Για πρώτη φορά, μετά το μοιραίο 2009, η Ελλάδα προετοιμάζεται ψυχολογικά για άλλη μια «αλλαγή» στη διακυβέρνησή της. Μπορεί να μην έχει δημιουργηθεί ακόμη η συμπαγής μάζα που είχε οδηγήσει στο ανεπανάληπτο 44% του Γιωργάκη Παπανδρέου, όμως εκούσιοι και ακούσιοι συμμετέχοντες αρχίζουν να προετοιμάζονται για την «επόμενη μέρα»…
Όπως είναι φυσικό, πρώτοι και καλύτεροι είναι αυτοί που δικαιούνται συμμετοχή σ’ αυτή την αλλαγή σελίδας. Όσοι προβάρουν ήδη τα κοστούμια για τις ουκ ολίγες θέσεις του εναλλασσόμενου πολιτικού προσωπικού. Στελέχη της αλησμόνητης (πλην διαχρονικά ολιγάριθμη…) «ανανεωτικής Αριστεράς» και όσοι προσκολλήθηκαν σ΄ αυτήν μετά τις δραματικές εξελίξεις που ακολούθησαν την εκλογή Παπανδρέου…
Στους τελευταίους περιλαμβάνονται ευάριθμα στελέχη των είκοσι (20) ετών Πασοκικής διακυβέρνησης, με την ανάλογη κυβερνητική πείρα…
Μετά από μια σύντομη περίοδο «Αριστερής» ρητορικής, με κύριο σλόγκαν το «κυβέρνηση Αριστεράς», ο επικεφαλής του κόμματος και φέρελπις μελλοντικός πρωθυπουργός ξεκίνησε την προσγείωσή του σε πιο ρεαλιστικούς φραστικούς δρόμους, με τίτλο την περίφημη «συνέχεια του κράτους». Το νόημα αυτών των λέξεων είχε δοθεί προ δύο σχεδόν ετών, σε αμερικανικό έδαφος: «Θέλουμε η Ελλάδα να συνεχίσει να παίζει ρόλο σταθεροποιητικό στην περιοχή. Να έχει τη συνέχεια και τη συνέπεια στην εξωτερική πολιτική, ώστε να συμβάλλει στη σταθερότητα»!
Για τους αναγνώστες αυτής της σελίδας δεν απαιτείται ειδική ανάλυση της παραπάνω φράσης. Γνωρίζουν καλά ποιος ήταν ο «σταθεροποιητικός» ρόλος που ακολούθησαν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν και δεν έχουν ξεχάσει ποια ήταν η «συνέπεια» στην εξωτερική μας πολιτική. Με λίγα λόγια, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τα παραπάνω ως «δεδομένα» για τον Δυτικό ιμπεριαλισμό. Η επίσημη Ελλάδα συμμετείχε ανεπιφύλακτα σε όλα τα εγκλήματά του, τόσο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όσο και στις υπόλοιπες εστίες αντιπαράθεσης!
Η «πολιτιστική» παράμετρος
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε και δεν θα αποκτήσει σοβαρό έρεισμα στους ανθρώπους που υπηρετούν τον Πολιτισμό. Μπορεί να αποσπάσει ψήφους (με τη λογική του «μικρότερου κακού»…), όμως ποτέ την ανεπιφύλακτη στήριξή τους. Όσοι έχουν σώας τας φρένας δεν ξεχνούν το πάθημα του 2009 – 2010 και προτιμούν να «φυσούν τα γιαούρτια» αντί της υποστήριξής τους σε κάτι που φοβίζει τους πάντες…
Μεταξύ των ελάχιστων «επωνύμων» που δεν διστάζουν να ταυτιστούν με το επόμενο άλμα του ελληνικού πολιτικού κόσμου είναι ο Λάκης Λαζόπουλος, γνωστός στους αναγνώστες μας και ως Χαζόπουλος. Ο όψιμος «Αριστερός» επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ και δεν το κρύβει. Είναι η δεύτερη φορά που αποφασίζει να στηρίξει ένα κόμμα «της Αριστεράς», μετά το 2009. Ένα χρόνο περίπου κράτησε τότε η «εμπιστοσύνη» τού «καλλιτέχνη» στον ακατανόμαστο πρώην πρωθυπουργό:
«Από το ολότελα καλή και η Παναγιώταινα. Ο Παπανδρέου, αν στο ελάχιστο πραγματοποιήσει αυτά που λέει, άλλη τύχη θα έχει. (…) Προλαβαίνει ακόμα να πηδήσει στο βαγόνι της Ιστορίας και να σώσει τον τόπο»!
«Πες μου το φίλο σου», λοιπόν, για τους ελάχιστους που πιστεύουν ότι μια κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» θα φέρει κάτι θετικό για τον τόπο. Θα ήταν τεράστια η αγαλλίασή μας, αν αναγκαστούμε να δεχτούμε ότι έχουν δίκιο, όταν έρθει η ώρα. Ο ρόλος της Κασσάνδρας δεν είναι ποτέ ευχάριστος…
Χρήστος Φωτιάδης
