Σε μια ιδιαίτερη εκδήλωση εξελίχθηκε η πατροπαράδοτη κοπή της πρωτοχρονιάτικής πίτας της Ένωσης Γονέων Πεντέλης, η οποία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου σε γνωστό εστιατόριο της Πεντέλης.
Ήταν ιδιαίτερη γιατί σε θερμό και ενωτικό κλίμα, βραβεύτηκαν για την προσφορά τους εκπαιδευτικοί των σχολείων της περιοχής, γονείς- πρώην πρόεδροι και μέλη της Ένωσης και Συλλόγων Γονέων και εκπρόσωποι του Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής Νέας Πεντέλης.
Παράλληλα, ήταν ιδιαίτερη γιατί μαζί με δεκάδες καλεσμένους εκπροσώπους από την Περιφέρεια, το Δήμο και άλλους φορείς αλλά και ακόμη περισσότερους γονείς και μαθητές των σχολείων του Δήμου Πεντέλης(την «πρόθυμη ανταπόκριση» των οποίων ευχαρίστησε η Ένωση σε σχετική ανακοίνωση), οι διοργανωτές αντέστρεφαν το παραδοσιακό «πρωτόκολλο» και αντί χαιρετισμών και ομιλιών από τους «μεγάλους», αποφάσισαν να δώσουν τον λόγο- ακόμα και μουσικά- στους νέους.
Μαζί με το συγκρότημα «Ορίζοντες» και το νεανικό ντουέτο του Δημήτρη Ιωαννίδη και του Κυριαζή Ρουσακάκη από τα Μελίσσια, εξαιρετική μουσική συντροφιά κράτησε και η έντεχνη και ρεμπέτικη κομπανία μαθητών του Λυκείου Μελισσίων.
Μετά την κοπή της πίτας βραβεύτηκαν οι :
– Άρτεμις Κατσάβαρου, πρώην πρόεδρος Δ.Σ. Ένωσης Γονέων Δήμου Πεντέλης
– Μιλένα Μπαχαρνίκου, πρώην πρόεδρος Δ.Σ. Ένωσης Γονέων Δήμου Πεντέλης
– Βέρα Θεοδωρίδου, πρώην πρόεδρος Δ.Σ. Ένωσης Γονέων Δήμου Πεντέλης
– Νικόλαος Μαδάκης, πρώην πρόεδρος Δ.Σ. Ένωσης Γονέων Δήμου Πεντέλης
– Φωτεινή Δεληδήμου, πρώην πρόεδρος Δ.Σ. Ένωσης Γονέων Δήμου Πεντέλης
– Ματίνα Κουρτίνα, εκπαιδευτικός
– Μαρία Τσικούρα, εκπαιδευτικός
– Δημήτρης Αλεξόπουλος, εκπαιδευτικός
– Θέκλα Μαντέλη, πρώην πρόεδρος ΔΣ Συλλόγων Γονέων
– Πέτρος Χριστούλης, πρώην μέλος ΔΣ Συλλόγων Γονέων
– π. Ιωάννης Σαββάκης, Πρωτ. Οικ. Θρόνου, προϊστ. Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής Νέας Πεντέλης
«Ακούστε μας, δώστε μας χώρο, εμπιστευτείτε μας!»
Συγκίνηση και προβληματισμό στη συνέχεια προκάλεσε η κεντρική ομιλία από την Κωνσταντίνα Βλάχου, μαθήτρια της Α’ τάξης στο Λύκειο Μελισσίων, η οποία εξέφρασε τα παράπονα των νέων για την αδιαφορία των ενηλίκων προς τα συναισθήματα και τις ανησυχίες τους. Τα παιδιά, τόνισε, νιώθουν πιεσμένα, μπερδεμένα και θυμωμένα, ενώ συχνά η καθημερινότητά τους είναι γεμάτη άγχη που οι «μεγάλοι» δεν φαίνεται να κατανοούν.
Αναλυτικά, η καθηλωτική ομιλία της 15χρονη μαθήτριας:
«Είμαι 15 χρονών και νιώθω πως οι μεγάλοι δεν ακούτε πραγματικά τους νέους. Πάντα έχετε κάτι να πείτε: «Έτσι είναι η ζωή», «Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις», «Είναι για το καλό σου».
Αλλά ποτέ δε ρωτάτε πώς νιώθουμε ή τι σκεφτόμαστε.
Ποτέ δεν σταματάτε για να μας δώσετε χώρο να εξηγήσουμε τη δική μας οπτική.
Επιπλέον, το σχολείο είναι ένας ατελείωτος αγώνας. Όλα περιστρέφονται γύρω από βαθμούς, εξετάσεις και επιδόσεις. Μας λέτε ότι η εκπαίδευση είναι το κλειδί για το μέλλον μας, αλλά ξεχνάτε να μας διδάξετε πράγματα που έχουν πραγματική σημασία για τη ζωή: πώς να διαχειριζόμαστε το άγχος, πώς να επικοινωνούμε ουσιαστικά, πώς να αναγνωρίζουμε και να κυνηγάμε τα όνειρά μας. Οι καθηγητές τρέχουν να προλάβουν και οι μαθητές αισθάνονται πανικόβλητοι και απογοητευμένοι. Δεν υπάρχει έμπνευση, μόνο πίεση. Πίεση, πίεση!
Στο σπίτι, οι γονείς συχνά περιμένετε από εμάς να είμαστε τέλειοι. Καλοί μαθητές, υπεύθυνοι, ευγενικοί.
Αλλά εμείς νιώθουμε μπερδεμένοι, θυμωμένοι ή λυπημένοι και δεν ξέρουμε πώς να το πούμε. Όταν μιλάμε για τα συναισθήματά μας, μας λέτε πως είμαστε υπερβολικοί ή πως δεν έχουμε λόγο να νιώθουμε έτσι. Αλλά η αλήθεια είναι πως το άγχος μας είναι πραγματικό. Απολύτως πραγματικό.
Εσείς οι μεγάλοι έχετε φτιάξει έναν κόσμο γεμάτο προβλήματα: κλιματική κρίση, οικονομική ανασφάλεια, κοινωνική αδικία. Έναν κόσμο που «Δεν έχει οξυγόνο» για εμάς. «Δεν έχει οξυγόνο» για κανέναν. Και εμείς καλούμαστε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε μέσα σε αυτόν. Με λύπη παρατηρούμε ότι στο βωμό του κέρδους οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν αξία…Οι ζωές που χάθηκαν στα Τέμπη ήταν παιδιά, γονείς που το νήμα της ζωής του κόπηκε απότομα και δύο χρόνια ζητούν από την κοινωνία το αυτονόητο. Δικαίωση. Ήταν παιδιά που κυνηγούσαν τα όνειρά τους αλλά η ανευθυνότητα των μεγάλων τα έκοψε με το σφύριγμα των τρένων.
Εμείς, τα παιδιά, θέλουμε ένα κράτος δικαίου, μια κοινωνία που να προσφέρει ασφάλεια, παιδεία, πολιτισμό και υγεία σε όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, πατρίδα. Έναν κόσμο όπου τα παιδιά δεν θα σκοτώνονται στα τρένα, δεν θα πνίγονται σε βάρκες, δεν θα βομβαρδίζονται σε εμπόλεμες ζώνες, δεν θα κακοποιούνται πίσω από κλειστές πόρτες. Έναν κόσμο, μια χώρα, μία πόλη, ένα σχολείο που να «έχει οξυγόνο».
Εμείς τα παιδιά, θέλουμε να μας εμπιστευτείτε.
Να μας ακούσετε χωρίς να μας διακόπτετε ή να μας κρίνετε. Θέλουμε να πιστέψετε στις ιδέες μας και να μας δώσετε χώρο να τις εκφράσουμε.
Δεν θέλουμε να μας προστατεύετε από τα πάντα. Θέλουμε να μας δείξετε πώς να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες. Θα μάθουμε να ζούμε Και με αυτές!
Και πάνω απ’ όλα, θέλουμε έναν κόσμο που να μας χωράει. Έναν κόσμο που να μην μας πιέζει να μεγαλώσουμε πριν την ώρα μας. Δώστε μας το δικαίωμα να κάνουμε λάθη, να ονειρευόμαστε και να ζούμε χωρίς τον διαρκή φόβο ότι δεν θα τα καταφέρουμε.
Γιατί μπορεί να είμαστε μόνο 15 χρονών, αλλά έχουμε φωνή.
Και αξίζουμε να την ακούσετε…»
