«Είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να σου τύχει, με τα δυο σου χέρια και μόνο να μπορείς να σώσεις μια ζωή». Είναι τα λόγια της 18χρονης απόφοιτης του 1ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου, Ελισσάβετ Κουτρουμπή. Λόγια καρδιάς από ένα νέο κορίτσι που αποτελεί παράδειγμα όχι μόνο για τη γενιά της, αλλά για όλους. Μόλις πριν λίγες εβδομάδες τελείωσε το σχολείο και ρίχτηκε, μαζί με τους συμμαθητές της στην «μάχη» των Πανελληνίων, διεκδικώντας μια θέση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Αυτό, ωστόσο, που τη κάνει να ξεχωρίζει σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας της, είναι η αγάπη της για προσφορά στον συνάνθρωπο, που την αποδεικνύει δίνοντας μαθήματα θέλησης και ζωής. Πριν από λίγο καιρό, μαζί με μια συμμαθήτριά της, εκπροσώπησε το σχολείο της στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Καρδιοπνευμονικής Αναζωογόνησης, κατακτώντας την 3η θέση ανάμεσα σε 16 Λύκεια από όλη την Ελλάδα. Ο διαγωνισμός διεξήχθη στο πλαίσιο του 3ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Επείγουσας Προνοσοκομειακής Φροντίδας σε συνδιοργάνωση με τον Ανθρωπιστικό Οργανισμό «Kids Save Lives- Τα παιδιά Σώζουν Ζωές», υπό την αιγίδα του ΕΚΑΒ, με τις νεαρές μαθήτριες να συγκεντρώνουν υψηλές βαθμολογίες.
Δεν έμειναν, όμως, μόνο εκεί, καθώς λίγες μέρες νωρίτερα, σε συνέχεια της διετούς συμμετοχής του στο Εθνικό πρόγραμμα «Kids Save Lives – Τα παιδιά Σώζουν Ζωές», στο πλαίσιο του μαθήματος Δημιουργική Εργασία, το σχολείο απέκτησε χάρη και στη δική τους συμβολή τέσσερις πιστοποιημένους εκπαιδευτικούς – ανανήπτες (BLS Provider) και 200 μαθητές εκπαιδευμένους στη μέθοδο ΚΑΡΠΑ.
Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με την 18χρονη Ελισσάβετ και να διδαχθεί από τη θέλησή της για προσφορά και ζωή.
«Πέρσι, κατά τη διάρκεια της Β΄Λυκείου, στο πλαίσιο μιας ερευνητικής εργασίας με επιβλέπουσα την καθηγήτριά μας, Σοφία Θεοδωροπούλου, με θέμα τις Α’ Βοήθειες καλέσαμε το πρόγραμμα Kids Save Lives και μας εκπαίδευσαν σε αυτό το αντικείμενο. Τόσο εγώ όσο και η συμμαθήτριά μου ενθουσιαστήκαμε, τα καταφέραμε καλά και μας ενδιέφερε να ασχοληθούμε περισσότερο. Φέτος, το πρόγραμμα ήρθε ξανά, υπήρξε ενθουσιασμός και εντονότερο ενδιαφέρον και αποφασίσαμε να πάρουμε μέρος στον Διαγωνισμό. Το έπαθλο ήταν ένας απινιδωτής, που θέλαμε να τον κερδίσουμε για το σχολείο μας. Με την παρουσία μας καταφέραμε να φτάσουμε στον τελικό, συγκεντρώνοντας βαθμολογία 98% και 99%. Αν και ήταν πολύ υψηλή η βαθμολογία που συγκεντρώσαμε, δεν καταφέραμε να κερδίσουμε τον διαγωνισμό και βγήκαμε στην 3η θέση, που είναι επίσης πολύ καλή. Ωστόσο, αυτό σήμαινε ότι δεν καταφέραμε να κερδίσουμε τον απινιδωτή που ήταν ο στόχος μας. Επιστρέφοντας είχαμε πολύ μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Προσπαθήσαμε να πιέσουμε προς κάθε κατεύθυνση να μπει απινιδωτής στο σχολείο και στο τέλος το καταφέραμε», σημειώνει η 18χρονη μαθήτρια, ενώ εξηγεί πως από αυτή την εξέλιξη δεν ωφελείται μόνο η σχολική κοινότητα, αλλά η ευρύτερη.
«Αυτό είναι αναβάθμιση και της Τοπικής Κοινωνίας, όχι μόνο του σχολείου. Ζούμε σε μια κοινωνία που κυριαρχεί η κρίση. Υπάρχει ένταση, άγχος σε όλους. Δεν είναι μόνο η ηλικία λόγος ανακοπής. Στην Ευρώπη σημειώνεται ένα θύμα ανά 45’’. Συνεπώς, είναι καλό για όλους να ξέρουν ότι υπάρχει ένας απινιδωτής σε απόσταση τόσο κοντινή. Το να προσφέρεις σε αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Είναι το πιο όμορφο πράγμα με τα δυο σου χέρια και μόνο να μπορείς να σώσεις μια ζωή».
Οι απόφοιτες πια του Λυκείου εκπαιδεύτηκαν πάνω σε μια προσομοίωση ανθρώπινου σώματος, στην τεχνική της ανάνηψης, πραγματοποιώντας κανονικές ασκήσεις, συμπιέσεις και εμφυσήσεις. Είναι μια διαδικασία που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σώσει ια ζωή και, όπως εξηγεί, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες δεξιότητες.
«Μπορεί να το μάθει οποιοσδήποτε. Εμείς προχωρήσαμε και πήραμε πτυχίο εκπαιδευτή και σήμερα έχουμε εκπαιδεύσει παιδιά ακόμα και από 4,5 ετών. Να μάθουν τα βασικά, τις κινήσεις, να έχουν από μικρά τη γνώση. Αυτό σημαίνει ότι οποιοσδήποτε θέλει, μπορεί να βοηθήσει. Θέληση και αγάπη χρειάζεται. Τα πάντα εξαρτώνται από τη στιγμή. Πώς θα αντιδράσεις. Χρειάζεται ψυχραιμία. Να το πούμε πιο κυνικά, όταν είναι κάποιος νεκρός, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χειρότερο για να γίνει καλύτερα. Είναι, όμως, μεγάλη υπόθεση το να μπορέσουμε να αντιδράσουμε σωστά για να έχει ελπίδα ανάνηψης. Το βασικό είναι ο καθένας που θα θελήσει να εκπαιδευτεί, να μάθει τη δεξιότητα, τι πρέπει να κάνει, τη σειρά των βημάτων. Το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση και αγάπη», εξηγεί η Ελισσάβετ.
Πλέον, περιμένει τους τελικούς πίνακες για να δει σε ποια σχολή θα φοιτήσει, αν και η ίδια έχει πια μια συγκεκριμένη στοχοπροσήλωση. «Μέχρι πέρσι ήμουν… παιδί των μαθηματικών και του πολυτεχνείου. Ήθελα να περάσω στην Πυροσβεστική, αλλά δεν έχω το απαιτούμενο ύψος. Δεν με ενδιαφέρει ποια σχολή θα περάσω, αρκεί να αφορά οποιοδήποτε ιατρικό ή παραιατρικό επάγγελμα», τονίζει.
Όσο για το, αν επιθυμεί να δώσει συνέχεια στην εκπαίδευσή της, η απάντηση είναι αναμενόμενη και ξεκάθαρη.
«Θέλω να ψάξω οποιοδήποτε σεμινάριο σχετίζεται με αυτόν τον τομέα και να εκπαιδευτώ όσο το δυνατόν περισσότερο. Όσες φορές έχω μιλήσει, λέω ακριβώς το ίδιο. Με δυο χέρια μπορεί ένας άνθρωπος να σώσει μια ζωή. Φαίνεται αντιφατικό, αλλά δεν είναι. Όσο απλές είναι οι δεξιότητες, τόσο μεγάλη χαρά μπορεί να φέρει, γιατί δεν είναι μόνο το θύμα, αλλά και οι οικείοι του που έχουν την αγωνία του να τα καταφέρει. Και πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Δεν μιλάμε για θαύμα. Μιλάμε για μια δεξιότητα».