Παρά τις αντιξοότητες, το Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής «Μαργαρίτα» εδώ και 30 χρόνια εκπαιδεύει άτομα με νοητική στέρηση. Παρ’ όλα αυτά, τα προβλήματα που έχει ν’ αντιμετωπίσει είναι και πολλά και σύνθετα…
Ρεπορτάζ: Κατερίνα Καρύγιαννη
Ένα βήμα μετά την είσοδο στο καλαίσθητο κτήριο, βρισκόμαστε ανάμεσα σε ένα τσούρμο παιδιά που φοιτούν ή απασχολούνται στα εργαστήρια του Κέντρου. Πηγαινοέρχονται και «τιτιβίζουν» ευχάριστα, κρατώντας το κολατσιό τους στο χέρι, χωρίς να ενοχλούνται από την παρουσία μας, αλλά και χωρίς να την αφήνουν απαρατήρητη.
Είναι προφανές ότι κάποιον αναζητάμε, γι΄ αυτό σπεύδουν να μας εξυπηρετήσουν. Ακολουθώντας τα βήματα του Κώστα θα φτάσουμε στο γραφείο του διευθυντή, στο γειτονικό κτήριο, μέσα από διαδρόμους που μοσχοβολάνε καθαριότητα.
Ο κ. Γιάννης Μπίστας μάς περιμένει για μια κουβέντα σε σχέση με τις δραστηριότητες και τους στόχους του «Μαργαρίτα», του Εργαστηρίου Ειδικής Αγωγής για παιδιά με νοητική στέρηση.
Αρχίσαμε από τα δυσάρεστα, επηρεασμένοι μάλλον από την οικονομική δυσπραγία των ημερών. Tον τελευταίο ενάμιση χρόνο, λέει ο κ. Μπίστας, δεν έχει ανοίξει ούτε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα άντλησης χρηματοδότησης. Το γεγονός, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση και τη δυσκολία εξεύρεσης χορηγιών, δημιουργεί μεγάλη δυσκολία στη λειτουργία του «Μαργαρίτα».
Οι υπεύθυνοι γνωρίζουν, από την αρχή της χρονιάς, ότι η υποτυπώδης επιχορήγηση από τη Νομαρχία θα είναι φέτος μειωμένη κατά 10%. Η πρώτη δόση βέβαια ήταν περικομμένη κατά 30%, αν και δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι αυτό ήταν συγκυριακό και ότι σε ετήσια βάση θα διατηρηθεί η μείωση του 10%.
Αν τα οικονομικά χειροτερέψουν, η διοίκηση του κέντρου θα βρεθεί αντιμέτωπη, όπως εξηγεί ο διευθυντής του, με το εξής δίλημμα: Ή να περικόψει τις προσφερόμενες υπηρεσίες ή να επιβαρύνει τις οικογένειες των παιδιών, που αυτή τη στιγμή δεν πληρώνουν για τη φοίτησή τους. Μόνο για τη μετακίνηση των περίπου 90 σπουδαστών και απασχολούμενων στα εργαστήρια του «Μαργαρίτα» -που προέρχονται από όλα τα σημεία της Αττικής- απαιτούνται 50.000 με 60.000 ευρώ τον χρόνο. Κόστος το οποίο αναλαμβάνει αποκλειστικά το κέντρο.
Ζήτω η αυτονομία
Ευτυχώς, καταφέραμε να ξεφύγουμε από τη «στριφνή» κουβέντα περί τα οικονομικά, αναζητώντας μια δημιουργική διέξοδο σε αυτά που ελπίζουν και ονειρεύονται τα παιδιά και οι εκπαιδευτές τους.
«Το ζητούμενο για όλους εμάς είναι οι μαθητές μας να κερδίσουν την αυτονομία τους. Να βρουν δουλειά κι ακόμα καλύτερα, να ζήσουν μόνοι τους. Γι’ αυτό ακριβώς, παράλληλα με τις επαγγελματικές δεξιότητες, τους εκπαιδεύουμε στην αυτόνομη διαβίωση, στο μαγείρεμα, στα ψώνια, στη χρήση υπηρεσιών και μέσων μαζικής μεταφοράς», υποστηρίζει ο κ. Μπίστας.
Τριάντα απόφοιτοι του Εργαστηρίου «στέκονται» μια χαρά στην ελεύθερη αγορά εργασίας. Είκοσι απ’ αυτούς απολαμβάνουν τη διαρκή υποστήριξη των κοινωνικών λειτουργών του κέντρου, για ό,τι και αν προκύψει. Δύο κατάφεραν να φτάσουν και στο αγαθό της σύνταξης.
Ενθαρρυμένοι από τα παραπάνω στοιχεία, ρωτάμε πόσα απ’ αυτά τα παιδιά μένουν σε δικό τους χώρο, ξεχωριστά από την οικογένειά τους.
Η απάντηση μας προσγειώνει δυσάρεστα: «Μόνο δύο, ίσως τρία». Ακόμα πιο «δύσπεπτη» είναι η αιτία του κακού:
