Για δεύτερη φορά παρουσιάζεται το χιουμοριστικό έργο του αντικομφορμιστή συγγραφέα και νομπελίστα Ντάριο Φο. Εδώ και χρόνια πάλι, μετά τον Στέφανο Ληναίο, υπάρχει ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον της ελληνικής θεατρικής σκηνής για αυτόν τον γνήσιο απόγονο των μεσαιωνικών παλιάτσων και τροβαδούρων, ηθοποιό, θεατρικό συγγραφέα, γελωτοποιό, ζωγράφο, ιστορικό της Τέχνης, επαναστάτη και πολιτικό. Ο Ντάριο Φο με τη σύζυγό του Φράνκα Ράμε σατιρίζουν τον κοινωνικό Μεσαίωνα που διανύουμε, με σχέσεις υποκρισίας, όπου αναζητούμε απεγνωσμένα κάτι άλλο στη ρουτίνα της προσωπικής μας ζωής, χωρίς καν να είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε τη «φιλελεύθερη», σχεδόν ανήθικη, ξεδιάντροπη πρόταση στον σύντροφό μας .
Ο σύζυγος ξενοκοιτά. Η σύζυγος φτάνει στα όριά της, γίνεται αλκοολική, καταθλιπτική, αυτοκτονική. Κάθε φορά που αυτή απειλεί να πέσει, εκείνος την προλαβαίνει πάνω στο μπαρ – υποτιθέμενο παράθυρο.
Η πρόταση του συζύγου είναι να έχουν μια ελεύθερη σχέση. Όταν όμως εκείνη του αναφέρει έναν υποτιθέμενο εραστή, ξεκινά η δική του ζήλεια, η δική του κατάθλιψη, η δική του αυτοκτονική διάθεση να πέσει από το παράθυρο ή να αυτοκτονήσει στη μπανιέρα με το σεσουάρ. Είναι η σειρά της να τον αποτρέπει, όπως έκανε και εκείνος στην αρχή του έργου.
Η παράνοια στην ερωτική, συζυγική σχέση, δίνεται με χιούμορ από τον Ντάριο Φο, όμως παράλληλα προβληματίζει για τα αδιέξοδα της συνήθειας, της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων.
Η ελευθεριάζουσα εκδοχή, όπως η προτροπή του γιου στη μητέρα του για να βρει «γκόμενο», και μάλιστα φίλο του, η αποδοχή των διαφορετικών συντρόφων από τους δύο συζύγους δεν προβάλλεται με τρόπο σκανδαλιστικό, αντίθετα με τρόπο σατιρικό ώστε τα αδιέξοδα να προτρέψουν για περισυλλογή.
Η παράσταση με απλά σκηνικά, μία κονσόλα, δύο πολυθρόνες και μία μεγάλη κορνίζα που φιλοξενεί τη ζωντανή εικόνα του ζευγαριού χρησιμοποιεί τους χώρους της μουσικής σκηνής, όπως το μπαρ και την πόρτα προς τα καμαρίνια και πάλλεται από το μπρίο των δύο ηθοποιών, οι οποίοι καταθέτουν την αλήθεια τους και αναζητούν συνενόχους στο κοινό, μιας και υπάρχει ένα είδος διάδρασης με ερωτήσεις . Είναι εντυπωσιακό πως οι ηθοποιοί μέσα από τον ρόλο παίρνουν πότε ο ένας πότε ο άλλος το πάνω χέρι σε έναν αγώνα να επιβιώσει η σχέση τους και να πληγώσουν τον αγαπημένο ή την αγαπημένη για να επιβεβαιωθεί μέσα από τη ζήλεια η πληγωμένη τους αγάπη.
Το αυθεντικό κωμικό στοιχείο και των δύο, ενισχυμένο από την κρητική προφορά του άνδρα και τις μουσικές αναφορές κάθε φορά που δίνεται η ευκαιρία με τραγούδια όπως
«Μια γυναίκα φεύγει»
Στίχοι: Ελένη Λιάκου, μουσική: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
«Θωρακισμένη μερσεντέζ»
Στίχοι, μουσική: Δάκης
«Δεν το ξανακάνω σε Autobianchi»
Στίχοι: Κώστας Τουρνάς, Γιάννης Καλαμίτσης,
και άλλα πολλά, δίνουν μια αίσθηση διασκέδασης στην παράσταση και συνοδεύουν ευχάριστα το ποτό των θεατών, συνδυάζοντας έτσι θεατρική παράσταση και ψυχαγωγία.
