Όλη η Μεσόγειος τραγουδά σε μια μοναδική συναυλία, την 21η Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο, όλη η Μεσόγειος χορεύει στους ρυθμούς και τα τραγούδια της Dulce Pontes, του Paco Pena και του Θανάση Πολυκανδριώτη.
Οι τρεις σημαντικοί καλλιτέχνες θα συνυπάρξουν για πρώτη φορά στην ιστορία της μεσογειακής μουσικής σε μια συναυλία, που θα ενώνει τις φωνές Ανδαλουσιανών τσιγγάνων, Πορτογάλων και Ελλήνων, με αραβικές, αφρικανικές αλλά και ανατολίτικες επιρροές ανθρώπων της εργατικής τάξης, αλλά και νεαρών σπουδαστών, που ακούγονταν στις ταβέρνες και τις πλατείες, σε πόλεις και χωριά, εκφράζοντας συναισθήματα ευτυχίας και λύπης, αγάπης, ζωής και θανάτου, νοσταλγίας αγαπημένων προσώπων, μοναξιάς, τις δυσκολίες της ζωής – αλλά πάνω απ΄ όλα έρωτα και πάθος!
Ένα μουσικό αμάλγαμα: Fados με τη σπουδαία Πορτογαλίδα τραγουδίστρια, μουσικό και συνθέτη, την Dulce Pontes! Flamenco με τον περίφημο και διεθνώς γνωστό – μάλλον πασίγνωστο – Σπανιόλο κιθαρίστα – σταρ Paco Pena! Ρεμπέτικα με τον ένα και μοναδικό Θανάση Πολυκανδριώτη!
Θα έχουμε Λισμπόα Φάδο και Κόιμπρα Φάδο και Κάπε Βέρντε Φάδο (Φάδος από τη Λισσαβώνα, την Κόιμπρα, το Πράσινο Ακρωτήρι)! Θα έχουμε Φλαμένκο κάντε γκράντο και Φλαμένκο κάντε χόντο και Φλαμένκο κάντο τσίκο (Φλαμένκο μεγάλο, Φλαμένκο βαθύ, Φλαμένκο μικρό)! Θα έχουμε Ρεμπέτικο που τραγουδιέται, Ρεμπέτικο που χορεύεται, Ρεμπέτικο του περιθωρίου, από τους τεκέδες και τα υπόγεια καπηλειά, Ρεμπέτικα Τραγούδια και Ρεμπέτικα χορευτικά βήματα που μένουν αδιάφθορα τα ίδια από τα βάθη του χρόνου σαν ένα κτήμα κοινωνικό και καθημερινό, που συναντιέται πια παντού.
Γνωρίζουμε ότι τα δύο είδη συναντώνται ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα (με ρίζες που χάνονται στα βάθη του χρόνου), για το Ρεμπέτικο μόνον εικάζουμε ότι μας συνάντησε με τραγούδια και βηματισμούς μιας κουλτούρας ανατολίτικης (;), βόρειας (;) πριν από 100 χρόνια ή παραπάνω;
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης στο βιβλίο του «Περί της λέξεως “ρεμπέτικο”» (Ιανός 2007) καθορίζει τα τρία στοιχεία του. Συνοπτικά: το Ρεμπέτικο είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό και αρκετά σπάνιο. Ακούμε, τραγουδάμε και ενίοτε χορεύουμε ρεμπέτικα τραγούδια, τα οποία έχουν ηλικία 50 ίσως και 100 ετών. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι το Ρεμπέτικο είναι όντως περιθώριο, το οποίο μακροπρόθεσμα παρήγαγε πολιτισμό και κουλτούρα στο σύνολό του. Αλλά είναι και κοσμοπολίτικο… Τον παλιό καλό καιρό ήταν εκατό φορές συμπαθέστερο και πιο ενδιαφέρον από αυτό που οδηγήθηκε στη δεκαετία του ΄50 σε έναν άλλο κοσμοπολιτισμό “δήθεν”, ανάμεσα στα τανγκό και τα βαλσάκια, που μας έκανε να το βαρεθούμε. Το τρίτο στοιχείο είναι ότι το ρεμπέτικο είναι η μόνη μορφή διασκέδασης, βιωματική και γλεντζέδικη…
