Μα πιο πολύ ενοχλούν οι περίφημες προβλέψεις μας. Τους τα λέμε όλα τσάμπα και 2-3 χρόνια προτού οι άλλοι τα οσμιστούν! Όταν γράφαμε για τον Γκορμπατσόφ, μας έκραζαν. Όταν χτίζαμε τις φιλικές μας σχέσεις με την Κίνα, κάποιοι μας θεωρούσαν γραφικούς. Η πρόβλεψη για το σοβαρό έργο του Πούτιν, που τελικά "ανάστησε" τη Ρωσία, ήταν "υπερβολική". Όταν μπαινοβγαίναμε σαν φίλοι στην πρεσβεία της Βενεζουέλας, το ΚΚΕ και η "επαγγελματική" του θεωρητική ομάδα χαρακτήριζε ακόμα τον Τσάβες άλλον ένα σολιαλδημοκράτη, που θα ξεφούσκωνε σύντομα! Τέλος, όταν πρωτομιλήσαμε για το περιβάλλον, παρεξηγηθήκαμε ως συμπαθούντες τους… πράσινους.
Η λίστα μας έχει πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Τι να κάνουμε; Η διεθνής δημοσιογραφία θέλει "μύτη". Εάν δεν την έχεις, κινδυνεύεις να πάθεις χοντρές νίλες, όπως πολλοί "επώνυμοι" δημοσιογράφοι. Γεμάτα είναι τα αρχεία των "μεγάλων" εφημερίδων από άτυχες προβλέψεις, αναλύσεις της πλάκας και ζούφιες "ειδήσεις", που διοχετεύονται κατευθείαν από τα χημικά εργαστήρια της CIA!
Χαμογελά ο Μπολιβάρ
Ξέρουμε ότι οι πιστοί αναγνώστες μας καμαρώνουν μαζί μας, όχι βέβαια σαν γύφτικα σκερπάνια, αλλά επειδή είναι σίγουροι για την "ασφάλεια" των πληροφοριών μας. Πολλοί μπαίνουν στον κόπο να μας τηλεφωνήσουν, για να πουν την καλή τους κουβέντα. Τους ευχαριστούμε και τους διαβεβαιώνουμε ότι η στήριξή τους είναι πολύτιμη. Ναι, πάμε κόντρα στην "πολιτική ορθότητα", ναι, δεν χάνουμε την ελπίδα μας. Ο πολίτης που ξέρει, είναι πολύτιμος, ενώ αυτός που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, αισθάνεται υπερήφανος για την "Ιστορία" που του προσφέρουν τα "καρτούν" των "300" απ’ το Χόλιγουντ!
Αν μας ρωτήσετε ποια απ’ όλες μας τις διεθνείς προβλέψεις μάς κάνει πιο περήφανους, δεν θα διστάσουμε καθόλου. Ήταν το 1999, όταν πρωτομιλήσαμε για το "καζάνι" της Λατινικής Αμερικής, που το (προ)βλέπαμε έτοιμο να σκάσει! Κανείς τότε δεν τολμούσε να διανοηθεί, ότι η "πίσω αυλή" των ΗΠΑ θα μπορούσε ακόμα και να προσπαθήσει να ξεφύγει απ’ το ημι-αποικιακό καθεστώς που της είχε επιβληθεί μετά την εκδίωξη των (καθαρόαιμων…) αποικιοκρατών απ’ την Ισπανία και την Πορτογαλία. Ούτε ένας δεν κατάφερε να οραματιστεί το συγκλονιστικό ντόμινο που θα επακολουθούσε. Μόνο η μικρή "Αμαρυσία" σκάλιζε τις λιγοστές πληροφορίες που ήταν διαθέσιμες, έκανε βόλτα στις πρεσβείες της Κούβας, της Βενεζουέλας, του Μεξικού και της Αργεντινής, για να "τεκμηριώσει" αυτά που μύριζε το "λαγωνικό" της!
Οκτώ ολόκληρα χρόνια αργότερα, κατάλαβαν όλοι! Ναι, τα παιδιά ξύπνησαν απ’ τον βαθύ ύπνο της βολεμένης άγνοιάς τους! Μέχρι κι ο Μπους το πήρε χαμπάρι, κι έτρεξε να δει μήπως υπάρχει κάτι για να "συμμαζέψει". Όμως, τώρα είναι αργά. Η εξέλιξη της εξέγερσης στα χώματα των Ίνκας και των Μάγια, του Σιμόν Μπολιβάρ και του Χοσέ Μαρτί, του μεγάλου Φιντέλ, του αξέχαστου Τσε και του αθάνατου Αλιέντε δεν εξαρτάται από εκλογικές αναμετρήσεις, απ’ την τιμή του πετρελαίου ή από την επιτυχία των ριζοσπαστικών αλλαγών στην πολιτική και την οικονομία όλων σχεδόν των χωρών του Νότου και (σταδιακά) της Κεντρικής Αμερικής.
Ξύπνησαν οι Ινδιάνοι!
Η μεγαλύτερη συνεισφορά των φωτισμένων νέων ηγετών, πρώτα και κύρια του Ούγο Τσάβες, ήταν η χειραφέτηση των λαών της Λατινικής Αμερικής, που είχαν συνηθίσει να σκύβουν το κεφάλι απ’ την εποχή του… Κολόμβου και του Βάσκο ντε Γκάμα! Αιώνες υποταγής είχαν κλέψει ακόμα και το δικαίωμα στη λέξη ελπίδα. Παράλληλα, οι φυλετικές προσμίξεις ανάμεσα στους ιθαγενείς Ινδιάνους (ή μάλλον τους ελάχιστους που γλίτωσαν απ’ τις σπάθες των "χριστιανών"…), τους "εισαχθέντες" Αφρικανούς σκλάβους και τους "αφέντες" Ευρωπαίους και Γιάνκηδες, χάρισαν στη σύγχρονη ανθρωπογεωγραφία ένα τόσο όμορφο "κολάζ" μιγάδων, που οι εικόνες τους κλέβουν καρδιές!
Όπως είπαμε, η ελπίδα χαμογέλασε μια φορά, τον Γενάρη του 1959, όταν οι "μπαρπούδος" του Φιντέλ, του Τσε και του Καμίλο μπήκαν με τα αμερικανικά τζιπάκια του Μπατίστα στη φλεγόμενη από ενθουσιασμό Αβάνα, το "μπουρδέλο" των ΗΠΑ! Άλλη μια φορά τόλμησαν, στη Χιλή του Σαλβατόρ Αλιέντε, αλλά το λεπίδι του "Κόνδορα" και του μακελάρη Πινοσέτ (ελπίζουμε να διασκεδάζουν μαζί του στην αιώνια κόλαση…) φρόντισε σύντομα να τους κόψει τον βήχα. Δεκάδες πραξικοπήματα, χούντες, εκτελέσεις, εξαφανίσεις, βασανιστήρια, εξορίες, ξεπουλήματα των οικονομιών στις ΗΠΑ και τέλος το κύκνειο άσμα, το νεοφιλελεύθερο "σχέδιο εξυγίανσης" (γεια σου ρε απίθανε Ανδριανόπουλε, με τον αρχηγό σου τον Γιωργάκη!), που κατέστρεψε οριστικά ό,τι είχε απομείνει.
Στον πάτο του βαρελιού!
Αυτό ήταν και το σημείο μηδέν, απ’ όπου ξεκίνησαν οι δικές μας προβλέψεις, αλλά και το έργο των φωτισμένων νέων ηγετών της αιματοβαμμένης λατινοαμερικάνικης γης. Σ’ αυτά τα λίγα χρόνια έγιναν πολλά. Με όπλο τις ιδέες και σύμμαχο το πετρέλαιο, ο Τσάβες παρέσυρε όλες τις αδελφές χώρες σ’ ένα τρελό μάμπο αναθεώρησης όλων των δογμάτων, που κρατούσαν στις αλυσίδες την Κεντρική και Νότια Αμερική. Οι εξουσίες έπρεπε να στηριχτούν στις εξαθλιωμένες μάζες κι όχι στις ολιγάριθμες πλούσιες ελίτ. Περιπέτεια δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη. Η μαύρη αντίδραση δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Οι γνωστές "κατσαρόλες" της Χιλής ξαναβγήκαν απ’ τις κουζίνες της Ουάσινγκτον, για ν’ ανακόψουν το ποτάμι των κολασμένων. Όμως, αυτή τη φορά δεν πρόκαναν! Ούτε το πραξικόπημα μιας μικρής μερίδας του στρατού, αγκαλιά με τον… ΣΕΒ της Βενεζουέλας, δεν κατάφερε ν’ αντέξει πάνω από τρεις ημέρες. Ο Τσάβες νίκησε και μαζί του όλοι οι λαοί της περιοχής.
Ακολούθησαν οι ανατροπές στη Βολιβία, το Εκουαδόρ και τη Νικαράγουα. Η περιπέτεια του Φιντέλ δεν έκαμψε την πορεία ούτε κλόνισε την επανάσταση στο νησί της λεβεντιάς. Η Αργεντινή, η Βραζιλία και η Ουρουγουάη ακολουθούν με πιο προσεκτικά, αλλά σταθερά (θέλουν, δεν θέλουν…) βήματα. Η Λατινική Αμερική βαδίζει σε μιαν άλλη ολοκλήρωση, απ’ αυτή που είχε σχεδιάσει το επιτελείο του Μπους. Στο Μεξικό, οι εκλογές-φάρσα δεν καταφέρνουν να σταματήσουν την οργή των Ινδιάνων. Λείπει μόνο ο συντονισμός, για να μετατραπεί σε άλλη μια λάβα! Ακόμα και στην Κολομβία, το τελευταίο προπύργιο των ΗΠΑ, τρίζουν οι καρέκλες του Ουρίμπε και των δημίων που τον στηρίζουν.
Δρόμος με… νάρκες
Κάθε άλλο παρά στρωμένος με πέταλα είναι ο δρόμος των νέων οραματιστών. Στη γωνία περιμένουν αυτοί που έχασαν τα προνόμιά τους. Κάθε ενδεχόμενο πισωγύρισμα δίνει την ευκαιρία στα διεθνή "παπαγαλάκια" να χύσουν το δηλητήριο και τα κροκοδείλια δάκρυά τους. Όμως, το ποτάμι δεν μπορεί πια να γυρίσει πίσω. Αν υπάρξουν άλλες αλλαγές, αυτές θα έχουν την κατεύθυνση της ριζοσπαστικής ανατροπής. Πολλά θα εξαρτηθούν απ’ την πορεία της οικονομικής συνεργασίας και της αλληλοβοήθειας. Η απεξάρτηση απ’ τις ΗΠΑ αποτελεί μονόδρομο. Επίσημοι απ’ την Κίνα και τη Ρωσία πηγαινοέρχονται, δίνοντας ελπίδες και συμβόλαια. Το πετρέλαιο της Βενεζουέλας θα κατευθύνεται πλέον και σε άλλες χώρες.
Παρασυρμένοι απ’ τους άθλους του λαού της Μεσοποταμίας, τους φρενήρεις ρυθμούς της Κίνας, της Ρωσίας και της Ινδίας, την καταστροφική εσωστρέφεια της "μεγάλης Ετρώπης" και το μεγάλο στοίχημα της σωτηρίας του περιβάλλοντος, "ξεχάσαμε" για λίγο τους φίλους μας απ’ τη γλυκιά Λατινική Αμερική. Αυτοί, όμως, δεν ξεχνούν το καθήκον τους…
Χρήστος Φωτιάδης
