Οπότε να φανταστώ ότι η ενασχόληση σου με τα κοινά της πόλης θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές;
Από τη δική μου πλευρά αλλά και από την πλευρά του δημάρχου υπάρχει αυτή η πρόθεση. Άλλωστε χρωστάω την επιτυχία μου της πρόκρισης τόσο στην Ομοσπονδία και στον πρόεδρο της κ. Αντ. Νικολόπουλο, αλλά κυρίως στον κ. Πατούλη και στη στήριξή του και οφείλω να τον βγάλω ασπροπρόσωπο. Όλοι οι αθλητές που αγωνιζόμαστε, αποτελούμε πρότυπα για την νεολαία και δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε.
Εσένα υπήρχαν κάποιοι αθλητές που υπήρξαν πρότυπα για την αθλητική σου καριέρα, τόσο από το κάνοε – καγιάκ όσο και από τους άλλους χώρους του αθλητισμού;
Είχα ξεκινήσει με πρότυπο αθλητή τον Νικόλα Κακλαμανάκη. Δεν τον γνώριζα προσωπικά, αλλά τον έβλεπα στις προπονήσεις του στον Άγιο Κοσμά και μου άρεσε που τον έβλεπα έτσι «ελεύθερο» πάνω στην ιστιοσανίδα του, να κάνει προπονήσεις με τις ώρες. Μου άρεσε επίσης ο Κωνσταντίνος Κεντέρης, παρά τα όσα έγιναν στη συνέχεια με την υπόθεση του ντόπιγνκ. Έκανε τη διαφορά και απέδειξε ότι όλα είναι δυνατά να γίνουν στον αθλητισμό. Και φυσικά, στο χώρο του κανόε-καγιάκ ήταν ο Ανδρέας Κιλιγκαρίδης, που «έφυγε» τόσο άδικα πέρσι από τη ζωή. Αυτός ο άνθρωπος πήγαινε παντού με την ψυχή του, χωρίς καμιά βοήθεια πέρα από τη βοήθεια της Ομοσπονδίας, τον είχα σαν «πατέρα» και μας έδινε συνεχώς μαθήματα ψυχής. Μακάρι να μπορούσα να τον φτάσω έστω και στο μικρό του δακτυλάκι. Κάποτε μας είχε πει σε έναν αγώνα ότι «παιδιά μπήκα στον τελικό με την ψυχή μου, τα τελυταία μέτρα τα τράβηξα γιατί σας άκουσα απ’έξω να φωνάζετε για μένα». Φέτος κατάλαβα πόσο σημαντικά ήταν αυτά που μας έλεγε, όταν στο Παγκόσμιο είχαμε Έλληνες να φωνάζουν και να με εμψυχώνουν και να μου δίνουν δύναμη και τα τελευταία μέτρα τα τράβηξα κι εγώ με τη ψυχή μου, γιατί ήμουν κουρασμένη. Αλλά σκεφτόμουν ότι έχω χρέος να αγωνιστώ γι’αυτούς και να μην εγκαταλείψω την προσπάθεια. Αν χαθούμε εμείς, δεν θα υπάρχει συνέχεια.
Θα χαθείτε εσείς; Έχει μέλλον το κανόε-καγιάκ στην Ελλάδα;
Το άθλημά μας είναι σχετικά καινούργιο στην Ελλάδα, και πάνω που είχαμε αρχίσει να ανεβαίνουμε, ήρθε η κρίση και μας έκοψε τα φτερά. Είμαστε λίγοι αθλητές αλλά αρκετά δυναμικοί. Δεν βγάζουμε 50 αθλητές, αλλά οι 3-4 που βγαίνουν δίνουν τη ψυχή τους, έχοντας τη στήριξη της Ομοσπονδίας σε ό,τι κάνουμε και με όσα μέσα υπάρχουν. Δεν νομίζω ότι θα χαθεί το άθλημα και προσωπικά όσο είναι στο χέρι μου, δεν θα το αφήσω να συμβεί. Όσο είμαι υγιής και έχω δύναμη, δεν θα αφήσω να χαθεί το κανόε-καγιάκ. Και τελευταία να μείνω, που λέει ο λόγος, θα πιάσω ένα παιδάκι να του μάθω. Γενικά ο αθλητισμός στην Ελλάδα δεν θα χαθεί, δεν θα το αφήσουν οι αθλητές να συμβεί.
Φαντάζομαι ότι έχεις αρκετά χρόνια ακόμη καριέρας μιας και είσαι ακόμη νέα. Εκτός αθλητισμού, με τι θα ήθελες να ασχοληθείς κάποια στιγμή;
Το πτυχίο μου είναι φιλόλογος, μαθαίνω στα παιδιά του Δημοτικού της ελληνικής κοινότητας την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό. Δεν θα την άλλαζα αυτή τη δουλειά με τίποτα. Όσο κουρασμένη και να είμαι από την προπόνηση, όταν αυτά τα παιδάκια με αγκαλιάζουν στην τάξη, είναι κάτι το μοναδικό, είναι η ξεκούρασή μου. Κι όταν επιστρέψω κάποια στιγμή στην Ελλάδα, αυτό θα ήθελα να κάνω, να ασχοληθώ με τα παιδιά και το άθλημά μου, αν μπορούσα να τα συνδυάσω.
Θα επιστρέψεις λοιπόν κάποια μέρα στην Ελλάδα;
Άμεσα… σχεδόν. Μετά από 6 χρόνια στο εξωτερικό, κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, είναι «βαριά» η στιγμή του αποχωρισμού και με το μυαλό μου να γυρίσω. Δεν το κάνω βέβαια από αγγαρία, είναι πρώτη μου προταιρεότητα, αλλά στην άκρη του μυαλού μου υπάρχει η ιδέα της επιστροφής, γιατί θέλω να δώσω πολλά στη χώρα μου. Στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα η Ελλάδα, έχει ανάγκη από την επιστροφή των νέων ανθρώπων που να έχουν τη διάθεση να την βοηθήσουν και να θέσουν στέρεες βάσεις για το μέλλον. Πιστεύω ότι έχω να δώσω αρκετά πράγματα, τόσο στο Μαρούσι, όσο και στον αθλητισμό.
