Το Κοράκι [ένα μουσικό αναλόγιο]  του Edgar Allan Poe στο «RABBITHOLE» συγκινεί βαθιά

Της Κατερίνας Φραγκουλάκη

Στη σκηνή του θέατρου «RABBITHOLE», η παράσταση:ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ [ΕΝΑ ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ] του Edgar Allan Poe, κλέβει δικαιολογημένα τις εντυπώσεις.

Τρεις καλλιτέχνες επί σκηνής, εντυπωσιάζουν με την καλλιτεχνική υποκριτική τους ποιότητα, ταξιδεύοντας το θεατή με την ερμηνεία τους στο χθες και στο σήμερα.

Έχοντας το τιμόνι της σκηνοθεσίας στα χέρια της η υπερταλαντούχα Τώνια Ράλλη, καθοδηγεί τους ηθοποιούς με μαεστρία.

Σε ένα σκοτεινό περιβάλλον, έντονα ατμοσφαιριστικό με την μουσική σύνθεση της Ράλλη, οι: Στάθης Κόκκορης, Έλενα Μεγγρέλη, Ματίνα Περγιουδάκη, καταθέτουν ολοκληρωτικά το ταλέντο τους επι σκηνής, ταξιδεύοντας τους θεατές στην εποχή του καλλιτέχνη. Στο μυαλό και στην ψυχή του. Στο πνεύμα του, που καταστρέφεται, ζει, βιώνει, θλίβεται, συντρίβεται αλλά και επαναστατεί.

Έχοντας αρωγό την εκφραστικότητά τους σε όλα τα πλαίσια, κίνηση σώματος, -αν και βρίσκονται σε ένα σημείο, καθισμένοι σε καρέκλα-, έντονη και δυναμική εκφραστικότητα προσώπου, παίζουν και υποδύονται με την φωνή τους, οι 3 ηθοποιοί μαγεύουν -χωρίς υπερβολή- το κοινό.

Το έργο που έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο, αντικειμενικά είναι δύσκολο. Ο λόγος του δημιουργού είναι έντονα εκφραστικός και τα μηνύματα που με μεγάλη μαεστρία περνάει η Ράλλη στο κοινό, θαρρώ, σύγχρονα.

Πως άραγε ένας άνθρωπος προσπαθεί να ξεφύγει από τον πόνο. Πόσες κραυγές αναδύονται μέσα από μια ανθρώπινη ψυχή; Τι συμβαίνει μετά το τέλος… Και το τέλος κρύβει πάντα μια νέα αρχή….Μπορεί το σκοτάδι να μετατραπεί σε φως; Και το φως σε ένα τεράστιο ουράνιο τόξο; Ο άνθρωπος καθοδηγείται από τα τραύματά του;

Τι αντιπροσωπεύει το κοράκι του  Poe, και ο άνδρας που αναμετριέται με τα πηγαία συναισθήματα που μοχθούν να επιβιώσουν μέσα του…. Και εκείνος ο μικρός θεός, ο έρωτας, πόσο καθοριστικό ρόλο παίζει στην πορεία ενός ανθρώπου, των ανθρώπων….

Ο Κόκκορης, η Μεγγρέλη και η Περγιουδάκη, παραδίδονται – επιτρέψτε μου την περιγραφή- στη σκηνή, κερδίζοντας δικαιολογημένα το θερμό μας χειροκρότημα. Ενσαρκώνουν με δυναμισμό τους ρόλους τους και μοιάζει σαν να συνομιλούν με το κοινό. Η αμεσότητα του Κόκκορη εντυπωσιάζει επι σκηνής. Η συναισθηματική παράδοση ανευ όρων επι σκηνής των: Mεγγρέλη, Περγιουδάκη, συγκινεί βαθιά.

Η Ράλλη, στις δύσκολες εποχές που ζούμε. προσφέρει στο κοινό ένα σκηνοθετικό αποτέλεσμα αληθινό διαμάντι. Μέσω της τέχνης της, αγκαλιάζει με πάθος τον έρωτα, στέκεται στο πλευρό του ανθρώπου που θρηνεί και του δίνει το χέρι να πάει παρακάτω. Θερμό χειροκρότημα στο εξαιρετικό αποτέλεσμά της. Μια παράσταση που ηρεμεί την ψυχή, ταξιδεύει και εμπνέει το μυαλό.

Μια παράσταση που σας προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη.