Η Μαρουσιώτισσα Σοφία Πιπιτσούλη είναι πρωταθλήτρια του κανόε-καγιάκ αλλά πάνω απ’ όλα είναι ένας νέος άνθρωπος που ξέρει τι θέλει. Πρόσφατα απασχόλησε την επικαιρότητα, καθώς κατέκτησε την πρόκριση για τους 1ουςΕυρωπαϊκούς Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνουν στο Baku to 2015, αγωνιζόμενη στον τελικό των 200 μ. στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Ανδρών – Γυναικών στο Βραδεμβούργο της Γερμανίας στις 13 & 14 Ιουλίου 2014. Παράλληλα, η 23χρονη Σοφία σημείωσε πανελλήνιο ρεκόρ, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων, κατακτώντας την τρίτη θέση στο μικρό τελικό των 200 μ.
Συνέντευξη: Μάρκος Τσάκας
Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα «Κανόε-Καγιάκ ήρεμων νερών» στις 26 & 27 Ιουλίου 2014 αγωνίστηκε σε 4 αγωνίσματα, στα οποία κατέκτησε την πρώτη θέση. Η πιο πρόσφατη επιτυχία της ήταν η πρώτη θέση στην κατηγορία γυναικών στο 1ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανοικτής Θαλάσσης «Ωκεανικού Καγιάκ». Στους ιδιαίτερα απαιτητικούς αγώνες, 30 αθλητές και αθλήτριες αγωνίστηκαν σε απόσταση 20 χλμ. με αφετηρία τον Ελληνικό Ναυτικό Όμιλο Αιγυπτιωτών στον Άγιο Κοσμά και σημείο τερματισμού στο Ναυτικό Όμιλο Βάρης – Βάρκιζας.
Λίγες μέρες μετά τις ολιγοήμερες διακοπές της στην πατρίδα, μιας και η ίδια κατοικοεδρεύει στην Ουγγαρία, όπου προπονείται και διδάσκει σε σχολείο ομογενών, η ΑΜΑΡΥΣΙΑ συνάντησε την Σοφία Πιπιτσούλη και μίλησε μαζί της για τις επιτυχίες της, τα «θέλω» της για τον αθλητισμό αλλά και για το Μαρούσι.
Να ξεκινήσουμε από την τελευταία, πιο πρόσφατη επιτυχία σου, με την οποία έγινες και ευρύτερα γνωστή σε όλους μας…
Ήταν ουσιαστικά η πρώτη μου φετινή επιτυχία, γιατί ήταν στο Πανευρωπαϊκό της Γερμανίας. Οι πρώτοι 18 έπαιρναν την πρόκριση κι εγώ ήμουν μέσα. Όλοι οι αθλητές που συμμετείχαν, διεκδικούσαν την πρόκριση κι εγώ κατάφερα να είμαι μέσα σε αυτούς με αρκετά καλό χρόνο. Ουσιαστικά ο δικός μου στόχος ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων που γινόταν την επόμενη εβδομάδα, δεν περίμενα να πάω τόσο καλά στο Πανευρωπαϊκό. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία αυτή η πρόκριση τόσο για μένα όσο και για την Ομοσπονδία, γιατί οι αγώνες θα είναι μεγάλης απήχησης και θα γίνουν στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν στις 14 Ιουνίου 2015. Είναι ένα μεγάλο κίνητρο για εμένα.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το κανόε – καγιάκ κι όχι με ένα άλλο άθλημα, πιο «δημοφιλές»;
Από πολύ μικρή, 4-5 χρονών, ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Είχα αρχίσει μπαλέτο αλλά επειδή ήμουν λίγο… υπερκινητική, κατάλαβα ότι δεν ήταν για μένα αυτό. Συνέχισα με το κολύμπι, αλλά παράλληλα ο αδερφός μου έκανε κανόε-καγιάκ. Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω, ο προπονητής του με έβαλε στη βάρκα κι εγώ από την πρώτη στιγμή τα κατάφερα μια χαρά, δεν έπεσα καν, χωρίς να μου έχει πει ποτέ κανείς τι να κάνω και πώς. Από τότε κάθε φορά που πήγαινε ο αδερφός μου για προπόνηση, με έπαιρνε μαζί και ο Σέρβος προπονητής που είχε, με έβαζε κι εμένα με τους μεγάλους, κάτι που μου φαινόταν τότε πολύ σπουδαίο. Σιγά σιγά λοιπόν άρχισα να το σκέφτομαι πιο σοβαρά, πήγα στον σύλλογο του Πειραιά και έτσι ήρθε το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των κορασίδων. Από τότε ήθελα κάθε χρονιά να κάνω το καλύτερο, και γι’αυτό ήθελα και μια διάκριση στο εξωτερικό, μιας κι εκεί το επίπεδο είναι ασφαλώς μεγαλύτερο. Έτσι σε μια διοργάνωση στην Ουγγαρία, στα 17 μου χρόνια, συνάντησα τον Ούγγρο προπονητή που έχω τώρα, ο οποίος μου είπε «τι ακριβώς κάνεις στην Ελλάδα;».
Κι έτσι αποφάσισες να πας στην Ουγγαρία;
Ναι, το Πανευρωπαϊκό junior του 2008 που έγινε εκεί ήταν η ευκαιρία της γνωριμίας μου με τον προπονητή μου και πήρα την απόφαση να πάω εκεί. Η μητέρα μου φυσικά «τρελάθηκε», αλλά πήρε απόσπαση, μιας και ήταν εκπαιδευτικός και ήρθε μαζί μου για να με βοηθήσει. Κι έτσι άρχισαν να έρχονται τα αποτελέσματα και οι επιτυχίες, εδραίωσα το επίπεδό μου στην Ελλάδα και από τότε δεν θέλησα να αλλάξω, με αγκάλιασε και η ελληνική κοινότητα της Ουγγαρίας, τελείωσα το Πανεπιστήμιο εκεί και αγωνίστηκα πάντα χωρίς να θέλω να απαρνηθώ τα χρώματα της χώρας μου.
Στις δημοτικές εκλογές αποφάσισες να είσαι υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό του δημάρχου Γ. Πατούλη. Τι σε έκανε να ασχοληθείς με αυτό;
Το Μαρούσι πάντα με ενδιέφερε ως πόλη και έχω ευχάριστες αναμνήσεις από αυτό. Πήρα το θάρρος να απευθυνθώ στον δήμαρχο, ο οποίος με «αγκάλιασε» ως αθλήτρια και έδειξε άμεσο ενδιαφέρον και ουσιαστικά με βοήθησε στην προετοιμασία μου για τους αγώνες της Γερμανίας, όπου επιτεύχθηκε η πρόκριση. Ήρθε και η αρωγή της Ομοσπονδίας που μου πρόσφεραν τη βάρκα μου, κάτι πολύ σημαντικό για έναν αθλητή, και πήρα ψυχολογικά μια «ανάσα», όπως καταλαβαίνετε.
