Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 02/10
Η ταχύτητα με την οποία οι καταστροφείς της χώρας τους – Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν – έδωσαν «ανεξαρτησία» σε όλες τις Σοβιετικές Δημοκρατίες, δεν άφησε κανένα περιθώριο ομαλής μετάβασης σε ένα καθεστώς στενής συνεργασίας σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. Δεκάδες τοπικοί πόλεμοι ξέσπασαν, με καταστροφικά αποτελέσματα. Πολλά από τα μέτωπα της εποχής εκείνης παραμένουν ενεργά, όπως στη Γεωργία και το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Η αρμενική νησίδα εντός του Αζερμπαϊτζάν παραμένει πρόβλημα μεταξύ των δυο χωρών, αλλά και για τη Ρωσία, που διατηρεί στρατιωτική συμμαχία με την Αρμενία, αλλά και πολύ στενές σχέσεις με τους Αζέρους! Η μεσολάβηση Πούτιν θεωρείται δεδομένη και πολλά υποσχόμενη. Αντίθετα, τη «διαφορά» κάνει και πάλι ο Ερντογάν, που εξακολουθεί να ονειρεύεται αυξημένη επιρροή στις τουρκόφωνες περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ,
αλλά και της… Κίνας! Την ώρα που όλοι οι ισχυροί παίκτες προσπαθούν να κατευνάσουν τα πνεύματα, αυτός επιλέγει ξεκάθαρα στρατόπεδο και… πιέζει τους Αζέρους για ολοκληρωτικό πόλεμο, με σπόνσορα τον ίδιο και τους τζιχαντιστές μισθοφόρους του!