Μεγάλη ήταν και η δική μας χαρά, που ο Ομπάμα τιμήθηκε …προκαταβολικά με το -εγνωσμένης αντικειμενικότητας- βραβείο της πλάκας. Την ίδια ώρα το …κοντέρ των απωλειών στο Πακιστάν έφτασε τους 120 νεκρούς σε 12 μέρες, στο Αφγανιστάν η καταμέτρηση δεν έχει τέλος, ενώ στο Ιράκ η ενδοκοινοτική βία αναθερμαίνεται.
Ειδικότερα η έξαρση της βίας στο Πακιστάν, αποτελεί πανηγυρική αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής των τελευταίων τριών δεκαετιών, που ξεκίνησε με το φιλόδοξο σχέδιο της δημιουργίας προβλημάτων στην ΕΣΣΔ (η οποία κατέρρευσε χωρίς… εξωτερική βοήθεια!) και κατέληξε σε… αγχόνη για τη δοκιμαζόμενη Δύση.
Οι γειτονικές προς το Αφγανιστάν επαρχίες του Πακιστάν ακολουθούν τον… ένδοξο δρόμο που χάραξαν οι Ταλιμπάν και προκαλούν πρόσθετες ανησυχίες στους Αμερικανούς, το πορτοφόλι των οποίων δεν επαρκεί πλέον για νέες σταυροφορίες. Όσο για τους Ευρωπαίους, αυτοί αναζητούν επειγόντως εύσχημους τρόπους απαγκίστρωσης.
Στο ταχέως μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον, η αποσταθεροποίηση του Πακιστάν αποτελεί άλλον ένα εφιάλτη, γι’ αυτούς που μέχρι πριν λίγους μήνες πλασάρονταν ως «κύριοι του πλανήτη»…
Χρήστος Φωτιάδης
