«Συνεργασία και πάλι Συνεργασία καθώς η ανθρώπινη δύναμη είναι το παν»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΘΩΜΗ ΜΕΛΙΔΟΥ
«Συνεργασία». Μία τόση δα φρασούλα διατυπωμένη από μία γυναίκα leader στο χώρο της, με βαθιά αγάπη για τις δύο βασικές πτυχές της καθημερινότητας της ζωής μας: την οικογένεια και την εργασία. Η Βενετία Κουσία είναι μητέρα δύο παιδιών, πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος της Manpower ήδη από το 2004 στη χώρα μας -εταιρεία παγκόσμιος ηγέτης στη σύνθεση και ανάπτυξη πρακτικών λύσεων που σχετίζονται με το ανθρώπινο δυναμικό και την απασχόληση. Πιστεύει ότι πρέπει επιτέλους στην Ελλάδα να αποφασίσουμε όλοι «να πετάξουμε τον εγωiσμό» από το παράθυρο και να συνεργαστούμε στα πολύπλοκα θέματα της ανάπτυξης της αγοράς εργασίας, δημιουργώντας ένα περιβάλλον οικονομικής ανάπτυξης και υγιούς ανταγωνισμού.
Τι συμβαίνει σήμερα στην αγορά εργασίας;
«Αυτό που παρατηρούμε στις δύο πλευρές του εργασιακού νομίσματος», εξηγεί η Βενετία Κουσία, «είναι ότι οι μεν υποψήφιοι εργαζόμενοι σε υψηλό ποσοστό, παρά την εξειδίκευση και τις γνώσεις τους, συμβιβάζονται με χαμηλές θέσεις, απογοητευμένοι από την ευρύτερη κατάσταση στην οικονομία (π.χ. γραμματέας σε τηλεφωνικό κέντρο με μισθό 500 ευρώ). Οι δε εργοδότες (με το 95% της αγοράς να αφορά σε μικρομεσαία επιχειρηματικότητα έως 9 άτομα) εμφανίζουν μία “ανικανότητα” να επιλέξουν το σωστό προσωπικό. Και αυτά, σύμφωνα με την έρευνα της εταιρείας το 2015, κατέδειξε σαφώς ότι 6 στους 10 εργοδότες (59%) αδυνατούν να προσλάβουν τους κατάλληλους ανθρώπους, παρά την ανεργία και τη διακοπή εργασιών σε σειρά επιχειρήσεων, με το ποσοστό αυτό να είναι σημαντικά αυξημένο σε σχέση με έναν χρόνο πριν. Oπότε οι 4 στους 10 εργοδότες (42%) παρουσίαζαν τη συγκεκριμένη αδυναμία».
«Στη σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση οι εργοδότες χρειάζονται άμεση παραγωγή. Με ανύπαρκτες όμως γέφυρες ανάμεσα στο εκπαιδευτικό σύστημα και την αγορά εργασίας», συνεχίζει σχετικά η κ. Κουσία. «Εάν δεν μιλήσουν και δεν συνεργαστούν το υπουργείο Παιδείας με το υπουργείο Απασχόλησης και το υπουργείο Ανάπτυξης, ώστε να στηθεί ένα κοινό πλαίσιο αναφοράς με γέφυρες από την κατάρτιση στην απασχόληση και τη διασύνδεσή της με την ανάπτυξη, θα βρισκόμαστε διαρκώς “εντός εκτός και επί τα αυτά”», τονίζει, παραθέτοντας το εξής παράδειγμα: «Το να ανοίξεις άλλη μία ΕΡΤ με 3.500 άτομα προσωπικό, αφού καθώς διάβασα, μόλις το 4% των εσόδων της προέρχεται από το αγγελιόσημο των διαφημίσεων, ενώ το υπόλοιπο κόστος χρηματοδοτείται από τις εισφορές όλων μας, δεν ξέρω τι νόημα έχει. Αυτό είναι μόλις ένα παράδειγμα, ίσως όχι το καλύτερο, ούτε το μοναδικό. Χρειάζεται ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε σε συνεργασία, όλοι εμείς που ευαγγελιζόμαστε την αλλαγή. Δυστυχώς, όμως, συνήθως επιλέγουμε τρόπους που αφορούν τους άλλους και σπανιότερα εμάς τους ίδιους και έτσι η αλλαγή δεν έρχεται!».
«Οι μεγαλύτεροι, οι άνω των 45 ετών είχαν συνηθίσει σε ένα διαφορετικό τρόπο εργασίας και παρά τα προσόντα και την εμπειρία που διαθέτουν, δεν γίνονται εύκολα πιστευτοί από τους εργοδότες ότι μπορούν να ενσωματωθούν σε ένα απαιτητικό περιβάλλον εργασίας», τονίζει, για να συνεχίσει: «Ταυτόχρονα, υπάρχει μία δυσθυμία από την πλευρά των εργοδοτών να απασχολήσουν overqualified εργαζόμενους, ενώ σε αρκετούς από τη γενιά των εργαζομένων των 45 plus απουσιάζει η ικανότητα να σηκώσουν τα μανίκια και να εργαστούν σκληρά. Κάπως έτσι όμως δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος και η εμπειρία τους δεν αξιοποιείται».
