Για να περιοριστούμε μόνο στην τελευταία, κρίσιμη εικοσαετία. Στην διάρκειά της συνέβησαν πολλά σημαντικά γεγονότα, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχοντας συναίσθηση της μεγάλης κρισιμότητας αυτών των γεγονότων, θεώρησα υποχρέωσή μου να τοποθετούμαι εγγράφως επ’ αυτών.
Μεταξύ μας, αυτός είναι και ο λόγος που με έχουν υποστεί οι αναγνώστες της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ. Μέχρι το 1999 ως ευκαιριακό συνεργάτη και έκτοτε ως υπεύθυνο αυτής της σελίδας, μεταξύ άλλων…
Συχνά ο λόγος μου θεωρήθηκε υπερβολικός και κατηγορήθηκε ως… εκτός πραγματικότητας. Ελάχιστοι, βέβαια, ρίσκαραν να μου αντιταχθούν εγγράφως. Η τύχη αυτών των… θαρραλέων είναι γνωστή στους αναγνώστες μου…
Όμως, αναρωτήθηκα πρόσφατα σε συζήτηση με καλούς φίλους, τι θα έπρεπε να είχα κάνει αν οι εξελίξεις αυτής της εικοσαετίας ήσαν αντίθετες με τις ρητές προβλέψεις μου; Αν, δηλαδή:
- To «κοινό πόρισμα» Κύρκου-Φλωράκη (1987) είχε οδηγήσει στην πραγματική «μεγάλη Αριστερά» και όχι στο γνωστό θλιβερό συνονθύλευμα, που διαλύθηκε μόλις τέσσερα (4) χρόνια αργότερα;
- Ο Ανδρέας Παπανδρέου καταδικαζόταν απ’ το «Ειδικό Δικαστήριο» και τελείωνε τον πολιτικό και φυσικό του βίο εξευτελιστικά, αντί να γίνει πρωθυπουργός το 1993, μόλις τέσσερα (4) χρόνια αργότερα;
- Αν όλοι ανεξαιρέτως οι πρωτοκλασάτοι πρωταγωνιστές του «μαύρου 1989», από την πλευρά της Αριστεράς, δεν είχαν αποδράσει προς άλλες κατευθύνσεις, όπως οι διάφοροι Ανδρουλάκηδες, Δαμανάκηδες, Μπίστηδες, κλπ.;
- Αν ο Γκορμπατσόφ είχε προαγάγει την ΕΣΣΔ σε έναν παράδεισο… «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», σε μοναδική υπερδύναμη και σε μοχλό θετικών αλλαγών, αντί να την διαλύσει;
- Αν η καταστροφή του υπαρκτού σοσιαλισμού σήμαινε το «τέλος της Ιστορίας» και έναν υπέροχο κόσμο, αντί του θλιβερού πλανήτη της κρίσης;
- Αν οι Η.Π.Α. έκαναν «περίπατο» στο Ιράκ και συνέχιζαν στη Συρία και το Ιράν (όπως προέβλεπε το δημοφιλές και στη χώρα μας σενάριο…), αντί να βαλτώσουν εκεί και στο Αφγανιστάν, δείχνοντας πόσο περιορισμένα είναι τα όρια της στρατιωτικής τους ισχύος.
- Αν η Κίνα δεν πρόβαλε ως ο αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής του 21ου αιώνα και ως η μοναδική ελπίδα για παραμερισμό της κρίσης, αλλά αποτελούσε απλά τμήμα της;
- Αν ο μαρξισμός είχε όντως ενταφιασθεί και δεν βρισκόταν και πάλι στο προσκήνιο;
Αν, λοιπόν, είχαν συμβεί όλα αυτά, αντίθετα από τις ρητές μου προβλέψεις, τότε θα είχα ασφαλώς το σθένος, την τιμιότητα και την ειλικρίνεια να παραδεχθώ την πλήρη αποτυχία μου!!!
(Αν, ίσως, αναρωτιέστε τι έγινε με την συντριπτική πλειοψηφία αυτών που προέβλεπαν τα αντίθετα, ρωτήστε τους ίδιους…)
