Γράφει η Μαρία Μαρή
Θεατρολόγος
Στην Ταράτσα του «Ρομάντσου» στην καρδιά της Αθήνας, την Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2023 ένα μπάσο, δύο μικρόφωνα, δύο ηθοποιοί, η Λίνα Φούντογλου και ο Αλέξανδρος Χούντας και ένας μουσικός ο Ιωάννης Βουδούρης, επιχείρησαν να διεισδύσουν στην ποίηση της Κατερίνας Γώγου με τον δικό τους πρωτότυπο τρόπο, μέσα από μια διαδρομή με μοντέρνα και κλασικά στοιχεία μπροστά από ένα ιδιόμορφο αναλόγιο.
Μια σύνθεση ποιημάτων από πέντε συλλογές της Γώγου, ερμηνεύονται σε μια προσπάθεια να φέρουν στο κοινό το πάθος της Κατερίνας για ζωή, για θάνατο, για τέχνη, για έκφραση, για ισότητα, για δικαιοσύνη, κάνοντας τον λόγο πράξη.
Η Λίνα Φούντογλου με γυρισμένη πλάτη στους θεατές, ενώ ακούγεται η φωνή της Κατερίνας Γώγου, μετουσιώνεται οργανικά σε εκείνη και συνεχίζει, λες και ενδύεται το πνεύμα και το στυλ της Γώγου. Το κοίταγμα, η κλίση του κεφαλιού της, οι κινήσεις της Λίνας Φούντογλου φέρνουν στη σκηνή την ποιήτρια και ηθοποιό Κατερίνα Γώγου να λέει «Θα ‘ρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα. Να το θυμάσαι Μαρία». Ερμηνεύει τους φόβους, τις ανησυχίες της, τον μετεωρισμό της από τη χρήση αλκοόλ και ουσιών.
Από μικρή άρχισε να παίζει στο θέατρο, έχει γίνει αυτό που λέει « πουτάνα θεατρίνα» για να φτάσει κάποτε να μη μπορεί να παίζει πια, να τρέμουν τα χέρια της και η ψυχή της. Το βλέμμα της λυπημένο, θαμπό ένιωθε πια ότι δεν είχε κανέναν, δεν είχε που να πάει. Δεν την ήθελε πια τη ζωή.
Ο Αλέξανδρος Χούντας είναι η παρουσία του άντρα στη ζωή της και οι μύχιες σκέψεις της. Η ζεστή φωνή του και το παρουσιαστικό του αποδίδουν τη ροκ φύση της ψυχής της, το χάσιμο του νου της. «Δεν θυμάμαι που κοιμάμαι». Αναρωτιέται ποιος είναι ο λόγος της ποίησης. Μούσα της είναι η ανατρεπτική Αντιγόνη. Η κιθάρα του Ιωάννη Βουδούρη αποδίδει τις διεργασίες του νου της και τις ταραχές της ψυχής της, ενώ θυμίζει γνωστά της μελοποιημένα ποιήματα.
Η ποίησή της είναι μια κραυγή που προσπαθεί να σπάσει το συμβιβασμό και την απάθεια μιας κοινωνίας που πέφτει παραιτημένη σε λήθαργο. Το αγοροκόριτσο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου σταδιακά βυθίζεται στην κατάθλιψη και τα σκοτάδια. Είναι το αποτέλεσμα ενός πολέμου που έχει χαθεί.
Είναι ένα εγκλωβισμένο αγρίμι, συμμετέχει σε δράσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και απελπίζεται από το έλος της σκέψης των ανθρώπων. «Κάθε φορά που ακούω “Κατερίνα” τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον. Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;» Αγωνιά για το τι θα απογίνει.
Είδε στα σκουπίδια και ερωτεύτηκε έναν αντάρτη των πόλεων, ήταν γνωστή η αλληλεγγύη της σε πολιτικούς και ποινικούς κρατούμενους, για την οποία, άλλωστε, συνελήφθη και ανακρίθηκε αρκετές φορές.
Γράφει ποιήματα και πεζά, ο λόγος της πια δε μπορεί να φιμωθεί. Αναζητά τη λέξη και αναγνωρίζει τη δυναμική της. Οι λέξεις εκφράζουν σκέψεις και συναισθήματα, κινητοποιούν, διαμορφώνουν, ανατρέπουν. Ο κραδασμός των λέξεων και το ενεργειακό τους φορτίο μπορεί να σείσουν ένα αναχρονιστικό σύστημα και να το γκρεμίσουν.
«Είμαι ελεύθερη, ελεύθερη, ελεύθερη και όταν έρθει καιρός που θα κρέμεται στο τσιγκέλι το πετσί μου σαν τομάρι απ’ τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία, η φαντασία μου θα τρέχει… τρέχει… τρέχει. Είμαι φευγάτη, από τώρα τρέχει… γειαααα»
Η ατίθαση μαθήτρια από την ταινία «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» είχε έναν λόγο γεμάτο οργή.
Στην παράσταση, μέσα σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, ακούστηκαν ποιήματα από τις ποιητικές συλλογές της Κατερίνας Γώγου: Τρία κλικ αριστερά, Το ξύλινο παλτό, Απόντες, Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, και Νόστος, ενώ οι ποιητικές συλλογές της διατίθονταν για αγορά στο χώρο από τις Εκδόσεις Καστανιώτη ΡΟΜΑΝΤΣΟ.
Μια ωραία βραδιά με μελετημένες ερμηνείες των ηθοποιών και του μουσικού. Μια αναφορά σε μια επαναστατημένη ποιήτρια, ιδιαίτερα στους σύγχρονους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε.
Ταυτότητα της παράστασης
Ερμήνευσαν: Λίνα Φούντογλου, Αλέξανδρος Χούντας
Μουσικός επί σκηνής: Ιωάννης Βουδούρης
