Τα μάτια σκοτεινιάζουν, τα χαμόγελα σχεδόν σβήνουν, οι παιδικές φωνές σιγούν. Η φήμη που θέλει το Σικιαρίδειο Ίδρυμα να κλειδώνει τις πόρτες του, στοιχειώνει ξανά γονείς, εργαζόμενους και παιδιά.
Η αγωνία κορυφώνεται! Ο χώρος που τους δίνει χαρά, παιχνίδι, γνώση, συντροφιά, από στιγμή σε στιγμή, κινδυνεύει να κλείσει με απόφαση του ίδιου του Σικιαρίδη. Η πρώτη φορά που ανεστάλη η λειτουργία του ιδρύματος ήταν τον Απρίλιο του 2012 για τρεις μήνες. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου είχαν απολυθεί 22 άτομα από το προσωπικό. Το Ίδρυμα ανέκαμψε στις αρχές του 2013, έχοντας πλέον φτάσει στη χαμηλότερη βαθμίδα λειτουργίας του και έχοντας δημιουργήσει μεγάλη ανασφάλεια στους γονείς. Τότε, πρόεδρος ήταν ο Συμεών Σικιαρίδης, μέλος της οικογένειας που κληροδότησε το 1937 το κτίριο στο Κράτος για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών.
Σήμερα στη θέση του προέδρου βρίσκεται ο Γιώργος Αργυρόπουλος, ένας εκ των ιδρυτών της οργάνωσης Γιατροί χωρίς σύνορα, άνθρωπος με ιδιαίτερη ευαισθησία και αγάπη στα παιδιά.
Ο αγώνας του προέδρου Γ. Αργυρόπουλου να κρατήσει το ίδρυμα ανοιχτό
Τον νέο πρόεδρο (διορισμένο από το Υπουργείο Εργασίας τον Σεπτέμβριο του 2013) συναντήσαμε στο Ίδρυμα, την ώρα που το πούλμαν μόλις είχε φτάσει για να παραλάβει τα παιδιά του Ιδρύματος και να τα επιστρέψει στο σπίτι τους. Τρία από αυτά έτρεξαν κατά πάνω του, τον αγκάλιασαν, κρεμάστηκαν από το λαιμό του, τον χάιδευαν. Ένα από αυτά του φώναξε «σ’ αγαπάω, εσύ μ’ αγαπάς;» και ο πρόεδρος το φίλησε συγκρατώντας το δάκρυ του. «Ποιος άλλος πρόεδρος είναι σαν αυτόν;», ψιθύρισε συγκινημένη η πρόεδρος των εργαζομένων Όλγα Μουτζάλα. «Τα παιδιά τον λατρεύουν, καταλαβαίνουν ότι νοιάζεται γι αυτά πραγματικά». Στο γραφείο του κ. Αργυρόπουλου μιλήσαμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
«Όσο είμαι εδώ, δε θα επιτρέψω σε κανέναν να κλείσει το Ίδρυμα»
«Ομολογώ ότι όταν ήρθα, δε φανταζόμουν ότι θα αντιμετώπιζα τέτοιον πόλεμο», μας είπε ο κ. Αργυρόπουλος. «Αντί να παλεύουμε όλοι μαζί για το καλό των παιδιών, φαίνεται ότι κάποιοι κοιτούν το δικό τους, διαφορετικό συμφέρον. Από την αρχή ο κ. Σικιαρίδης, έδειξε ότι ήθελε να κάνει κουμάντο εκείνος και επιδεικτικά στις συνεδριάσεις του ΔΣ με παραγκώνιζε. Όποια πρόταση κι αν έκανα για το καλό του Ιδρύματος την απέρριπτε, λες και ήθελε το κακό του. Σε ότι κι αν έλεγα, ήταν αρνητικός. Ακόμη κι όταν πρότεινε να διακόψουμε τη χρήση των λεωφορείων που μεταφέρουν τα παιδιά κι εγώ βρήκα άλλες λύσεις για να μη μπουν τα παιδιά σε τέτοια ταλαιπωρία, εκείνος αντιστεκόταν. Προέβη γενικά σε διάφορες παρατυπίες, μέχρι που αναγκάστηκα να συναντήσω τον υφυπουργό Εργασίας κ. Κεγκέρογλου. Με διαβεβαίωσε, όπως όλοι στην πορεία, ότι το Ίδρυμα θα παρέμενε ανοικτό και ότι τα προβλήματα γενικώς θα λύνονταν. Το αποκορύφωμα ήταν όταν έμαθα ότι έστειλε επιστολή στον υπουργό ζητώντας την αντικατάστασή μου, χωρίς καν να δικαιολογήσει το αίτημά του. Αυτό επισήμως δεν μου έγινε ποτέ γνωστό. Όταν το πληροφορήθηκα ανεπίσημα όμως έστειλα κι εγώ με τη σειρά μου 2 επιστολές υπ’ όψιν του υπουργού κ. Βρούτση και του υφυπουργού κ. Κεγκέρογλου».
«Φοβάμαι αλλά δεν παραιτούμαι, παρά τις αφόρητες πιέσεις»
Στις επιστολές του ο κ. Αργυρόπουλος, στις οποίες δεν πήρε μέχρι τώρα απάντηση, έγραφε για τις αντιξοότητες τις οποίες αντιμετωπίζει το Διοικητικό Συμβούλιο. «Το αναπληρωματικό μέλος κ. Σικιαρίδης, με τη συνδρομή των υπολοίπων τακτικών μελών που έχουν ορισθεί ως μέλη του ΔΣ κατόπιν υποδείξεως της οικογενείας, σε κάθε συνεδρία αναφέρει ότι είναι απαραίτητη η διακοπή της λειτουργίας του ιδρύματος. Υφίσταμαι αφόρητες πιέσεις οι οποίες έχουν προφανή σκοπό να με υποχρεώσουν να παραιτηθώ, οπότε η οικογένεια να αποκτήσει πλειοψηφία και να ψηφίζει κατά το δοκούν. Γνωρίζω ότι σας έχει ζητήσει εγγράφως την αντικατάστασή μου. Δυστυχώς δε μπορώ να συγκαλέσω το ΔΣ σε συνεδρίαση, παρά τις πιέσεις που δέχομαι από την οικογένεια, διότι φοβάμαι ότι αφού τα μέλη της οικογένειας έχουν πλειοψηφία, θα ληφθεί κάποια απόφαση, όπως τον Μάιο του περασμένου έτους, όταν είχε αποφασιστεί η διακοπή της λειτουργίας του Ιδρύματος με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα για τα παιδιά».
Ο πρόεδρος υποστηρίζει ότι στο ταμείο του Ιδρύματος υπάρχει αποθεματικό ποσόν, τόσο από τον πρώτο δωρητή, όσο και από τους μετέπειτα, ύψους 2,5 εκατομμυρίων ευρώ – ποσό, το οποίο φτάνει για τη λειτουργία του Ιδρύματος τουλάχιστον για έναν ακόμη χρόνο. Όπως και την προηγούμενη φορά που το Ίδρυμα απειλήθηκε με λουκέτο, έτσι και τώρα ο κ. Σικιαρίδης επικαλείται τον νόμο 1604/1939 και υποστηρίζει ότι η Πολιτεία πρέπει να δώσει τα κονδύλια για τη λειτουργία του Ιδρύματος. (Να σημειωθεί ότι το ετήσιο κόστος λειτουργίας του Ιδρύματος ανέρχεται στο ποσό των 1.733.000 ευρώ. Όσον αφορά στην επιχορήγηση, το 2008 μειώθηκε στο 60% του ετήσιου κόστους, το 2009 στο 56%, το 2010 στο 41%, το 2011 στο 37%, ενώ το 2012 «έπεσε» στο μόλις 8%).