Oπως και στην έναρξη της θητείας τού «αρνητή στράτευσης» Μπιλ Κλίντον, έτσι και με την «ανατρεπτική» εκλογή του Ομπάμα, η «προοδευτική Αμερική» και πολλοί αισιόδοξοι φίλοι της ανά τον κόσμο θεώρησαν ότι έφτασε η ώρα για μια ριζική στροφή και μετατροπή των ΗΠΑ σε «καλή υπερδύναμη». Και στις δύο περιπτώσεις, η ολοκλήρωση της θητείας άφησε πίσω της μόνο απογοήτευση…
Αν το βαρύτερο στίγμα της περιόδου Κλίντον ήταν το αισχρό και ανήθικο έγκλημα κατά της Γιουγκοσλαβίας, ο Ομπάμα βαρύνεται με εξίσου αποκρουστικά αμαρτήματα. Όχι μόνο δεν κατάφερε την πλήρη αποχώρηση από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, αλλά συμμετείχε στο νέο έγκλημα κατά της Λιβύης, στην ενίσχυση των κάθε είδους τζιχαντιστών στη Συρία και στην ολοκληρωτική αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής. Φυσικά δεν μπόρεσε να προχωρήσει ούτε ένα βήμα προς τη λύση του Παλαιστινιακού, ενώ και το επίσης χρονίζον Κυπριακό παρέμεινε στάσιμο.
Θεσμοποίηση του ψυχρού πολέμου
Η θητεία Ομπάμα αφήνει την τρομοκρατία στο πιο ανθηρό της σημείο και τη Μέση Ανατολή στο χειρότερό της, από το τέλος της αποικιοκρατίας. Η Αφρική έπεσε κι αυτή στα νύχια της τρομοκρατίας, ενώ η διχοτόμηση του Σουδάν και ο «ξεχασμένος» πόλεμος στην Υεμένη οφείλονται αποκλειστικά στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Το ίδιο συμβαίνει και με την οργανωμένη από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ νέα αποσταθεροποίηση της Λατινικής Αμερικής, κυρίως με οικονομικά μέσα. Η «αριστερή παρένθεση» όφειλε να εξαφανιστεί το συντομότερο και να αποτελέσει… παράδειγμα προς αποφυγή. (Σας θυμίζει κάτι αυτό;)
Η χειρότερη ίσως κληρονομιά του Ομπάμα στη διεθνή σκηνή είναι το πραξικόπημα στην Ουκρανία και όσα ακολούθησαν. Οι ντροπιαστικές για τη Δύση «κυρώσεις» εναντίον της Ρωσίας, μιας χώρας που κρατά όρθια την πυρηνική ισορροπία από το 1947 (!!!), το πρωτοφανές ναδίρ στις αμερικανορωσικές σχέσεις και η επισημοποίηση του νέου ψυχρού πολέμου αποτελούν «επιτεύγματα» του ίδιου του «καλού, μαύρου προέδρου». Χαρακτηριστική είναι η φάρσα, με την οποία επέλεξε να αποχαιρετίσει τον Λευκό Οίκο, δηλαδή ο ισχυρισμός ότι ο… Πούτιν και οι χάκερ του έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην εκλογή Τραμπ!
Μετά απ’ αυτόν… το χάος;
Αν οι Αμερικανοί δεν είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο υποψήφιους, αν δηλαδή ο Τραμπ είχε κάποιον άλλο απέναντί του, δεν θα είχε καμία ελπίδα να εκλεγεί. Όμως τόσο το όνομα Κλίντον όσο και ο βίος και η πολιτεία της ως επικεφαλής του State Department -με αποκορύφωμα τη Λιβύη!- ήσαν εξόχως απωθητικά για τους ψηφοφόρους της «καλής Αμερικής». Έτσι, ο Ομπάμα χρεώνεται πλέον των άλλων και… την εκλογή Τραμπ, την οποία δήθεν απευχόταν!
Η ανθρωπότητα θα ζήσει πλέον με τον διάδοχο του Ομπάμα. Οι ΗΠΑ έχασαν άλλη μια ευκαιρία, ίσως την τελευταία, λόγω της αποτυχίας του Ομπάμα να αλλάξει τη στρατηγική πορεία της πρώην «μοναδικής υπερδύναμης». Ελάχιστοι πιστεύουν ότι στο πρόσωπο του Τραμπ θα το πετύχουν. Ας προετοιμαστούμε για το χειρότερο σενάριο…
