Νάμαστε πάλι! Εμείς, οι λίγοι, οι ελάχιστοι, που γκρινιάζαμε και προειδοποιούσαμε. Που ανησυχούσαμε όταν σας βλέπαμε να απολαμβάνετε τη γλυκειά όψη της «Ευρώπης των λαών». Που προσπαθούσαμε να σας προσγειώσουμε, όταν έτρεχαν τα σάλια σας απ’ την ευρωλαγνεία. Που σας κοιτούσαμε να γυρνάτε με την ωρολογιακή βόμβα στην τσέπη και να καμώνεστε ότι ανήκετε στους «πλούσιους» της χαμένης εικοσαετίας.
Για την ακρίβεια, στην Ελλάδα έχουμε τριάντα έξι ολόκληρα χαμένα χρόνια! Είχαμε ξεκινήσει πιο νωρίς, αμέσως μετά την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» και την έλευση του «εθνάρχη-σωτήρα». Από τότε άρχισε το χτίσιμο της… «νέας Ελλάδας», με όχημα το «ανήκομεν εις την Δύσιν» και κανόνα την υποταγή στους ατλαντικούς άρχοντες.
Και τι δεν ακούσαμε αυτά τα χρόνια, ειδικά τα τελευταία 20. Η αποθέωση της «διορατικότητας» του «εθνάρχη», που μας έβαλε «στο κλαμπ των ισχυρών», όπου όλα τα προβλήματα ήσαν προκαταβολικά λυμένα. Οι ύμνοι έγιναν πιο έντονοι, μετά την διάλυση της ισορροπίας στην Ευρώπη. «Θα ήμασταν Αλβανία», κράζατε, «αν δεν μας είχε βάλει ο Καραμανλής στην ΕΟΚ». Ας ευχηθούμε να μην προλάβουμε να δούμε Έλληνες μετανάστες στην Αλβανία, όμως θα μετρήσουμε σίγουρα χιλιάδες στην Τουρκία!
«Υπαρκτός ευρωπαϊσμός»
Εκτός απ’ τον «υπαρκτό καπιταλισμό», τον γνήσιο, νεοφιλελεύθερο, αγκαλιάσατε με θέρμη και τον «υπαρκτό ευρωπαϊσμό». Σας είχαμε προειδοποιήσει. Και τώρα, διαβάζουμε περίλυποι τους τίτλους των άρθρων, από τους πρώην ευρωλάγνους δημοσιογράφους: «Στον παροξυσμό των ερειπίων», «Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτε», «Από την Ευρώπη των λαών, στην Ευρώπη του μίσους» και άλλα τέτοια ευρηματικά. «Ευρηματικά» για σας, τους όψιμους. Εμείς, σας τα λέγαμε, επίμονα και «γραφικά»:
Όταν καταστρέφατε, μαζί με τον «εθνάρχη», τον όποιο παραγωγικό ιστό είχε αφήσει πίσω της η χούντα, προς χάρη των «ανοιχτών συνόρων» για τα ευρωπαϊκά εμπορεύματα.
Όταν διαλύατε τα όποια ίχνη σοβαρής παιδείας, στο όνομα της «δημοκρατίας».
Όταν βαρυστομαχιάζατε από τις ψευδαισθήσεις, σπρώχνοντας στα τάρταρα το εμπορικό ισοζύγιο, το χρέος, τα ελλείμματα, τα δάνεια.
«Η οικονομική κατάρρευση είναι αποτέλεσμα κακής διαχείρισης ή βαθύτερο σύμπτωμα ενός λαού που απώλεσε κάθε ιερό και όσιο;», αναρωτιέται ένας αρθρογράφος.
«Η Ευρώπη των λαών, αφού μετασχηματίστηκε σε Ευρώπη των αγορών, τώρα καταλήγει σε Ευρώπη της απόγνωσης και του μίσους», αποφαίνεται δικαίως ένας άλλος.
Είναι, άραγε, ένα θετικό βήμα, το να αναζητούμε την αλήθεια, έστω και κατόπιν εορτής; Χωρίς αμφιβολία, ναι!
Ενδοσκόπηση!
Είναι σίγουρα το πρώτο σωστό βήμα, αυτό της αυτοκριτικής και της αναζήτησης των αιτιών που μας οδήγησαν σ’ αυτή την τραγωδία. Όσοι δεν το κάνουν, θα χάσουν το τρένο της επόμενης, επίπονης διαδικασίας. Του ξαναχτισίματος των ελπίδων, των οραμάτων, της ίδιας της νέας Ελλάδας. Στις στάχτες του παλιού, αυτού που μέχρι πριν λίγους μήνες επιμένατε να δοξάζετε, πρέπει να βρείτε το κουράγιο να σκάψετε νέα θεμέλια.
Παραδεχτείτε, έστω κι αργά, ότι αυτά τα 36 χρόνια μεθύσατε με χαλασμένο κρασί. Ποτέ δεν είναι αργά για μεταμέλεια, αρκεί να είναι ειλικρινής. «Κλεμένη ζωή», που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Φακίνος, μόνο που δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο τίτλος δεν αφορά μόνον όσους ονειρεύτηκαν έναν καλύτερο κόσμο κι έχασαν, αλλά και αυτούς που εμφανίστηκαν ως κερδισμένοι, στον παλιό και δοκιμασμένο κόσμο…
Χρήστος Φωτιάδης
