Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 01/10/2022
Το αποτέλεσμα της κάλπης στην Ιταλία είναι αδιαμφισβήτητο: η νίκη των «Αδελφών» ήταν ξεκάθαρη και η Τζόρτζια Μελόνι θα είναι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας. Το γεγονός, ωστόσο, ότι οι πρώτοι που έσπευσαν να τη συγχαρούν ήταν τα… «αποπαίδια» της Ευρώπης, δηλαδή ο Ούγγρος πρωθυπουργός, Βίκτορ Όρμπαν και η επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, Μαρίν Λεπέν, μαρτυρά την πολιτική καταγωγή της 45χρονης πολιτικού. Πολύ περισσότερο, η ανησυχία και η αναστάτωση που προκαλεί στις Βρυξέλλες εντείνεται από το γεγονός ότι η Ιταλία δεν είναι δα και η… πρώτη διδάξασα, αφού είχε προηγηθεί η νίκη του ακροδεξιού κόμματος στη Σουηδία πριν από μερικές εβδομάδες και αντίστοιχα στη Γερμανία κερδίζει διαρκώς έδαφος το AfD, το οποίο αφενός επιχειρεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά τις κοινωνικές αντιδράσεις για την ακρίβεια και το ενεργειακό κόστος, αφετέρου υποστηρίζει ανοικτά πως είναι λάθος οι κυρώσεις που επέβαλε η Δύση στη Ρωσία.
Πολλοί υποστηρίζουν βέβαια ότι η Μελόνι έχει αποδειχθεί έξυπνη και ξέρει να ελίσσεται και το ίδιο θα επιχειρήσει και τώρα. Όλα θα εξαρτηθούν όμως από τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρουν να συνεργαστούν στον κυβερνητικό συνασπισμό μαζί της ο εκρηκτικός Ματτέο Σαλβίνι και η «Λέγκα» του, αλλά και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι με το «Φόρτσα Ιτάλια», ο οποίος επιχειρεί στα 86 του χρόνια, παρακαλώ, το μεγάλο comeback στην πρώτη γραμμή της πολιτικής σκηνής στην Ιταλία. Έτσι, η εξωτερική πολιτική της Ιταλίας και η στάση της απέναντι στις Βρυξέλλες, ο πόλεμος στην Ουκρανία και η στάση της Ρώμης απέναντι στη Μόσχα, η αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, του μεταναστευτικού ή ακόμη και της κλιματικής αλλαγής είναι θέματα κομβικής σημασίας στα οποία θα πρέπει να βρεθεί ένας κοινός τόπος ανάμεσα στους τρεις αρχηγούς, με τη Μελόνι ασφαλώς να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Ενδεικτικό των αντιθέσεων που υπάρχουν είναι πάντως το ζήτημα της Ουκρανίας, όπου, ενώ η Μελόνι από την προεκλογική περίοδο κιόλας διακηρύττει τον σεβασμό προς τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Ιταλία απέναντι στο ΝΑΤΟ και τη Δύση, ο Σαλβίνι τάσσεται την ίδια στιγμή κατά των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στη Μόσχα και ο Μπερλουσκόνι έχει πολλάκις εκφράσει το θαυμασμό του για τον Βλάντιμιρ Πούτιν. Αλλά και αναφορικά με τις σχέσεις Ρώμης – Βρυξελλών, ενώ η Μελόνι δεν υποστηρίζει το «Italexit», δεν είναι βέβαιο ότι την ίδια άποψη έχουν και οι (υποψήφιοι) κυβερνητικοί εταίροι.
Η ίδια πάντως έχει δηλώσει ότι θέλει να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους για τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, ύψους σχεδόν 200 δισ. ευρώ για την Ιταλία, με τις Βρυξέλλες να θεωρούν αυτό το ενδεχόμενο casus belli, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η Ιταλία αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης και έχει ένα δημόσιο χρέος – μαμούθ, ύψους 2,7 τρισ. ευρώ που θυμίζει ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της Ευρωζώνης. Ακριβώς γι’ αυτό, ένα από τα κρίσιμα τεστ για τη συνέχεια, θ’ αποτελέσει η επιλογή προσώπου για το πόστο του υπουργού Οικονομικών από τη νέα πρωθυπουργό.
