Η σύλληψη του Δημήτρη Λιγνάδη συγκλονίζει τη χώρα, έχοντας ενδεχομένως βαθύτερες και ακόμη πιο σκοτεινές προεκτάσεις, ενώ πληθαίνουν οι φωνές για παραίτηση της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη.
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 27/02
H έκφραση που χρησιμοποίησε γνωστή ηθοποιός σε τηλεοπτική εκπομπή για όσα συγκλονίζουν συνθέμελα το ελληνικό θέατρο είναι χαρακτηριστική: «Ομερτά». Μια «σιγή ασυρμάτου» που πλέον «σπάει» με κρότο και σοκάρει με το βάθος και την έκτασή της. Η σύλληψη του μέχρι πρότινος διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη και οι ανατριχιαστικές καταγγελίες που τη συνοδεύουν, φέρνει στο φως μια παθογένεια δεκαετιών, η οποία, ενδεχομένως, να μη μαστίζει μόνο τον θεατρικό, μα και άλλους καλλιτεχνικούς χώρους – άλλωστε είναι νωπή η καταγγελία κοπέλας για χυδαία σεξουαλική επίθεση από καταξιωμένο μουσικοσυνθέτη μέσα στο (κλειδωμένο) σπίτι του, όταν ήταν 15 χρονών…
Την ένταση επιτείνουν οι χειρισμοί και τοποθετήσεις της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη, προκαλώντας τη σφοδρή αντίδραση καλλιτεχνών, οι οποίοι την καλούν να παραιτηθεί. Η κυβέρνηση εξακολουθεί να στηρίζει την υπουργό, ωστόσο κανείς δεν γνωρίζει τις εξελίξεις όσο η πίεση θα μεγαλώνει για την ίδια.
Ενδεικτικές της κυβερνητικής σύγχυσης είναι οι δηλώσεις της αν. κυβερνητικής εκπροσώπου Αριστοτελίας Πελώνη μετά τις ατυχείς υπουργικές αναφορές περί «εξαπάτησης» από τον Δ. Λιγνάδη. Αφού πρώτα εξέφρασε τη στήριξη της κυβέρνησης σε μια «καλή υπουργό», εν συνεχεία έκανε λόγο για «ατυχή επικοινωνιακό χειρισμό». Για τη δε έκφραση περί «επικίνδυνου ανθρώπου» από την υπουργό, η Α. Πελώνη τόνισε ότι αυτό θα το αποφασίσει η Δικαιοσύνη, «αδειάζοντας» ξανά την Λ. Μενδώνη από τη μια, αλλά και αμβλύνοντας τις οξύτατες «γωνίες» ως προς τον Δ. Λιγνάδη!
Πίσω από όλα αυτά, ωστόσο, υπάρχει κάτι ακόμη σοβαρότερο: Η τύχη χιλιάδων ανηλίκων προσφυγόπουλων, που εδώ και χρόνια αγνοούνται, σύμφωνα με την Ιντερπόλ ή εγχώριους φορείς, όπως το «Χαμόγελο του Παιδιού». Η υπόθεση Λιγνάδη οδηγεί ήδη στην ενεργοποίηση των εισαγγελικών Αρχών κατόπιν παρέμβασης κρατικών λειτουργών, σε σχέση, μάλιστα, και με τον ρόλο ορισμένων ΜΚΟ. Δυστυχώς, και σε αυτή την περίπτωση το ελληνικό κράτος και οι θεσμοί του σύρονται από τα γεγονότα, αντί να έχουν φροντίσει εξ αρχής να διερευνήσουν τα επίσημα και πολύ σοβαρά, ου μην και αποτρόπαια, δεδομένα που «κραύγαζαν» εδώ και τουλάχιστον μια πενταετία…
