«Υπάρχουμε»
Η λίστα, όμως, δεν τελειώνει εδώ, καθώς ο βασικός στόχος του Κέντρου είναι η κοινωνικοποίηση των ατόμων. «Η φιλοσοφία μας είναι τα παιδιά να μην κλείνονται σε ένα κτήριο, αλλά να βγαίνουν και έξω, δηλώνοντας ότι “Υπάρχουμε”, όπως άλλωστε είναι και ο τίτλος της ετήσιας εφημερίδας που εκτυπώνουν» αναφέρει ο διευθυντής σχεδιασμού προγραμμάτων κοινωνικής πολιτικής Κωνσταντίνος Λιανός. Το «άνοιγμα» στην κοινωνία το επιτυγχάνουν με επισκέψεις σε μουσεία και σε εμπορικά κέντρα, όπου μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα χρήματα που έχουν στα χέρια τους, με θεατρικές παραστάσεις που ανεβάζουν σε ΚΑΠΗ, αλλά και στην αίθουσα εκδηλώσεων του Συντάγματος, στο πλαίσιο του καθιερωμένου χριστουγεννιάτικου και πασχαλινού bazaar.
Τα παραπάνω προγράμματα εποπτεύονται από το υπουργείο Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης και τη Νομαρχία, ενώ όσον αφορά στο επιστημονικό προσωπικό, αυτό είναι άρτια εκπαιδευμένο και με άδεια άσκησης επαγγέλματος, όπως υπογραμμίζει ο κ. Λιανός.
Επόμενο ερώτημα, που προκύπτει, είναι ο τρόπος μεταφοράς τους από και προς το Κέντρο. Όπως μας ενημερώνουν, όσοι δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν μόνοι τους, εξυπηρετούνται από τα σχολικά λεωφορεία, τα οποία καλύπτουν τα Βόρεια και Δυτικά Προάστια, καθώς και το κέντρο της Αθήνας.
Η ζωή μετά τα… 40
Η μεγάλη διαφορά του συγκεκριμένου Κέντρου, όμως από τα υπόλοιπα, είναι ότι από το 1994 που λειτουργεί μέχρι σήμερα φιλοξενεί άτομα από 14 μέχρι 40 ετών. Σύμφωνα με τον κ. Λιανό, «πριν μερικά χρόνια, και αφού ορισμένα παιδιά είχαν ολοκληρώσει τη φοίτησή τους σε παρόμοια κέντρα στην ηλικία των 22 ετών, έμειναν μετέωρα. Το κενό αυτό ήρθε να καλύψει τότε η πρωτοβουλία κάποιων δραστήριων γονέων, οι οποίοι προχώρησαν στη δημιουργία του ΚΕΑ/ΑΜΕΑ, που φιλοξενεί άτομα έως 40 ετών».
Το πρόβλημα όμως δεν εξαλείφεται. Μπορεί η δημιουργία του Κέντρου να αποτέλεσε «σανίδα σωτηρίας» για αρκετούς γονείς, εντούτοις οι υπεύθυνοι και το δ.σ. «τρέμουν την ώρα και τη στιγμή» που τα άτομα με ειδικές ανάγκες θα συμπληρώσουν το 40ό έτος της ηλικίας τους, και τότε θα πρέπει να τους δείξουν την πόρτα της εξόδου… «Δεν ξέρουμε τι θα απογίνουν όλα αυτά τα άτομα, όταν οι γονείς τους θα πάψουν να έχουν τη δυνατότητα να τους φροντίζουν ή χειρότερα, θα φύγουν από τη ζωή», δηλώνει με αγωνία ο κ. Λιανός και προσθέτει:
«Εμείς, καθώς και το διοικητικό συμβούλιο των γονέων, ζητάμε να δημιουργηθούν ξενώνες αυτόνομης ή ημιαυτόνομης διαβίωσης. Η ανάγκη είναι επιτακτική και η κυβέρνηση θα πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη της».
