Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 31/05/2025
Οι δραματικές διαστάσεις που λαμβάνει καθημερινά η ανθρωπιστική κρίση στη Λωρίδα της Γάζας κινητοποιεί τώρα ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα και φέρνει αντιμέτωπο το Ισραήλ με τις ευθύνες του και όσα θα πρέπει να κάνει για να μπει ένα τέλος στο δράμα των αμάχων Παλαιστινίων. Το γεγονός άλλωστε ότι μερίδα Παλαιστινίων που λιμοκτονούν ή βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα ή τους βομβαρδισμούς αρχίζει να ξεσηκώνεται και κατά της ηγεσίας της Χαμάς και το μόνο που ζητάει είναι να τερματιστεί το δράμα του πολέμου και οι συνέπειες που έχει ο αποκλεισμός της Γάζας από τις ισραηλινές δυνάμεις δείχνει ξεκάθαρα την κρισιμότητα της κατάστασης.
Η επόμενη ημέρα
Πέρα από αυτό το δράμα υπάρχει βέβαια και η επόμενη μέρα. Το πώς δηλαδή οι άνθρωποι που παραμένουν εκεί ή όσοι εκτοπισμένοι επιστρέψουν στις εστίες τους θα μπορέσουν να επιβιώσουν, με τον Ντόναλντ Τραμπ να επιμένει στις παράλογες προτάσεις του για «μεταφορά» των Παλαιστινίων σε άλλες περιοχές και τη μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας σε «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής» με την ανοικοδόμησή της. Η δυσάρεστη πραγματικότητα είναι πως ο δρόμος για την ειρήνη είναι μακρύς και δύσκολος – ειδικά όταν μιλάμε για τη Μέση Ανατολή και τις ταραγμένες αυτές περιοχές.
Αποκλεισμένοι από τη ζωή
Η κραυγή αγωνίας ωστόσο των Παλαιστινίων πως «θέλουν να ζήσουν» αποτυπώνει το δράμα ενός ολόκληρου λαού, με την πλειονότητα των ανθρώπων να αδιαφορεί ασφαλώς για τις αντιθέσεις και τις μάχες. Η Λωρίδα της Γάζας παραμένει ουσιαστικά αποκλεισμένη σε μια ιδιότυπη πολιορκία από τις ισραηλινές δυνάμεις σχεδόν για τρεις μήνες -από τις 2 Μαρτίου- με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να υπάρξει οποιαδήποτε ανθρωπιστική βοήθεια ή να μοιραστούν τρόφιμα στον άμαχο πληθυσμό. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η υπομονή τους έχει εξαντληθεί και το ίδιο έχουν εξαντληθεί οι αντοχές τους.
Ανθρώπινες «ασπίδες»
Στην πραγματικότητα δηλαδή, όπως ακριβώς συμβαίνει με τους Iσραηλινούς ομήρους που εξακολουθεί να κρατάει η Χαμάς, οι άμαχοι αυτοί χρησιμοποιούνται σαν μια ανθρώπινη ασπίδα προκειμένου να εξελιχθούν ή να πιεστούν οι διαπραγματεύσεις σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο. Οι αριθμοί ωστόσο είναι αμείλικτοι και η εικόνα που μεταδίδεται κάθε μέρα από τις περιοχές αυτές δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες και κυρίως για την ανθρωπιστική κρίση που εξελίσσεται – κάποιοι μιλούν ακόμη και για «γενοκτονία» και εν τέλει μικρή σημασία έχουν οι χαρακτηρισμοί και η έντασή τους. Σημασία έχει το ανθρώπινο δράμα του άμαχου πληθυσμού, το οποίο είναι δεδομένο και ουδείς μπορεί να γνωρίζει αυτή τη στιγμή τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να πάρει τέλος.
