Από το θαυμάσιο αστυνομικό μυθιστόρημα του Αντρέα Καμιλέρι (εκδόσεις Πατάκη) επιλέγουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα. Ο Ιταλός συγγραφέας, γνωστός για τις αριστερές πεποιθήσεις του, βάζει τον ήρωα του –τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο- να μιλήσει για λογαριασμό του. Θέμα του τα «golden boys», που έχουν ένα μυαλό κουρδισμένο:
«Εννοώ εκείνους που ασχολούνται με τα λεφτά. Όχι την αγροτική οικονομία, το εμπόριο, τη βιομηχανία, τις οικοδομικές δραστηριότητες ή αυτό που θέλετε εσείς, μα το χρήμα καθαυτό. Με αφετηρία το χρήμα, καταλαβαίνουν ή αισθάνονται τα πάντα, κάθε στιγμή, λεπτό προς λεπτό. Το γνωρίζουν όπως τους εαυτούς τους, ξέρουν πως κατουράει, χέζει, τρώει, κοιμάται, πως ξύπνησε το πρωί, τις καλές και τις άσχημές του μέρες, πότε θέλει να αναπαραχθεί, δηλαδή να δημιουργήσει κι άλλα χρήματα, πότε διακατέχεται από τάσεις αυτοκτονίας, πότε θέλει να μείνει στείρο, ακόμα και πότε γουστάρει να πηδήξει χωρίς συνέπειες.
Με ακόμα πιο απλά λόγια, ξέρουν πότε το χρήμα θα εξακοντιστεί στα ύψη και πότε θα είναι σε «ελεύθερη πτώση», όπως συνηθίζουν να λένε στην τηλεόραση οι οικονομικοί συντάκτες. Αυτά τα μπλοκαρισμένα μυαλά ονομάζονται, συνήθως, μάγοι της χρηματοπιστωτικής αγοράς, μεγάλοι τραπεζίτες, μεγάλοι χρηματιστές, μεγάλοι κομπιναδόροι. Το μυαλό τους δουλεύει μονάχα προς αυτή την κατεύθυνση, για τα υπόλοιπα είναι εντελώς ανίκανοι, αδέξιοι, περιορισμένοι πρωτόγονοι, μέχρι και εντελώς μαλάκες, αφελείς όμως ποτέ».
Χρήστος Φωτιάδης
