«Θέλω να ευχαριστήσω το Πυροσβεστικό Σώμα που μάς στέλνει κάθε χρόνο τον αρμόδιο αξιωματικό για να μάς κάνει την εκπαίδευση πάνω στα μηχανήματα. Παράλληλα όμως και εμείς κάνουμε τις ενημερώσεις επί της σχεδίασης, με δεδομένο ότι το Εθελοντικό Κλιμάκιο είναι πολύ καλά εκπαιδευμένο για την πρόληψη, δηλαδή την επιτήρηση και την άμεση επέμβαση στη φωτιά. Όσο δε για τις χιονοπτώσεις, θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν πιο έμπειροι από τους εθελοντές της Πεντέλης, ούτε στην Αλάσκα!».
Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός εθελοντή
Ο Σωτήρης Κλεφτάκης (φωτό) είναι 47 ετών. Εργάζεται στον Δήμο Πεντέλης τα τελευταία 24 χρόνια κι ανήκει στα ιδρυτικά μέλη του Εθελοντικού Κλιμακίου Πολιτικής Προστασίας. Ο εθελοντισμός και η προσφορά στον συμπολίτη αποτελεί για τον ίδιο φιλοσοφία και τρόπο ζωής.
Όπως εξηγεί στην «Α», από μικρό παιδί, ως γέννημα θρέμμα Πεντελιώτης, ταλαιπωρήθηκε και από τις φωτιές και από τα χιόνια. Γι΄αυτό ακριβώς, όπως υποστηρίζει, θέλει να κάνει ό,τι είναι δυνατό για να ανακουφίζει τους συμπολίτες του για να μην ταλαιπωρούνται όπως εκείνος όταν ήταν μικρός.
Από το μυαλό του δεν πέρασε ποτέ η σκέψη να σταματήσει να ασχολείται με τον εθελοντισμό και αυτό γιατί χαίρεται, όπως λέει, όταν βλέπει το γείτονά του να μπορεί να κυκλοφορήσει με το αυτοκίνητό του παρά τη χιονόπτωση. Χαίρεται να βλέπει τους Πεντελιώτες να μπορούν χωρίς άγχος να απολαύσουν τον καφέ τους το καλοκαίρι, γνωρίζοντας ότι η πόλη και το δάσος έχει τους φύλακες – φρουρούς της.
Από τη μάχη με τις φωτιές έχει να θυμηθεί αρκετές στιγμές που βρέθηκε αντιμέτωπος με τον θάνατο. Ποτέ δεν θα ξεχάσει όμως την πυρκαγιά στον Άγιο Παντελεήμονα το 2007. «Φτάσαμε πρώτοι στο σημείο και καταφέραμε να τη σβήσουμε. Ξαφνικά όμως φούντωσαν οι παράπλευρες εστίες και μάς κυκλώσανε. Είχαμε στη διάθεσή μας μόνο έναν τόνο νερό. Τα υδροφόρα απέναντί μας, αλλά δεν μπορούσαν να πλησιάσουν. Ρίψεις δεν μπορούσαν να γίνουν. Ήμασταν εγκλωβισμένοι και νομίζω ότι τότε, και εγώ και οι συνάδελφοί μου, νιώσαμε πώς είναι να πεθαίνεις στη φωτιά. Όταν οι φλόγες έφταναν στα αυτοκίνητά μας, ρίχναμε λίγο νεράκι για να την ανακόψουμε κάπως. Μετακινούσαμε τα αυτοκίνητα λίγο μπροστά και πάλι πίσω. Δεν ξέρω πώς σωθήκαμε τελικά. Ήταν ξεκάθαρα θαύμα».
Στο κλείσιμο της κουβέντας μας θέλει να πει μόνο τούτο: «Ένα πράγμα μάς ξεχωρίζει μόνο από τους πυροσβέστες που κάνουν πολύ σοβαρή δουλειά, παρά τα όσα λέγονται. Εμείς, τις περισσότερες φορές, εκθέτουμε τους εαυτούς μας σε πολύ σοβαρούς κινδύνους.
