Συνάδερφοι,
Το ενιαίο μέτωπο όσον αγωνίζονται στο οποίο αναφέρονται οι συγκεκριμένες δυνάμεις είναι τόσο ευρύ ώστε να περιλαμβάνει και τους δημάρχους που εφαρμόζουν τις πολιτικές Ευρωπαϊκής Ένωσης, Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και κυβέρνησης.
Και είναι τόσο στενό ώστε να αποκλείει τους εργαζόμενους με ελαστικές μορφές εργασίας, να διασπά στη πράξη το κλάδο. Καθιστά τον αγώνα αδύναμο και ευάλωτο σε ευκαιριακές συμμαχίες που στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Καλλιεργεί τη λογική ότι μπορεί να γίνουν αγώνες χωρίς θυσίες ώσπου να εμφανιστεί ένας καλύτερος διαχειριστής – σωτήρας της εργατικής τάξης. Είναι σε αυτή τη λογική που συνεργάζονται ήδη στο δήμο μας, και όχι μόνο, με δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ για να καλλιεργήσουν στους εργαζομένους αυταπάτες για άμεσες φιλεργατικές λύσεις στη λογική της κυβερνώσας Αριστεράς.
Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις έδειξαν πως ένας κλάδος από μόνος του, με μόνο ένα αίτημα πάλης, τη στιγμή που τσακίζεται το εισόδημα και τα εργασιακά δικαιώματα, χωρίς προσπάθεια για εξασφάλιση συμμαχιών με άμεσα ενδιαφερόμενους, χωρίς συμμαχίες με άλλους κλάδους και λαϊκά στρώματα, χωρίς γραμμή σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική, δεν μπορεί να επιβάλλει το δίκιο του, να κάνει τους αγώνες αποτελεσματικούς. Δε δίνει προοπτική στον αγώνα, φέρνει την απογοήτευση και τη κούραση.
Τέλος όσον αφορά το φασιστικής προέλευσης (Χίτλερ – μεσοπόλεμος) έξω τα κόμματα από τα συνδικάτα που αναπαράγουν με τόση ευκολία σε διάφορες παραλλαγές τα κομματικά μέλη που πουλάνε αριστερισμό και αγωνιστικότητα, αλλά προπαγανδίζεται και ευρύτερα, μόνο στόχο έχει να οδηγήσει το κίνημα στη γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού, στην ήττα.
Κομματικά ενταγμένοι ή ακομμάτιστοι, εξαρτημένοι ή ανεξάρτητοι, ή όπως και αν αυτοπροσδιορίζονται, ακόμα και αυτοί που αποποιούνται τις χτεσινές τους κομματικές ομπρέλες, κρατάνε ως ευαγγέλιο ένα ζήτημα: την καπιταλιστική ιδιοκτησία, την ανταγωνιστικότητα και το καπιταλιστικό κέρδος.
Ουδετερότητα δεν υπήρξε ποτέ και το ζήτημα έμπαινε και μπαίνει για να συσκοτίζει τη βασική αντίθεση: γραμμή σύγκρουσης με τα μονοπώλια ή γραμμή συνεργασίας. Αυτή η ουδετερότητα είναι σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Όπως επίσης και η θέση για άλλη ευρωπαϊκή στρατηγική η οποία πρέπει να αποκτήσει κοινωνικό πρόσημο, όπου η Ευρώπη των μονοπωλίων μπορεί να γίνει δήθεν Ευρώπη των λαών, της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχή.
Όλα αυτά την ώρα που οι ίδιοι μιλάνε για δημιουργία αριστερών συνδικάτων και κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις των συνδικάτων με τις κομματικές τους σημαίες. Όσοι κατηγορούν τις ταξικές δυνάμεις για κομματικοποίηση των συνδικάτων θέλουν να παραμείνουν τα συνδικάτα υποστηρικτές της στρατηγικής της ΕΕ και της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Αλήθεια, γιατί είναι θεμιτό και σωστό τα συνδικάτα να στηρίζουν το Μάαστριχτ και τη στρατηγική της Λισσαβόνας και να λειτουργούν ως βραχίονας της Κομισιόν, να στηρίζουν τις επενδύσεις από τα μονοπώλια και τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και δεν είναι θεμιτό να ενδιαφέρονται τα συνδικάτα για το από ποιόν και για ποιόν γίνεται η ανάπτυξη, ποιος παράγει τον πλούτο και ποιος τον καρπώνεται, σε ποιόν πρέπει να ανήκουν τα μέσα παραγωγής, ποιος πρέπει να κάνει κουμάντο σε μια χώρα, ο λαός της ή μια χούφτα κεφαλαιοκράτες.
Δεν χαρίζουμε σε κανένα τη συμμετοχή πρωτοπόρων εργατών και μελών του ΚΚΕ δίπλα δίπλα μέσα στα ταξικά σωματεία, στο ΠΑΜΕ. Το ταξικό κίνημα έχει μάθει από τη πείρα. Ξέρει και σημαδεύει σωστά.
