Χιλιάδες συμπολιτών μας και δεκάδες εκπρόσωποι φορέων απ’ όλη την Αττική ανηφόρισαν στις πλαγιές του Κοκκιναρά στις 25 Ιανουαρίου, στις 15 Μαρτίου αλλά και στις 13 Δεκεμβρίου του περασμένου χρόνου, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Συνδέσμου. Πέραν τούτου ο ΣΠΑΠ έχει να παρουσιάσει πολύ σημαντικό έργο και στο κομμάτι της φροντίδας των αναδασωμένων περιοχών, αφού σε καθημερινή βάση κατά τους θερινούς μήνες συμβασιούχοι του Συνδέσμου πότισαν και σκάλισαν τα νεαρά δέντρα.
Ταυτόχρονα διοργανώθηκαν μέσα στο καλοκαίρι τρεις εθελοντικές δράσεις ποτίσματος για τη διατήρηση των δενδρυλλίων.
Τέλος, ο ΣΠΑΠ έχει ήδη προαναγγείλει και άλλες τέτοιες δράσεις με στόχο την ολοκλήρωση της αναδάσωσης του Κοκκιναρά και την έναρξη των δενδροφυτεύσεων σε ευρεία κλίμακα στις περιοχές που κάηκαν τον Αύγουστο του 2009, στη νοτιοανατολική πλευρά του Πεντελικού.
Με ευθύνη και κυρίως αγάπη
Από πολύ νωρίς κατέφτασαν οι πρώτοι εθελοντές στον χώρο της δενδροφύτευσης, ενώ και τις τρεις προηγούμενες μέρες αρκετοί ήταν αυτοί που είχαν «σηκώσει τα μανίκια τους». Βλέπετε ήταν στη μέση και η κηπευτική μελέτη: εδώ τα έλατα, εκεί οι κουμαριές, αλλού οι δάφνες, εκεί οι κουτσουπιές, εδώ τα κυπαρίσσια.
Όλα βάσει λεπτομερούς σχεδίου. Μεγάλη υπόθεση η οργάνωση και η υπευθυνότητα. Τίποτα όμως δεν θα ήταν δυνατόν χωρίς αγάπη. Την αγάπη των εθελοντών που πλημμύρισαν την Κυριακή τον περίβολο του Πύργου της Δουκίσσης Πλακεντίας. Η Εύα παλεύει με την τσάπα της από τη μια μεριά της λακκούβας και από την άλλη η έφηβη κόρη της. «Είμαι Πεντελιώτισσα», μάς λέει με αποφασιστικότητα. «Δουλεύω στον Δήμο τα καλοκαίρια. Πήγαμε σε όλες τις δενδροφυτεύσεις στον Κοκκιναρά. Θα ερχόταν και ο γιος μου σήμερα, αλλά δουλεύει.
Και η κόρη της συμπληρώνει: «Δίπλα μένουμε, το βλέπουμε σαν σπίτι μας.
Λίγα μέτρα πιο κάτω συναντάμε τους εθελοντές του πρώτου διαμερίσματος Πεντέλης. Τρία παιδιά παλεύουν με το χώμα. Τα μάτια τους αστράφτουν όταν τα ρωτάς γιατί είναι εδώ. «Ήρθαμε με τους γονείς μου με το πούλμαν. Είναι ωραίο να βοηθάς το περιβάλλον. Μου αρέσει ο καθαρός αέρας εδώ. Από τη Συρία είμαι. Ζούμε 10 χρόνια στην Ελλάδα».
Ο αδερφός του Αμπντούλ τον τραβά από τον ώμο και μας χαμογελά σκανταλιάρικα. Ανηφορίζουμε πάλι. Ένα μεσήλικο ζευγάρι είναι σκυμμένο με φροντίδα στο δεντράκι τους. Από την ΑΜΑΡΥΣΙΑ είμαστε, να σας ρωτήσουμε τι κάνετε εδώ Κυριακή πρωί; «Απολαμβάνουμε οξυγόνο και ζωή», απαντά με ενθουσιασμό ο Ηλίας. «Τον παρασύρατε ή σας παρέσυρε στη δενδροφύτευση;», επιμένουμε. «Παρασύρουμε ο ένας τον άλλο, ας πούμε. Το αγαπάμε πολύ και οι δύο και συμμετέχουμε ενεργά σε όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Παλαιά Πεντέλη», λέει η γυναίκα του, Θωμαΐς.
Ένα βήμα παραπάνω και συναντάμε τον Σταμάτη. Είναι 16 χρονών, μα δουλεύει με νεύρο την τσάπα του. «Τι κάνω εδώ; Εδώ είναι ο τόπος μου και θέλω να βοηθήσω». Ε, ο Σταμάτης ήταν μπροστά και στη φωτιά, λέει ο πατέρας από δίπλα με περηφάνια. Απειλήθηκε το σπίτι τους στην πυρκαγιά του Αυγούστου, πληροφορηθήκαμε στη συνέχεια.
Λίγο αργότερα καταφθάνει ένα πολύβουο μπλε μελίσσι: «Ακαδημία Πεντέλης», γράφουν στα μπουφάν τους. «Με λένε Νίκο. Είμαι εντεκάμισι χρονών. Ήρθαμε να φυτέψουμε. Θέλω όταν μεγαλώσουμε να βλέπω εδώ πράσινο». Πιο κει ο Σπύρος, η Δανάη, η Άννα – Μαρίνα κι ο αδερφός της Γιώργος. Και όλοι μαζί μια πολύχρωμη ελπίδα. Και αυτό είναι κάτι!
