαϊκή Ενότητα– θέλει να δημιουργήσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όσο για τον Γιάνη Βαρουφάκη; Φιλοδοξεί να φτιάξει ένα αριστερό κόμμα «ευρωπαϊκών διαστάσεων», όπως δήλωσε ο ίδιος. Άγνωστη γαρ η ισχύς εν τη ενώσει.
