Ποντικοπαγίδα
Μεθυσμένος απ’ την μεταπολιτευτική «ελευθερία», ο λαός των προβάτων οδηγήθηκε με υψηλό φρόνημα και μεγάλες χαρές στον… φούρνο της ΕΟΚ. Πρώτος φούρναρης ο «εθνάρχης», αυτό το απίστευτο πολιτικό πρόσωπο, που κατάφερε να υλοποιήσει αριστοτεχνικά επί τέσσερις δεκαετίες τα σχέδια των εντολέων του: την δια βίου πρόσδεση της Ελλάδας «εις την Δύσιν». Σε καιρούς «καλούς» (όταν περίσσευαν κάποια ψίχουλα απ’ το τρελό πάρτι κερδών των μεγάλων…) και χαλεπούς, καθώς η πάλαι ποτέ κοσμοκράτειρα Δύση βαδίζει το δρόμο της ιστορικής απαξίωσης.
Η σύντομη (μόλις μια τετραετία!) παρένθεση της αναδιανομής των εισοδημάτων προς όφελος των μικρομεσαίων έληξε επισήμως το 1985, τοποθετώντας το ΠΑΣΟΚ στη σφαίρα της γνωστής απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα σοσιαλδημοκρατίας. Δηλαδή, της «αριστερής» εκδοχής του καπιταλιστικού συστήματος. Ο «καλύτερος πρωθυπουργός», ο …καθηγητής Κ. Σημίτης ολοκλήρωσε το άνοιγμα της κερκόπορτας, με τρεις καίριες στρατηγικές κινήσεις: Το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, μέσω του οποίου φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό τεράστια κεφάλαια μικρομεσαίων και μάλιστα νομιμότατα. Το πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων, με τα τεράστια κέρδη του πολιτικού – επιχειρηματικού δίπολου, χαρακτηριστική έκφραση των οποίων ήταν το σκάνδαλο Siemens. Τέλος, με την προδοτική ένταξή μας στην Ευρωζώνη, με παραποιημένα στοιχεία. Η εισαγωγή του ευρώ ισοδυναμούσε με τεράστια εσωτερική υποτίμηση, αλλά και εκχώρηση όλων των γνωστών μέσων μονεταριστικής αντιμετώπισης των κρίσεων με το εθνικό νόμισμα.
Μακρύς δρόμος…
Ίσως η πιο απογοητευτική είδηση των τελευταίων δύο χρόνων, ήταν η δημοσκόπηση της Eurostat, που δείχνει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην Ε.Ε. Η τραγική αυτή καταγραφή αποτυπώνει με τον τραγικότερο τρόπο την εθνική μας κατάπτωση. Με άλλα λόγια, περιμένουμε να μας βγάλουν από την κρίση αυτοί που μας οδήγησαν απολύτως συνειδητά και προγραμματισμένα σ’ αυτήν!!!
Ο δρόμος της αφύπνισης και της ανατροπής είναι πολύ μακρύς. Ανεξάρτητα από τις σαγηνευτικές διεθνείς ανατροπές, που καθιστούν κάθε πρόβλεψη επισφαλή, ο ελληνικός δρόμος επιστροφής σ’ ένα ανεξάρτητο μονοπάτι ανάπτυξης δείχνει να απέχει έτη φωτός.
Αντίθετα, η στοχευμένη συνεχής υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων δείχνει να εξελίσσεται απρόσκοπτα. Το παραμύθι του «μονόδρομου» από τη μία και η αδιέξοδη πολιτική σύσσωμης της αντιπολίτευσης από την άλλη, δεν αφήνουν ίχνη αισιοδοξίας. Ούτε καν τα παραδείγματα της Ισλανδίας, που «κούρεψε» τα χρέη και βαδίζει ήδη σε ρυθμούς ανάπτυξης(!) και της Ουγγαρίας, που διέσυρε τη δική της «τρόικα», δε στάθηκαν ικανά να ξυπνήσουν τη διαβρωμένη πλειοψηφία του λαού μας. Το «σύνδρομο του εβαπορέ», ο φόβος απώλειας του καταναλωτικού οπίου, κρατά δέσμιο το ποίμνιο των αμνών.
Αν υπάρχει κάποια ελπίδα σ’ αυτό το δυσμενές τοπίο της ομίχλης, είναι να… καθαρίσουν άλλοι για εμάς! Η εξέγερση των αραβικών λαών -έστω και χωρίς διακριτή και λειτουργική πολιτική πλατφόρμα ή ενιαία ιδεολογία- δίνει μια άλλη διάσταση στις διεθνείς εξελίξεις. Αν, μάλιστα, συνδυαστεί και με νέα ενεργειακή κρίση, τότε αυτές θα επιταχυνθούν, γκρεμίζοντας μεταξύ άλλων και το εγχώριο τερατούργημα του Μνημονίου…
Χρήστος Φωτιάδης
