Πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου, στο Δημαρχείο Κηφισιάς, η εκδήλωση της Επιτροπής Αγώνα Κηφισιάς για τους πλειστηριασμούς. Το θέμα της εκδήλωσης ήταν «Κατασχέσεις – Πλειστηριασμοί – Κόκκινα Δάνεια» και εισηγήτριες ήταν οι Μαρία Καρούτσου, δικηγόρος και Φλώρα Νικολιδάκη, πρόεδρος Συλλόγου Πολιτών κατά της αυθαιρεσίας των τραπεζών. Μετά τη μικρή εισαγωγή από την Επιτροπή Αγώνα Κηφισιάς με τον Γιάννη Αδριανό, το λόγο πήρε η Μαρία Καρούτσου, η οποία επισήμανε μεταξύ άλλων:
Οι τελευταίες εξελίξεις στο θέμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, με την τροποποίηση του νόμου Κατσέλη στο πλαίσιο του Τρίτου Μνημονίου σε συνδυασμό με την θέση σε εφαρμογή του νέου Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, και όλων των δευτερευόντων ρυθμίσεων, όπως ο Κώδικας Δεοντολογίας Τραπεζών, η πρόσληψη των σχεδόν 200 νέων ειρηνοδικών που θα ασχοληθούν αποκλειστικά με τις αιτήσεις υπερχρεωμένων, ο νόμος που ρυθμίζει τη δημιουργία και λειτουργία Εταιριών Διαχείρισης ή Μεταβίβασης απαιτήσεων μη εξυπηρετούμενων δανείων, συνθέτουν το νέο τοπίο στο ζήτημα της διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους από το Κράτος και τις Τράπεζες, στο οποίο τοπίο, η προστασία της πρώτης κατοικίας δεν υπάρχει, παρά τις περί του αντιθέτου κορώνες, ούτε ως στόχος ούτε ως πραγματική πρόνοια του νομοθέτη.
Αυτό που διαμορφώνεται, είναι ένα σύστημα διαχείρισης του θέματος «ιδιωτικό χρέος και ακίνητη περιουσία» στην Ελλάδα, που στόχο έχει:
- Να διασφαλίσει την είσπραξη από τους δανειολήπτες όσο το δυνατό μεγαλύτερου ποσού χρημάτων από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, είτε από τις τράπεζες είτε από τα funds με τη μορφή δόσεων κατόπιν εξωδικαστικής ή δικαστικής ρυθμίσεως των οφειλών
- Να διατηρήσει κάποιον έλεγχο της αγοράς ακινήτων σε σχέση κυρίως με το ρυθμό εισόδου των ακινήτων σε πλειστηριασμό και τις τιμές,
- Και κυρίως να διασφαλιστεί η διαδικασία και οι καλύτεροι όροι μεταβίβασης της υποθηκευμένης ακίνητης περιουσίας από τους πολλούς μικροϊδιοκτήτες σε λίγους επαγγελματίες της εκμετάλλευσης ακινήτων, η μετατροπή δηλαδή του τελευταίου κομματιού των αποταμιεύσεων των εργαζομένων, από βασική συνθήκη για τη διαβίωση σε μέσο παραγωγής πλούτου στα χέρια μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Τι να κάνουμε όμως σαν κοινωνία; Κόντρα σε αυτή την αντίληψη που προσπαθεί να κυριαρχήσει και διατρέχει και τις νομοθετικές εξελίξεις, ότι δηλαδή η επιβίωσή μας ως κοινωνιών και ως ατόμων εξαρτάται, από την επιβίωση του τραπεζικού και του χρηματοπιστωτικού συστήματος και άρα τα δικαιώματα των πολιτών, ατόμων, κοινωνικών ομάδων και τελικά της εργατικής τάξης πρέπει να προσδιορισθούν και να ικανοποιηθούν τόσο όσο εξυπηρετείται η παραπάνω επιβίωση, πρέπει να συγκροτηθεί κίνημα διεκδίκησης που θα θέτει σε προτεραιότητα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, το δικαίωμά του όχι στην επιβίωση αλλά στη ζωή με την πραγμάτωση όλων των δυνατοτήτων που του έχει δώσει η φύση και την απόλαυση του πλούτου οικονομικού, πνευματικού και πολιτιστικού που ο ίδιος, ως μέρος της εργατικής τάξης, έχει συλλογικά και διαχρονικά παράξει. Αυτό το κίνημα πρέπει να αμφισβητεί την ουσία της εφαρμοζόμενης πολιτικής, τους στόχους της και όχι την αποτελεσματικότητά της να επιτύχει τους στόχους που η ίδια θέτει.
Εξασφάλιση του δικαιώματος ασφαλούς και αξιοπρεπούς στέγασης όλων των ανθρώπων με τη θέσπιση για αρχή του απόλυτου ακατάσχετου του ακινήτου που αποτελεί την κατοικία όλων των ατόμων και νοικοκυριών, μέχρι τουλάχιστον την εφαρμογή πολιτικών που να εξασφαλίζουν κοινωνική κατοικία για όλους. Οπωσδήποτε η αξίωση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους των οφειλών, όλων ανεξαιρέτως των δανειοληπτών, που σε κάθε περίπτωση αντιπροσωπεύουν αμφίβολης νομιμότητας υπέρογκους τόκους και καταχρηστικές χρεώσεις είναι αυτονόητη.
Το λόγο πήρε αμέσως μετά η Φλώρα Νικολιδάκη, πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτών κατά της αυθαιρεσίας των Τραπεζών, που συμπύκνωσε κάποια συμπεράσματα ως εξής:
Εμείς είμαστε οι δανεισμένοι, οι νεώτεροι άνθρωποι δεν είναι. Πρώτο συμπέρασμα: Να μη δανειστούν. Δεύτερο: Δεν βάζουμε τα παιδιά μας να υπογράψουν εγγυητές σε ρυθμίσεις δανείων, με τίποτα. Θα πάμε στην τράπεζα, θα συζητήσουμε μαζί τους, αλλά θα ’χουμε και 2 κανόνες μες στο κεφάλι μας. Δε βάζουμε το παιδί μας να υπογράψει, δε συγκεντρώνουμε οφειλές. Είναι καλύτερα να χρωστάμε σε 10 τράπεζες από μία. Πρέπει να έχουμε πάρει τα μέτρα μας, ώστε στην τράπεζα που χρωστάμε το δάνειο να μην έχουμε και τις 5.000 ευρώ που έχουμε στο ταμιευτήριο, ή το λογαριασμό μισθοδοσίας, πρέπει να είναι στην άλλη τράπεζα.
Ας πάρουμε τα μέτρα μας να προστατεύσουμε την περιουσία μας, και να φτιάξουμε και μια γραμμή απάντησης. Η δική μας απάντηση είναι, ότι η ιδιοκτησία των ακινήτων πρέπει να είναι κατακερματισμένη, γιατί είναι δικαίωμά μας να ζούμε σ’ ένα σπίτι. Και πιστεύω ότι θα αντισταθεί ο κόσμος. Αλλά θα πρέπει να καταλάβει. Να μην το παίρνει σαν ατομική υπόθεση, που θα βρει ένα δικηγόρο, θα πάει στην τράπεζα και θα λύσει το θέμα του. Πρέπει να ξέρει ότι το θέμα του είναι άλλο, ότι η τράπεζα το βλέπει ως ένα εμπόρευμα αδρανές, που ενώ αυτή μπορεί να το αξιοποιήσει καλύτερα, αυτός το έχει εκεί και το πακτώνει. Οι περισσότεροι κατασκευαστές δεν έχουν δικό τους σπίτι. Γιατί σου λένε, τα λεφτά θα τα κινώ. Θα νοικιάζω ένα σπίτι και θα ξανακάνω άλλη πολυκατοικία. Έτσι σκέφτονται και οι τράπεζες. Και αυτό κοντράρει στη δική μας απαίτηση, να έχουμε ένα σπίτι να μένουμε, γιατί το σπίτι είναι ένα βασικό πράγμα για τη ζωή μας.
