Στις αρχές του αιώνα μιλούσαμε για «καζάνι που βράζει», εννοώντας την «πίσω αυλή των ΗΠΑ», την πολύπαθη Λατινική Αμερική. Η έκρηξη δεν άργησε να έρθει, όταν η μια μετά την άλλη οι ταλαιπωρημένες από φρικτές δικτατορίες χώρες άρχισαν τη δική τους «ειρηνική επανάσταση». Μια σειρά από εμπνευσμένους ηγέτες πήραν τα ηνία, σκορπίζοντας ελπίδες σε όλη την υφήλιο για έναν «ανθρώπινο καπιταλισμό».
Για μια 15ετία οι χώρες αυτές έζησαν το όνειρό τους, ενώ έγιναν πάρα πολλά στην κατεύθυνση του αστικού εκδημοκρατισμού, της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η αχίλλειος πτέρνα εντοπίστηκε στην οικονομική πολιτική που άσκησαν οι νέοι ηγέτες. Η παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2008 δοκίμασε σκληρά τις εύθραυστες οικονομίες τους, ενώ οι πανίσχυροι ολιγάρχες -ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και διανομής- κατάφεραν να υπονομεύσουν τις νεοαποκτηθείσες κατακτήσεις, με τη στήριξη των ΗΠΑ. «Τίποτε δεν πάει χαμένο», όπως έλεγε ο αξέχαστος Μάνος Λοΐζος. Οι αγώνες, οι κατακτήσεις, αλλά και οι αποτυχίες των αδελφών μας στη Λατινική Αμερική αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη και εμπειρία, στη διαρκή αναζήτηση για το ξεπέρασμα του ανθρωποκτόνου καπιταλισμού. Το επόμενο ντόμινο ίσως να αποδειχτεί μοιραίο γι’ αυτόν, αν η κάθε χώρα καταφέρει να εκμεταλλευτεί αυτές τις εμπειρίες…