Βλέπετε, η Λευκορωσία του Λουκασένκο αποτελεί μια σαφώς διαφορετική περίπτωση απ’ ό,τι η Ουκρανία και η Γεωργία. Το Μινσκ στήριξε τη Μόσχα σε όλη τη μακρά περίοδο των αντιπαραθέσεών της με «δύστροπους» γείτονες, ενώ διακηρυγμένη ήταν η πρόθεση του Λουκασένκο, για κάποιου είδους «ενοποίηση» της Λευκορωσίας με τη Ρωσία.
Μόνο που υπήρξαν αυξανόμενες διαφωνίες μεταξύ των δύο προέδρων, ως προς το «είδος» αυτής της αδελφοποίησης. Ο Πούτιν επιθυμούσε την «απορρόφηση» της Λευκορωσίας, γεγονός που θα παρέδιδε την εν πολλοίς κρατική της οικονομία στα νύχια του νέου ρωσικού οικονομικού κατεστημένου. Η ιδέα αυτή δεν ενθουσίαζε τον Λουκασένκο, ούτε τη συντριπτική πλειοψηφία των Λευκορώσων, που εξακολουθούν να ζουν την ανέμελη και ασφαλή ζωή του σοβιετικού τύπου!
Έτσι, η όξυνση αυτών των αντιθέσεων οδήγησε στη σημερινή ένταση, η οποία είναι πλέον πιθανό να έχει ακόμη πιο δυσάρεστες συνέπειες. Ας μην ξεχνάμε ότι, εκτός από την έως τώρα πλήρη στήριξη προς τον Πούτιν, η Λευκορωσία είναι το βασικό «τρανζίτ» έδαφος, που ενώνει τη Ρωσία με τον θύλακο του Καλίνινγκραντ. Επίσης, η Λευκορωσία συνορεύει με την Πολωνία, δηλαδή με την Ε.Ε.!!! Περαιτέρω πιέσεις από τη ρωσική πλευρά, μπορεί να ωθήσουν τη Λευκορωσία στις αγκάλες της Δύσης!!! Και τότε θα δείτε πώς «ο τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης» μπορεί εν μια νυκτί να μετατραπεί σε «δημοκρατικό ηγέτη»!
Ας μην ξεχνάμε ότι κάτι αντίστοιχο έγινε πρόσφατα με τη Μολδαβία, όπου το κυβερνών Κ.Κ. (!) μετατράπηκε ξαφνικά από ρωσόφιλο σε φιλοδυτικό και η χώρα επιδιώκει την ένταξή της στην Ε.Ε.! Αλλά, για όσους αγαπούν τις ιστορικές αναδρομές, κάτι ανάλογο είχε γίνει και μεταξύ Στάλιν-Τίτο το 1948, όταν ο πρώτος… υποτίμησε τις ικανότητες του δεύτερου, με τα γνωστά αρνητικά αποτελέσματα.
Φυσικά, ευχόμαστε να μην εξελιχθεί το πρώην ειδύλλιο σε… μίσος, γιατί αυτό μπορεί να έχει δραματικές επιπτώσεις και για τις δυο χώρες. Όμως, επιτρέψτε μας να μην είμαστε καθόλου αισιόδοξοι…
Χρήστος Φωτιάδης
