Αγαπητοί μου,
Θα ήταν φυσικό ίσως, ν’ αρχίσω με αλήθειες, όπως:
«Εγκλωβισμένοι σε μια πραγματικότητα που συχνά μας υπερβαίνει, με μια κρίση πιο παγκόσμια παρά ποτέ, μέσα σε μια αίσθηση διαρκούς αγωνίας, η έγνοια μας κυρίως είναι (κι αλλοίμονο αν δεν είναι) τα παιδιά. Αυτή η εκκολαπτόμενη γενιά, που όποιος θέλει να την αφουγκραστεί, την ακούει να φωνάζει: «κάντε κάτι».
Μια είδηση όμως που πιστεύω πως είναι ένα απ’ αυτά τα «κάτι» που οφείλουμε και που έκανε τις ψυχούλες των παιδιών της πρώτης τάξης του 4ου Δημοτικού Σχολείου Χαλανδρίου (αυτά γνωρίζω), να ξεχειλίζουν από χαρά, μου αλλάζει πορεία.
«Αυτό μου τόδωσε η προστάτης μου», είπε η εγγονή μου, δείχνοντας περήφανα ένα δωράκι. «Μας κάλεσαν τα παιδιά της 6ης και καθένα έχει αναλάβει να προστατεύει στα διαλείμματα ένα παιδί από τη δική μας τάξη. Γίναμε φίλες και θα της λέω ό,τι με απασχολεί. Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου».
Άντε να μαζέψεις τη συγκίνηση χαράς και από την οικογένεια, μετά από τέτοιο ξεχείλισμα παιδικής ψυχής. Οι δάσκαλοι σε απόσταση αλλά παρόντες όσο ποτέ, δημιούργησαν μ’ αυτή τους την εμπνευσμένη κίνηση, μια ιδιαίτερης ευαισθησίας ανθρώπινη σχέση. Μια ψυχοσυναλλαγή τόσο ανέξοδη και τόσο πλούσια συγχρόνως. Τα «πρωτάκια», παράλληλα με τη φροντίδα από τις αγαπημένες τους δασκάλες και την απόλαυση της συντροφικότητας με τους συμμαθητές τους, έχουν και τον «άνθρωπό τους». Τα «εκτάκια» πάλι, παίρνουν τη χαρά της άδολης προσφοράς και το σπόρο του εθελοντισμού, για να πορεύονται το δρόμο τον καλό. Ό,τι πρέπει, για μπόλιασμα με υπευθυνότητα και αυτοεκτίμηση.
Όπως όλοι μας, δεν θα έχουν ψευδαισθήσεις οι δάσκαλοί τους για την πραγματικότητα γύρω μας. Δείχνουν όμως να παίρνουν το μήνυμα ότι μόνο η αλήθεια, αν την κοιτάξεις κατάματα, έχει δύναμη και μπορεί να αλλάξει το γύρω μας και το μέσα μας.
Τους εύχομαι από καρδιάς να είναι καλά και να μας ξαφνιάζουν πάντα τόσο δημιουργικά.
Με εκτίμηση
Ιωάννα Τζανουδάκη
