Από τις κατά καιρούς αμοραλιστικές σοφιστείες του Θόδωρου Πάγκαλου, η πλέον κυνική ήταν αυτή που στόχευε σαφώς στον «καταμερισμό» ή μάλλον τη διάχυση των ευθυνών για την κατάντια της χώρας.
Αν υπήρχε κάποιο ψήγμα ορθότητας σ’ αυτό που είπε, ήταν η ατομική ευθύνη κάθε Έλληνα για την προσωπική του κατάσταση (όχι μόνο την οικονομική…), αλλά και η συλλογική ευθύνη όλων όσων ψήφιζαν λάθος. Το θέμα είναι μείζον, αλλά έχουμε μπροστά μας πολλά χρόνια κρίσης και αθλιότητας, ώστε να το χιλιοαναλύσουμε…
Κατά τα άλλα, το «μαζί τα φάγαμε» δεν ήταν παρά η απαξιωτική σφαλιάρα τού κατ’ εξοχήν εκπροσώπου της μεταπολιτευτικής πολιτικής, προς όλους όσους δάγκωσαν το δόλωμα, πιστεύοντας τα παραμύθια και επιτρέποντας στο κατεστημένο να μας διασύρει σε όλο τον πλανήτη.
Ασφαλώς και δεν τα φάγαμε μαζί, με τον κ. Πάγκαλο και την ευγενή παρέα του. Στην περίπτωσή του, δε, αυτό είναι εμφανές ακόμα και… δια γυμνού οφθαλμού! Πότε, αλήθεια, «δούλεψε» ο κ. Πάγκαλος στη ζωή του, ώστε να δικαιολογείται ο προκλητικός τρόπος διαβίωσής του; Το ίδιο ισχύει, φυσικά, για πολλά στελέχη των δύο κομμάτων εξουσίας, αλλά και για χιλιάδες «αναγκαίους» παρατρεχάμενους, που φρόντιζαν για τη διανομή του μαύρου πολιτικού χρήματος.
