Σε «απαράδεκτες συνθήκες» γυμνάζονται οι περίπου 80 αθλητές του τραμπολίνο, της ενόργανης γυμναστικής και του ακροβατικού διαδρόμου, στο κλειστό γυμναστήριο «Χρήστος Μωραΐτης» (επί της οδού Γρηγορίου Λαμπράκη) καταγγέλλουν γονείς και προπονητές. Τι απαντά η διοίκηση.
Ρεπορτάζ: Αμάλθεια Καραλή
Κι όλα αυτά, ενώ πολλά από τα συγκεκριμένα παιδιά αθλούνται σε αγωνιστικό επίπεδο και αρκετά από αυτά έχουν αναδειχθεί παγκόσμιοι πρωταθλητές, φορώντας πλήθος μεταλλίων στο λαιμό τους.
«Για ποιο λόγο οι βραβεύσεις και οι φωτογραφίες γίνονται στο δημαρχείο και στις αίθουσες εκδηλώσεων και ποτέ στο γυμναστήριο;» ρωτούν οι προπονήτριες Κική Αθανασίου και Χριστίνα Γκρηγοράς (δύο φορές Ολυμπιονίκης). Η απάντηση είναι προφανής: Δυσοσμία μούχλας, σκισμένα και μουχλιασμένα στρώματα, πράσινοι τοίχοι από τη μούχλα, τέντα -εξ ου και το ψευδώνυμο «μπαλόνι» που έχει δοθεί στο γυμναστήριο- γεμάτη τρύπες, μονόζυγα που έχουν σκουριάσει και γεμίσει με ακίδες, γδαρμένες και χτυπημένες δοκοί, μπαλωμένες μπάρες.
Η λίστα συμπληρώνεται με έλλειψη φαρμακείου, αποδυτηρίων, χώρου αναμονής για τους γονείς, ακόμη και τουαλέτας μέσα στον χώρο του γυμναστηρίου.
«Τα παιδιά αναγκάζονται να βγαίνουν έξω από το γυμναστήριο και να πηγαίνουν σε μια ξεχωριστή τουαλέτα» εξηγεί η προπονήτρια Βένια Σκλιάμη, η οποία τονίζει ότι είναι πολύ επικίνδυνο για την υγεία των παιδιών να βγαίνουν ιδρωμένα και να ξαναμπαίνουν για να συνεχίσουν τη γυμναστική. «Εγώ έχω πάθει αλλεργική ρινίτιδα από τη μούχλα και την υγρασία στον χώρο» προσθέτει η κ. Γκρηγοράς, η οποία, ωστόσο, ανησυχεί περισσότερο για τα παιδιά, τα οποία «τον χειμώνα συνεχώς βήχουν και βγάζουν σπυράκια».
Επίσης, η προπονήτρια Χριστίνα Βοϊβόδα αναφέρει ότι «είναι πολλοί οι γονείς που, όταν αντικρίζουν τις άθλιες συνθήκες του γυμναστηρίου, αποφασίζουν να ακολουθήσει άλλο άθλημα το παιδί τους. Αλλά και οι… τολμηροί που τα φέρνουν, καθώς δεν έχουν άλλο χώρο για να τα πάνε, μειώνονται στους μισούς, όταν μπαίνει ο χειμώνας και η θερμοκρασία εδώ μέσα πέφτει στους 5 βαθμούς».
Και συνεχίζει: «Η μόνωση είναι τόσο άσχημη που τον χειμώνα ο χώρος έχει πάντα θερμοκρασία 2 βαθμούς χαμηλότερη από αυτήν που επικρατεί έξω, ενώ αντιθέτως το καλοκαίρι σκάμε!». Έτσι, σύμφωνα με την κ. Γκρηγκοράς, «τα παιδιά δεν νιώθουν τις κλειδώσεις τους από το κρύο και συχνά τραυματίζονται».
Οι προπονήτριες, μαζί με τον προπονητή Απόστολο Σταυριανίδη, κάνουν ό,τι μπορούν για να βελτιώσουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες γυμνάζονται οι αθλητές.«Έχουμε βάψει, με δικά μας έξοδα, τους τοίχους του γυμναστηρίου, έχουμε τοποθετήσει σφουγγάρια για να τραβούν την υγρασία και τα νερά που στάζουν από την οροφή, πλένουμε τα φίλτρα από τα κλιματιστικά, ντύνουμε τις δοκούς και τις μπάρες με λευκοπλάστ, ξύνουμε τη σκουριά από τα δίζυγα, βάζουμε σιλικόνη για να βουλώνουμε τις τρύπες της τέντας. Αλλά δεν πάει άλλο!», δηλώνει η κ. Αθανασίου, και συνεχίζει: «Έχω γίνει πλέον γραφική. Κυκλοφορώ με μια σκούπα στο χέρι, ενώ η δουλειά μου είναι να γυμνάζω τα παιδιά».
Ό,τι και να κάνουν δεν είναι αρκετό για να αντιμετωπιστεί η «απαράδεκτη» κατάσταση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το 30χρονο τραμπολίνο. Γύρω από αυτό, υπάρχουν ελατήρια που δεν έχουν καλυφθεί με κατάλληλο προστατευτικό, παρά μονάχα με σκόρπια στρώματα, που έχουν τοποθετήσει ως έσχατη λύση οι προπονητές. Έτσι, όταν τα παιδιά λοξοδρομούν στην «προσγείωση», τότε πέφτουν μεταξύ των τεράστιων κενών που υπάρχουν μεταξύ των ελατηρίων. «Μια μέρα είχε σφηνώσει ένα παιδάκι και φώναζε για να το βγάλουμε έξω. Πάλι καλά που ήταν μικρόσωμο και το βγάλαμε εύκολα» αναφέρει η κ. Αθανασίου.
Οι προπονήτριες επισημαίνουν ότι τα τελευταία δέκα χρόνια δεν έχει γίνει καμία συντήρηση του κτηρίου, ούτε σημαντικές αλλαγές στα όργανα. Η κ. Σκλιάμη, η οποία γυμναζόταν από 4 χρονών στο γυμναστήριο, υποστηρίζει ότι ο χώρος έχει παραμείνει ίδιος. «Δεν χρειάζονται πολλά χρήματα, χρειάζεται καλή διάθεση» συμπληρώνει η κ. Αθανασίου. Όπως αναφέρει, μερίδιο ευθύνης φέρει τόσο ο Δήμος όσο και ο Α.Ο. Πεύκης για το κτήριο και τα όργανα, αντίστοιχα.
