Πλατεία Κασταλίας, μπροστά στην μεγάλη οθόνη του καφενείου, όπου προβάλλεται ο αγώνας Ελλάδας-Λετονίας. Το ημίχρονο λήγει με 2-1 υπέρ των φιλοξενουμένων και ο παχύς, φαλακρός κύριος του διπλανού τραπεζιού αποχωρεί βρίζοντας μεγαλόφωνα: «Ε βέβαια, αφού έχει φτιάξει ομάδα από βάζελους, ο μ…….»!
Ο χαρακτηρισμός ήταν για τον προπονητή της ομάδας μας. Είναι αυτός που παρέλαβε ένα μπουλούκι, το οποίο ανέβασε μέχρι την 9η θέση της παγκόσμιας κατάταξης (μπροστά από ποδοσφαιρικά θηρία) και με το οποίο κατέκτησε το τρόπαιο του δεύτερου πιο σημαντικού διεθνούς ποδοσφαιρικού θεσμού!
Μικρή λεπτομέρεια: κατά την έναρξη του αγώνα, στο Ολυμπιακό Στάδιο υπήρχαν μόνο 1.000 θεατές, τόσοι όσοι και στον θρίαμβο της ΑΕΚ επί της Μπενφίκα. Βλέπετε, ο ενθουσιασμός διαρκεί όσο και οι επιτυχίες, ενώ για τις αποτυχίες δεν υπάρχει διαθέσιμη υπομονή…
Πάνω σ’ αυτή την άρρωστη ψυχοσύνθεση του Έλληνα «φιλάθλου» έχει κτιστεί το τερατούργημα του ελληνικού πρωταθλήματος. Πόσα χρόνια έχουμε να απολαύσουμε ωραίο ποδόσφαιρο; Μόνο τα περάσματα του Μπάγιεβιτς εξασφαλίζουν που και που καλό θέαμα. Δεν είναι σύμπτωση ότι οι δύο πιο επιτυχημένοι προπονητές που πέρασαν απ’ την Ελλάδα γίνονται συχνά αντικείμενο αποδοκιμασίας από τα «11 εκατομμύρια προπονητές». Η ήττα έχει έναν πατέρα, αλλά η ασχετοσύνη πολλούς…
Χ.Φ.
