Όλο και πιο ασφυκτικός ο κλοιός του προσφυγικού, όλο και πιο δύσκολη η αντιμετώπισή του.
Κάθε εβδομάδα γίνεται όλο και δυσκολότερη για την Ελλάδα η διαχείριση του προσφυγικού, με τη Σύνοδο Κορυφής της Δευτέρας να είναι χωρίς υπερβολή το ίδιο κρίσιμη με τις αντίστοιχες του περσινού καλοκαιριού, όταν κρινόταν η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και το σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Το διακύβευμα τώρα δεν είναι μόνο η παραμονή της Ελλάδας στη Ζώνη Σένγκεν, αλλά κυρίως η αποτροπή μιας ανθρωπιστικής κρίσης με τρομακτικές διαστάσεις τόσο για τους πρόσφυγες που ψάχνουν μάταια πέρασμα στην Ευρώπη διά μέσου της χώρας μας, αλλά και για τους ίδιους τους Έλληνες.
Ο εφιάλτης της μετατροπής της χώρας σε «αποθήκη ψυχών» είναι πιο ορατός από ποτέ και αυτό γίνεται παραδεκτό πλέον από αρμόδια χείλη, όπως αυτά του Γιάννη Μουζάλα – στη συνάντησή του με την ΚΕΔΕ, για την οποία θα διαβάσετε σε άλλες στήλες της «Α» – και του Νίκου Κοτζιά.
Το κλείσιμο των συνόρων στην Ειδομένη «φράκαρε» το σύστημα και πλέον οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες δεν παραμένουν ούτε στα νησιά ούτε στα σύνορα, αλλά διασκορπίζονται σε όλη την επικράτεια. Και ναι μεν η αλληλεγγύη των Ελλήνων είναι παροιμιώδης, αλλά πλέον αδυνατεί να καλύψει το προσφυγικό κύμα. Όπως αδυνατεί και η Πολιτεία να παρακολουθήσει τις εξελίξεις – έχοντας χάσει εξαρχής το παιχνίδι, με ελλιπή προγραμματισμό και συντονισμό, τώρα τρέχει για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία συνεχίζει την αδιαλλαξία της και την άρνησή της να συνεργαστεί με ΝΑΤΟ και Ευρώπη, ενώ ο Σκοπιανός υπουργός Εξωτερικών τόλμησε να απειλήσει ακόμη και με πόλεμο την Ελλάδα, λόγω της προσφυγικής κρίσης, ακολουθώντας τους «σκληρούς» του Βίζεγκραντ.
Όλα αυτά, τη στιγμή που στην Αθήνα οι πολιτικοί αρχηγοί κατανόησαν επιτέλους ότι το προσφυγικό είναι ένα ζήτημα στο οποίο επιβάλλεται να υπάρχει εθνική γραμμή. Προς τούτο και η χθεσινή σύσκεψη των αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο, η οποία, έστω και έτσι όπως διοργανώθηκε και εξελίχθηκε, αποτελεί ένα βήμα προς την κατάκτηση του αυτονόητου.
