Η προοδευτική ανθρωπότητα παρακολουθούσε σαστισμένη τις παγκόσμιες εξελίξεις, μετά την εξαφάνιση της ΕΣΣΔ, του αντίπαλου δέους στη Δυτική κυριαρχία. Το έγκλημα κατά της Γιουγκοσλαβίας είχε δείξει τις προθέσεις της «μοναδικής υπερδύναμης» και των πειθήνιων υποτακτικών της. Ήταν το 2003, όταν ο ανεκδιήγητος υιός Μπους έβαλε σε κίνηση το πρώτο μέρος του σχεδίου του για απόλυτη επιβολή των ΗΠΑ επί όλων των συμμάχων της Ρωσίας που είχαν απομείνει ενεργοί. Η επέμβαση στο Ιράκ ήταν το μεγάλο του στοίχημα. Ο πιο στενός του συνεργάτης ήταν ένας… Εργατικός, ο τότε πρωθυπουργός της Βρετανίας. Από δίπλα ο Ισπανός Αθνάρ και ο Πορτογάλος Μπαρόζο, ο γνωστός μας δήμιος των πρώτων μνημονίων!
Τα ψέματα και οι συνέπειες…
Πέρασαν από τότε 13 χρόνια και ευτυχώς τα σχέδια των «γερακιών» του Πενταγώνου κατέρρευσαν, μαζί με την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Στην ίδια τη Βρετανία, σύντομα πια εκτός ΕΕ, η Νέμεσις εναντίον του ανθρώπου που ξεγέλασε την κοινή γνώμη παίρνει σάρκα και οστά. Χρειάστηκαν επτά ολόκληρα χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί η περίφημη έκθεση της Επιτροπής Σίλκοτ για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η Βρετανία ενεπλάκη στον πόλεμο του Ιράκ. Παρότι δεν υπήρξαν θεαματικές αποκαλύψεις, το πόρισμα της επίσημης εξεταστικής επιτροπής ήταν ένα ηχηρό χαστούκι για τον τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας, που ακόμη και σήμερα επιμένει ότι τόσο το Ιράκ όσο και η παγκόσμια ασφάλεια ωφελήθηκαν από την εισβολή του 2003…
Μέσα από τους 12 τόμους της, η έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η εισβολή «δεν ήταν η ύστατη λύση», αφού δεν είχαν εξαντληθεί τα ειρηνικά μέσα για τον αφοπλισμό της χώρας. Αλλά ακόμη και σε αυτό το σημείο, οι ερευνητές τονίζουν ότι το Ιράκ δεν συνιστούσε «άμεση απειλή» και ότι η επέμβαση βασίστηκε σε «εσφαλμένα στοιχεία» που παρουσιάστηκαν με «αδικαιολόγητη βεβαιότητα». Η νομική βάση για την εισβολή κρίνεται «μη ικανοποιητική», ενώ ο σχεδιασμός για το μεταπολεμικό Ιράκ χαρακτηρίζεται «εντελώς ανεπαρκής».
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι ερευνητές έδωσαν στη δημοσιότητα την απόρρητη αλληλογραφία του Τόνι Μπλερ με τον Τζορτζ Μπους. «Θα είμαι μαζί σου ό,τι κι αν συμβεί», διαβεβαιώνει τον σύμμαχό του και υποστηρίζει ότι το ίδιο θα κάνουν και οι Ιρακινοί, αφού ξεπεράσουν την «αμφιθυμία» τους για «το γεγονός ότι δέχονται εισβολή». Εξίσου εύκολο όμως είναι να πειστεί και η βρετανική κοινή γνώμη: «Εάν συνοψίσουμε όλα τα στοιχεία για τα όπλα μαζικής καταστροφής, προσθέσουμε την απόπειρα του Σαντάμ να εξασφαλίσει δυνατότητες για πυρηνικά όπλα και έναν υποτιθέμενο δεσμό με την Αλ Κάιντα, θα είναι εξαιρετικά πειστικό εδώ» γράφει.
