Τριάντα τρία χρόνια από τότε που η φοιτητική νεολαία, «τα παιδιά που τα είπανε αλήτες», καταλάμβαναν τους χώρους του Πολυτεχνείου στην Αθήνα και το κίνημά τους ξαπλωνόταν ως χιονοστιβάδα στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τα Γιάννενα, τα μηνύματα εκείνης της πράξης, που συμπυκνώθηκαν στο σύνθημα-αίτημα για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», πιστεύουμε ότι αποκτούν σήμερα, μια νέα εκπλήσσουσα και δυναμική επικαιρότητα.
Χωρίς μυθοποιήσεις και μεγαλόστομες ρητορείες, χωρίς εκ των υστέρων κομματικές οικειοποιήσεις ή ιστορικά ανυπόστατες αμφισβητήσεις, εκείνο το αυθόρμητο και μη προγραμματισμένο τριήμερο του Νοέμβρη το ’73 –αποτέλεσμα, βέβαια, ατομικών και συλλογικών διεργασιών χρόνων– που καταγράφηκε στην ιστορική μας μνήμη, όχι τυχαία, με τη λέξη «Εξέγερση», έχουμε την αίσθηση ότι δένει αρμονικά με τις σημερινές αγωνίες και
τους αγώνες μας:
- Για ανθρωπινότερη και λιγότερο εκμεταλλευτική κοινωνία. o Για καθημερινή διεύρυνση της Δημοκρατίας, από τις σχέσεις μέσα στο σπίτι, την τοπική αυτοδιοίκηση, το χώρο δουλειάς, μέχρι την κεντρική πολιτική σκηνή.
- Για προάσπιση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων όλων όσων ζουν σ’ αυτή τη χώρα, ντόπιων, ξένων, μικρών, μεγάλων, γυναικών και ανδρών, χωρίς καμία εξαίρεση ή διάκριση.
- Για υπεράσπιση και διεύρυνση και όχι συρρίκνωση του Κοινωνικού Κράτους και του δικαιώματος όλων στην αξιοπρέπεια μιας εργασίας.
- Για τη μη μετατροπή μας σε άβουλους παθητικούς τηλεθεατές του θεάματος της ζωής μας.
- Για το σταμάτημα της πολιτισμικής, αισθητικής και οικολογικής καθημερινής μας υποβάθμισης.
- Για την προάσπιση και ουσιαστικοποίηση της Δωρεάν Παιδείας μας, ως αναφαίρετου Δημόσιου Αγαθού, το οποίο έχουμε δικαίωμα να απολαμβάνουμε όλες και όλοι.
Αυτή την αντίληψη για την επικαιρότητα των μηνυμάτων του Πολυτεχνείου το ’73, θέλουμε να διερευνήσουμε σε μια ανοικτή εκδήλωση–συζήτηση που οργανώνουμε το Σάββατο 18 Νοεμβρίου στα γραφεία μας (Δαγκλή 16), στις 6.30 το απόγευμα, δίνοντας τον πρώτο λόγο στους σημερινούς μαθητές και φοιτητές της πόλης μας και σε μέλη του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος του τότε.
Σ’ αυτή την ανοικτή συζήτηση, χωρίς κεντρικές εισηγήσεις, φανταχτερές παρουσίες «επωνύμων» από τα τηλεπαράθυρα ή «κομματικά κλεισίματα», καλούμε όσες και όσους συμμερίζονται τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μας να πάρουν μέρος, διευρύνοντας και βαθαίνοντας τους παραπάνω προβληματισμούς.
Με αυτόν τον τρόπο, η μνήμη του Πολυτεχνείου το ’73 θαρρούμε ότι γίνεται ενεργή στο σήμερα, επαναποκτά το ουσιαστικό της περιεχόμενο.
Καλή αντάμωση.
