Τη γνωρίζουμε ως αιρετό, μέλος της δημοτικής πλειοψηφίας, σημερινή αντιδήμαρχος Παιδείας και Εθελεοντισμού η Άννα Ασπραδάκη παρουσιάζει την ερχόμενη Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου την πρώτη της μυθιστορηματική έκδοση στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πεύκης. Τίτλος του μυθιστορήματος «Η Εκδίκηση» από τις Εκδόσεις Όστρια.
Μιλήσαμε με την αιρετό για τη άλλη της ιδιότητα, αυτή της πεζογράφου για τη διαχρονική σχέση της με τη γραφή, για την απόφασή της να προχωρήσει ενεργά σε μυθιστορηματική έκδοση και ευρύτερα τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τη νεοαναφυόμενη μυθοστοριοματογράφο.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την πεζογραφία και ποια η σχέση σας με τη γραφή διαχρονικά στην πορεία σας μέχρι σήμερα;
H σχέση μου με την πεζογραφία ξεκίνησε απρόσμενα και αναπάντεχα, όπως κάθε δυνατή σχέση που μας αφήνει πάντα την καλύτερη ανάμνηση, αλλά όσο την ζούμε περιμένουμε πολλά από εκείνην. Είναι η στιγμή που δεν έχεις σκεφτεί να κάνεις μια τέτοιου είδους αρχή, ή δεν ήξερες πραγματικά πόσο το ήθελες να την κάνεις, άλλα το σύμπαν αποφασισμένο με έναν μοναδικό τρόπο συνωμότησε για να την πραγματοποιήσεις. Δεν είχα σκοπό πότε μου να εκδώσω κάποιο βιβλίο. Ο στόχος μου ήταν μέσα από την συγγραφή να εκφράζω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Έχοντας γράψει αμέτρητες σκέψεις σε λευκά χαρτιά, ποιήματα που έβγαιναν με δυσκολία έπειτα από συναισθηματικές φορτίσεις άλλα και σενάρια θεατρικών έργων, μυθιστορήματα. Αυτά έμειναν για πάντα στην άκρη, όπλα στην φαρέτρα μου. Ένας θησαυρός κλεισμένος σε ένα σεντούκι. που για μένα ήταν ένα πολύτιμο όχημα που με μετέφερε στην παιδικότητα μου και την έκανε διαχρονική. Σαν να κατάφεραν τα γραπτά μου και την “βαλσάμωσαν” και την διατήρησαν ακόμη και αρκετά χρόνια μετά. Όλο αυτό μέχρι πρότινος, δεν ένιωθα την ανάγκη να το εξωτερικεύσω. ‘Ήταν μια εγωιστική ανάγκη που ξεκινούσε από έμενα και είχε σαν αποδεκτή και πάλι έμενα. Έπειτα όμως από αρκετά χρονιά, οι συγκυρίες με βοήθησαν να κάνω αυτό το βήμα. Και τότε τα κίνητρα της συγγραφής μου έπαψαν να είναι τα συναισθήματα μου…βγήκα από το μικροσκόπιο, που οι περισσότεροι έχουν καταφέρει να εκφράζονται κρύβοντας τον εαυτό τους πίσω από κάθε δημιουργία, και άρχισα να ρίχνω σφαιρικές ματιές. Ένας ολόκληρος κόσμος άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Αυτό τον κόσμο αποφάσισα πως ήθελα να τον εντάξω στις δικές μου ιστορίες.
Η αφήγηση του πρώτου σας βιβλίου είναι αποτέλεσμα μυθοπλασίας και αν ναι πώς καταλήξατε σε αυτή και γιατί; Εάν περιλαμβάνει προσωπικά ή ανθρώπινα βιώματα από το περιβάλλον σας, παρακαλώ περιγράψτε πώς και από ποια γεγονότα αντλείτε το έρεισμα και πως αυτά συνταιριάζονται με τη μυθοπλασία;
Η αφήγηση του βιβλίου είναι προϊόν μυθοπλασίας. Δεν θα μπορούσα πότε να απολαύσω κάτι το οποίο ήταν βιωματικό ή περιγραφικό. Η φαντασία και η απεριόριστη εμβέλεια της, είναι τα κίνητρα μου για να ξεκινήσω μια συγγραφική περιπέτεια. Οι επιλογές και οι δυνατότητες που υπάρχουν μέσα στα έργα μου να πλάσω τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις όπως ακριβώς τα έχω μέσα στο μυαλό μου, αποτελεί μια απέραντη πρόκληση. Μια αληθινή ζωή που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματική. Μέσα από τα βιβλία μου αφήνομαι σε πολύπλοκες καταστάσεις που ευτυχώς, όπως θα καταλάβετε όταν διαβάσετε το βιβλίο μου, δεν έχω βιώσει πότε ούτε εγώ άλλα και ούτε κάποιο κοντινό μου πρόσωπο. Συνεπώς τα βιβλία μου δεν έχουν καμιά σχέση με το οικογενειακό και το φιλικό μου περιβάλλον, έχουν σχέση με την νοσηρή πολλές φόρες φαντασία μου. Στα χέρια μου οι ήρωες συχνά υποφέρουν. Αυτό είναι μια αλήθεια.
Ποιες οι εμπειρίες σας και ποια η βιωματική σας σχέση ως συγγραφέας με τους ήρωες της «Εκδίκησης»;
Οι ήρωες της “Εκδίκησης” ζουν ακόμη μέσα στο μυαλό μου. Τους γνωρίζω πολύ καλά. Είμαι αυτή που τους δημιούργησα, τους έδωσα ανάσα. Πολλές φόρες με εξέπλητταν και έμενα με τα ισχυρά τους θέλω. Δεν είναι λίγα τα σημεία του βιβλίου που άλλα σκεφτόμουν και άλλα με ανάγκαζαν να γράψω. Δημιουργήθηκε μια μαγική σχέση μαζί τους. Δεν τους ξέρω, δεν τους έχω γνωρίσει πότε, όμως τι καλύτερο από το να τους έχω πλάσει. Να έχω γίνει μια εντεταλμένη τους , μια εκπρόσωπος τους που μέσα από τα μάτια μου τόλμησα να τους κάνω γνωστούς σε όλους όσους θα διαβάσουν το βιβλίο. Είναι κομμάτια της ψυχής μου. Γιατί έδωσα πραγματικά ψυχή για να τους ολοκληρώσω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν έγραφα ένα κεφάλαιο με έντονη συναισθηματική φόρτιση, δεν μπορούσα να βρω τα γράμματα στο πληκτρολόγιο για να συνεχίσω. Έκλαιγα τόσο πολύ για αυτό που θα συνέβαινε που ταυτίστηκα σε τέτοιο βαθμό με την ηρωίδα μου που δεν άντεξα να επιβληθώ. Κάθε φορά που διαβάζω το κεφάλαιο, πάντα κλαίω. Νομίζω ότι δεν θα καταφέρω να το ξεπεράσω ποτέ αυτό. Η ένταση εκείνης της σκηνής θαρρείς και με σημάδεψε να την αναβιώνω με την κάθε ευκαιρία. Αυτό για μένα είναι η μαγεία της τέχνης.
Τελικά η «εκδίκηση» είναι μία αναπόφευκτη διαδικασία του εσωτερικού ψυχισμού και των παθών του ανθρώπου για εσάς προσωπικά ή μία διαδικασία που οφείλουμε να αποφεύγουμε με «κάθε κόστος», ψυχικό και μη;
Τα συναισθήματα που νιώθουμε μέσα στην ζωή μας είναι όλα αποδεκτά. Χρειαζόμαστε και την καλή άλλα και την κακή μας πλευρά για να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο που κάθε άλλο πάρα αγγελικά πλασμένος είναι. Όμως όλα αυτά που βγαίνουν από μέσα μας πρέπει να αποδεχόμαστε και να σεβόμαστε. Να προσπαθούμε όμως να απαλλαγούμε στον βαθμό που μπορούμε τον κακό μας εαυτό ώστε να καταφέρουμε να φτάσουμε κάποια στιγμή σε μια πνευματικότητα, η οποία θα μας ανακουφίσει και θα μας ελαφρύνει ψυχικά. Αν βλέπουμε το κακό γύρω μας, δεν χρειάζεται να γίνουμε και εμείς κακοί. Μπορούμε άπλα να είμαστε υπερήφανοι που δεν είμαστε σαν αυτούς. Να αποφεύγουμε επίσης πράγματα που δεν θέλουμε να μας κάνουν. Οι γύρω μας είναι οι καθρέφτες μας και εκεί αντανακλάται ο ίδιος μας ο εαυτός. Δυστυχώς βεβαία την πράξη, γνωρίζουμε όλοι οι συμπεριφορές γεννούν συμπεριφορές άλλα παρόλα αυτά η Εκδίκηση δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε καν σαν έννοια. Δεν την υιοθέτησα πότε. Όμως τα βιβλία είναι ένας κόσμος που συμπληρώνουν την πραγματική μας ζωή. Έτσι μέσα από τους ήρωες είχα την ευκαιρία να νιώσω και εγώ την ανάγκη για κάτι τέτοιο.
