Με τη γνωστή επιμονή που τον διακρίνει, ο Ούγκο Τσάβες κατάφερε να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία που χρειαζόταν, ώστε να έχει δικαίωμα εκ νέου υποψηφιότητας στις προεδρικές εκλογές του 2012. Η συμμετοχή των ψηφοφόρων στο δημοψήφισμα πλησίασε το 70%, ενώ το 54% τάχθηκε υπέρ της κατάργησης των περιορισμών στη θητεία του προέδρου. Έτσι, θεωρητικά, ο Τσάβες μπορεί να εκλέγεται… ισόβια, εξ ου και το κεντρικό επινίκιο πανό “Για πάντα”!
Η εκλογή του Τσάβες το 1999 άλλαξε τα δεδομένα στη Λατινική Αμερική και άνοιξε τον δρόμο για αρκετούς άλλους ηγέτες, όλοι τους με πάγιες αναφορές στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ανεξαρτησία. Ο χάρτης δεν είναι εύκολο να ξαναλλάξει, ιδιαίτερα σε μια εποχή κατάρρευσης του νεοφιλελευθερισμού και επιστροφής στη σοσιαλιστική προοπτική και την ενίσχυση του κράτους. Στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν, τα φτωχά λαϊκά στρώματα είδαν λίγο φως στη μαύρη ζωή τους, χάρη στα εκτεταμένα κοινωνικά προγράμματα του Τσάβες, ενώ οι νέες διεθνείς συμμαχίες του, από το Πεκίνο και τη Μόσχα μέχρι την Τεχεράνη και το Μινσκ, ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο τη γοητεία του διαγραφόμενου νέου πολυ-πολικού κόσμου. Από τις 15 εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν στη Βενεζουέλα, ο Τσάβες κέρδισε τις… 14! Τώρα, κερδίζοντας το δημοψήφισμα που είχε χάσει πέρυσι, επανέφερε τις ισορροπίες υπέρ του και κρατά σταθερά τα ηνία της “Μπολιβαριανής Επανάστασης”.
Σπάνε τα ρεκόρ…
Ο στενός σύμμαχος του Τσάβες, πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες, έσπασε άλλο ένα ρεκόρ, απ’ αυτά που συνεχώς καταρρίπτει η… νέα τάξη πραγμάτων. Έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Βολιβίας, που πέρασε την πύλη του Κρεμλίνου, αφού από το 1945 που υπάρχουν διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, η Βολιβία γνώρισε μόνον δικτατορίες!
Οι συναντήσεις που είχε ο Μοράλες με τον ομόλογό του Ντμίτρι Μεντβέντεφ, όμως, δεν είχαν μόνο συμβολική σημασία, ούτε περιορίστηκαν στην αποστροφή “χαιρετίζουμε την επιστροφή της Ρωσίας στη Λατινική Αμερική, που αποτελεί για εμάς πηγή έμπνευσης και ελπίδας”. Υπογράφηκαν βαρυσήμαντες συμφωνίες για την ενέργεια, τα ορυκτά και τη γεωργία, ενώ την παράσταση έκλεψαν οι συνεργασίες για την πάταξη των ναρκωτικών (άλλο ένα χαστούκι για την Ουάσινγκτον…) και για την αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων της Βολιβίας.
Ο μεν Μοράλες δήλωσε ότι “εντυπωσιάστηκε από το επίπεδο των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων”, ο δε Μεντβέντεφ δεν δίστασε να του υποσχεθεί πίστωση για την αγορά ρωσικού στρατιωτικού υλικού, γεγονός που θα ανησυχήσει πολύ το Πεντάγωνο! Μάλιστα, τα πρώτα ρωσικά ελικόπτερα αναμένονται σύντομα στη Βολιβία, για να χρησιμοποιηθούν στην καταπολέμηση των εμπόρων ναρκωτικών.
Ενισχύεται ο άξονας
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μια μέρα αργότερα επικυρώθηκε άλλη μία συμφωνία – μαμούθ, πάλι στη Μόσχα, αυτή τη φορά μεταξύ των ενεργειακών κολοσσών της Ρωσίας και της Κίνας. Η Rosneft και η CNCP ολοκλήρωσαν το πλάνο της επόμενης 20ετούς συνεργασίας τους, που θα περιλαμβάνει την χορήγηση δανείου ύψους 25 δισ. δολαρίων (!) από την Κίνα, με στόχο των εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων και των αγωγών, ώστε η Ρωσία να εφοδιάζει απρόσκοπτα την πεινασμένη για ενέργεια αγορά της Κίνας.
Με αυτή τη συμφωνία, η μεν Κίνα εξασφαλίζει την ενέργειά της από μια απόλυτα αξιόπιστη πηγή, η δε Ρωσία περιορίζει ακόμη περισσότερο την εξάρτησή της από τις δυτικές αγορές. Όσο για το πολιτικό σκέλος όλων αυτών των εξελίξεων, δεν έχετε παρά να ανατρέξετε σε προηγούμενα φύλλα της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ…
Χρήστος Φωτιάδης
