Άρθρο της Μαρίνας Σταυράκη – Πατούλη, υποψήφιας δημοτικής συμβούλου με την παράταξη του Επαμεινώνδα Γαρδέλη «Μαρούσι μπορείς. Το μέλλον στα χέρια σου».
Πολλή είναι η κουβέντα που γίνεται γύρω από τις αλλαγές που εισάγει ο «Κλεισθένης» στην αυτοδιοίκηση, αλλαγές που αναμένεται να διαμορφώσουν μια «νέα τάξη πραγμάτων» όχι μόνο σε επίπεδο οργανωτικής, διοικητικής και επιχειρησιακής δραστηριότητας των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής και συμπεριφοράς από πλευράς των αιρετών τους οργάνων, τόσο πριν όσο και μετά τη διενέργεια των αυτοδιοικητικών εκλογών. Με την εφαρμογή του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής στην ανάδειξη των νέων τοπικών συμβουλίων, το μέχρι πρότινος «μοντέλο αυτοδυναμίας» στη λήψη των αποφάσεων παραχωρεί τη θέση του στο μοντέλο της σύνθεσης και του συγκερασμού των θέσεων και των απόψεων όλων των δυνάμεων που συνθέτουν ένα συμβούλιο. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι ο εκάστοτε αιρετός άρχοντας θα πρέπει να διαθέτει ενωτική διάθεση και ικανότητα σύνθεσης και συνεργασίας, προκειμένου να είναι σε θέση να διοικήσει αποτελεσματικά την επόμενη μέρα.
Πλέον οι παρατάξεις της μειοψηφίας ενός Δημοτικού Συμβουλίου, από «κομπάρσοι» της πολιτικής σκηνής, γίνονται υπολογίσιμοι συνομιλητές και η φωνή τους αποκτά μεγαλύτερη δυναμική. Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό αυτό, αρκεί να αναφέρουμε ότι μια από τις «καινοτομίες» του «Κλεισθένη» είναι ότι προβλέπει τη δυνατότητα ορισμού αντιδημάρχων όχι μόνο από την παράταξη του Δημάρχου, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα, αλλά απ’ όλες τις δημοτικές παρατάξεις. Αντίστοιχα, σε αντίθεση με το ισχύον καθεστώς, η ένταξη δημοτικών συμβούλων σε άλλη παράταξη απ’ αυτήν που εκλέχθηκαν, δυνατότητα που παρέχει ο «Κλεισθένης» σε δημοτικό σύμβουλο που ανεξαρτητοποιείται ή διαγράφεται από την παράταξή του, είναι ενδεικτική του ρυθμιστικού ρόλου που μπορεί να διαδραματίσει ο εκάστοτε αιρετός δημοτικός σύμβουλος. Επομένως, γίνεται σαφές ότι ο «Κλεισθένης» πρόκειται να μεταβάλει σε σημαντικό βαθμό τη δεδομένη θεσμική πραγματικότητα σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, διαμορφώνοντας ένα τελείως διαφορετικό τοπίο σε οργανωτικό, διοικητικό, λειτουργικό και επιχειρησιακό επίπεδο, σε σχέση με αυτό που γνωρίζουμε ως σήμερα.
Η αποτελεσματική προσαρμογή στο νέο αυτό θεσμικό περιβάλλον προϋποθέτει σε κάθε περίπτωση τη διαμόρφωση μιας νέας αντίληψης και φιλοσοφίας, περισσότερο συνθετικής, συνεργατικής και συμμετοχικής στο αυτοδιοικητικό «γίγνεσθαι». Μπορεί, όπως είπαμε και προηγουμένως, ο «Κλεισθένης» να αναβαθμίζει τον ρόλο του δημοτικού συμβούλου και να μπορούσε θεωρητικά να λειτουργήσει άψογα σε έναν ιδεατό κόσμο, ωστόσο δεν παρέχει τα εχέγγυα – όπως είναι δομημένο το νομοσχέδιο – ότι θα αποσοβηθεί ο κίνδυνος, οι τοπικές κοινωνίες να περιέλθουν σε ατέρμονες περιπέτειες ασυνεννοησίας και εν τέλει ακυβερνησίας. Δυστυχώς τα ερωτηματικά που εγείρονται όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα του συγκεκριμένου μοντέλου σε επίπεδο διακυβέρνησης των τοπικών μας κοινωνιών είναι πολλά και δικαιολογημένα. Είναι προφανές ότι η επόμενη ημέρα στα αυτοδιοικητικά συμβούλια δεν είναι υπόθεση “one man show” αλλά συλλογικά απαιτείται συναίνεση, διάλογος και θετική προαίρεση για να αποτραπούν φαινόμενα ακυβερνησίας με δεδομένες τις καταγεγραμμένες και υπαρκτές λειτουργικές αδυναμίες των αυτοδιοικητικών οργανισμών και τις διαπιστωμένες αστοχίες και ελλείψεις του θεσμικού πλαισίου, που ούτε ο «Κλεισθένης» αντιμετωπίζει.
