Η υγεία στην Ελλάδα πάσχει αλλά η κατάσταση ακόµα είναι ιάσιµη

Τα τελευταία χρόνια ζούµε µια από τις χειρότερες περιόδους για το Σύστηµα Υγείας στην Ελλάδα.

Η Υγεία µπήκε στη µέγγενη των δηµοσιονοµικών περικοπών, ώστε να εξυπηρετηθούν οι υποχρεώσεις της χώρας έναντι των δανειστών, µε αποτέλεσµα να υπολειτουργούν ή, ακόµα χειρότερα, να καταρρέουν οι δηµόσιες δοµές υγείας και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να µένουν ανασφάλιστοι.

Την ίδια ώρα απαξιώνεται το επιστηµονικό δυναµικό της χώρας, ενώ ο ιατρικός κόσµος αντιµετωπίζει πλέον πρόβληµα επιβίωσης. Παράλληλα, δηµιουργήθηκε ένα πρωτόγνωρο µεταναστευτικό κύµα, που δεν αφορά σε ανειδίκευτο εργατικό δυναµικό, αλλά το πιο εξειδικευµένο προσωπικό της χώρας. Σε µια στιγµή που τα λαµπρά µυαλά της Ελλάδας και οι νέοι επιστήµονες στελεχώνουν τα υγειονοµικά συστήµατα στο εξωτερικό, δεν υπάρχουν γιατροί για να στελεχώσουν το Εθνικό Σύστηµα Υγείας. Έτσι, σήµερα το ΕΣΥ γερνάει και πολλοί νοµοί της χώρας µένουν ακάλυπτοι από βασικές ειδικότητες ιατρών, όπως παθολόγοι, γενικοί ιατροί και παιδίατροι.

Η κύρια αντίφαση στον τοµέα της υγείας έγκειται στο ότι ενώ αφενός υπάρχει ένα σχετικά επαρκές δίκτυο υποδοµών, αφετέρου αποδεικνύεται πασιφανώς µια αδυναµία εφαρµογής ενός αποτελεσµατικού µοντέλου διοίκησης και λειτουργίας της δηµόσιας υγείας. Άµεση συνέπεια είναι η παροχή υποβαθµισµένων και κοινωνικά άνισων υπηρεσιών υγείας.

Βασικά προβλήµατα του τοµέα υγείας στην Ελλάδα είναι:
– Η απουσία οργανωµένου συστήµατος πρωτοβάθµιας φροντίδας υγείας.
– Οι ξεπερασµένες δοµές οργάνωσης και λειτουργίας, που συνεπάγονται υποβαθµισµένες υπηρεσίες και δυσαρέσκεια των πολιτών, γεγονός που συνδέεται άµεσα µε τη µειωµένη παραγωγικότητα των υπηρεσιών των κρατικών νοσοκοµείων.
– Η απουσία συνέχειας της ιατρικής φροντίδας µεταξύ της υπάρχουσας πρωτοβάθµιας και των δευτεροβάθµιων ή τριτοβάθµιων δοµών.
– Η υποβάθµιση του ρόλου κύρια του νοσηλευτικού προσωπικού, τα τελευταία χρόνια δε, και του ιατρικού.
– Ο παραλογισµός και η αναξιοκρατία κατά την επιλογή ειδικευοµένων ιατρών, αλλά και ειδικευµένων ιατρών για τη στελέχωση των νοσηλευτικών ιδρυµάτων, π.χ. εισαγωγή στην «ειδικότητα» µε «λίστες αναµονής» – χωρίς οποιαδήποτε ουσιαστική αξιολόγηση.

Ως µια γενικότερη θεώρηση, η ελληνική πολιτική κουλτούρα χαρακτηρίζεται από τη διαχρονική σύγκρουση, ιδιαίτερα φανερή τα τελευταία 40 χρόνια, µεταξύ του οικονοµικού φιλελευθερισµού, του ευρωπαϊκού προσανατολισµού και του εξορθολογισµού των κοινωνικών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα από τη µια, και των προ-δηµοκρατικών πολιτικών προσανατολισµών, των λαϊκίστικων πρακτικών και των ανορθολογικών τοποθετήσεων. Οι δυο αυτές αντιθετικές τάσεις διαποτίζουν τόσο το ευρύτερο κοινό, όσο και τις ελίτ, αλλά και προφανώς τους ήδη υπάρχοντες κοµµατικούς σχηµατισµούς και επηρεάζουν όλους τους τοµείς της δηµόσιας ζωής και διοίκησης, σαφώς και την υγεία.

Ο τόπος έχει ανάγκη επιτέλους νέοι άνθρωποι, δηµιουργικοί και ανεξάρτητοι από τα υπάρχοντα πολιτικά σχήµατα να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να θέσουν σαφείς στόχους και τρόπους υλοποίησής τους, οραµατιζόµενοι ένα καλύτερο µέλλον και µια προοπτική για τις µελλοντικές γενιές. Η προσπάθεια επαναφοράς της Ελλάδας σε συνθήκες κοινωνικής οµαλότητας, οικονοµικής ευηµερίας και πολιτικής σταθερότητας δεν είναι ουτοπία. Είναι αντικειµενικός και εφικτός στόχος, αρκεί να στηριχτεί από τους κατάλληλους ανθρώπους, που έχουν το όραµα, τις ικανότητες και τα ουσιαστικά εφόδια, αλλά κυρίως τη θέληση να τον επιτύχουν.

ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΤΣΟΣΤΑΘΗΣ