Ένα κοινό όνομα θα μπορούσε ίσως να σταθεί η απαρχή για ενότητα; Αυτή όμως… η ενότητα, δεν είναι παρά μόνο ζήτημα επιλογής, πολιτικής και πρώτιστα ανθρώπινης!
Άνω Παναγιά, Κάτω Παναγιά… αυτά στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο… αλλά και σήμερα Λυκόβρυση και Πεύκη ή Πεύκη και Λυκόβρυση, δύο πόλεις, μία νέα δημοτική ταυτότητα, όπως το αποφάσισε ο Καλλικράτης. Με όποιον τρόπο και με όποια σειρά θελήσει κανείς να αποκαλέσει την πόλη… σκοντάφτει πάνω σε αυτή την αθέατη άλλοτε και ηθελημένα ορατή κάποιες άλλες φορές, αίσθηση των ανθρώπων ότι πρόκειται για δύο ξέχωρες πόλεις, χωρίς συνοχή στις καρδιές των ανθρώπων. Από την πρώτη ημέρα κιόλας της νέας δημοτικής ταυτότητας οι άνθρωποι στην Πεύκη σιγοψυθίρισαν «ο Λυκοβρισιώτης δήμαρχος που θα προάγει τα συμφέροντα της πόλης του…» και μετέπειτα οι δημοτικές εκλογές και η Πεύκη να βλέπει στη θέση του δημάρχου, Πευκιώτη. Και από την άλλη πλευρά του νήματος όμως, στη Λυκόβρυση, παρόμοια αισθήματα, ανάλογες διατυπώσεις τότε και τώρα, στην πρώτη δημαρχιακή θητεία του Καλλικράτη αλλά και τη μετέπειτα. Κι όμως το πέρασμα του χρόνου έσβησε τις ρίζες; Τον πυρήνα της πρώην Μαγκουφάνας και της Λυκόβρυσης, αποτέλεσαν κάτοικοι προερχόμενοι από τη Μικρά Ασία. Στο διάβα του χρόνου άλλαξαν οι τόποι… άλλαξαν και οι άνθρωποι μαζί τους μέχρι τον Καλλικράτη που αποφάσισε πάνω στη νέα, διαφορετική μορφή της πραγματικότητας. Κι όμως, οι άνθρωποι απανταχού έχουν ανάγκη από τα ίδια πράγματα… την αγάπη, τον σεβασμό, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά! Γιατί είναι βέβαιο μέσα στο πέρασμα του χρόνου και στην άνδρωση των νεότερων γεννεών ότι οι σημερινές ιστορίες θα μπουν για τα καλά στο χρονοντούλαπο της λήθης… ίσως όμως οι άνθρωποι αυτών των τόπων να αποφασίσουν κάποτε, κοντά στο σήμερα ή πολύ αργότερα, να επιλέξουν ένα νέο, κοινό όνομα, ή να κρατήσουν τα σημερινά, Λυκόβρυση και Πεύκη ή Πεύκη και Λυκόβρυση, επιλέοντας όλα όσα τους ενώνουν, επιλέγοντας τον άνθρωπο και αφήνοντας κατά μέρος όλα όσα τους χωρίζουν. Γιατί οι τόποι δεν είναι μόνο το χώμα τους… είναι οι άνθρωποί τους, η ιστορία τους, η μνήμη τους, η ανάγκη τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να προσφέρουν και να λάβουν, να συμπαρασταθούν και να δεχτούν συμπαράσταση, να προοδεύσουν και να απολαύσουν τους καρπούς της προόδου, να διατηρήσουν τη διαφορετικότητά τους μέσα σε μια ολότητα συνεναιτικής ενότητας. Μία πόλη, μία ψυχή!
Η πρόταση της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ στη μυθιστοριογράφο Σ. Στεφάνου
Έχοντας αυτά κατά νου, μιλήσαμε με τη Σταυριανή Στεφάνου, μία αναγνωρισμένη μυθιστοριογράφο και της ζητήσαμε να μάς γράψει μία νουβέλα αξιοποιώντας τους τόπους και την ιστορία τους μέσα σε μια μυθοπλασία. Και κάπου μέσα σε αυτή, η πραγματικότητα φλερτάρει με τη μυθοπλασία και αναδύεται η ανάγκη των ανθρώπων για ενότητα και αγάπη.
Διαβάστε ολόκληρη την νουβέλα στο συνημμένο αρχείο.
