Τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν το αριστούργημα των Μπέρτολτ Μπρεχτ – Κουρτ Βάιλ «Η όπερα της πεντάρας», από τις 24 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Παλλάς σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά και για 20 μόνο παραστάσεις. Με έναν δυνατό και πολυπληθή θίασο και ζωντανή 12μελή ορχήστρα. Μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών! Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν οι: Χρήστος Λούλης (Μακχήθ), Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Κυρία Πήτσαμ), Άγγελος Παπαδημητρίου (Κύριος Πήτσαμ), Λυδία Φωτοπούλου (Τζέννυ), Νίκος Καραθάνος (Αφηγητής, Αστυνόμος Μπράουν), Νάντια Κοντογεώργη (Πόλλυ), Κίκα Γεωργίου (Λούσυ).
«Ο Μπέρτολτ Μπρέχτ», λέει ο Γιάννης Χουβαρδάς, «τοποθετεί στον πυρήνα της Όπερας της πεντάρας τη σκοτεινή, εγκληματική πλευρά της αστικής ζωής των μεγαλουπόλεων: πόλεμος συμφερόντων, λαγνεία, βία και διαφθορά. Το χρήμα είναι θεός. Ζητιάνοι, πόρνες, ληστές, μικροί και μεγάλοι εγκληματίες, αστυνομικοί, όλοι συμφύρονται σε μια κοινωνία απεγνωσμένα παραδομένη στην κρίση. Ο “άρχοντας” αυτού του κόσμου είναι ο Μακ “το μαχαίρι”, ο οποίος πατάει επί πτωμάτων για το κέρδος του, ενώ ο “βασιλιάς των ζητιάνων” Πήτσαμ βγάζει πλούσια οφέλη από τη φτώχεια των κατωτέρων στρωμάτων και η αστυνομία βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία και με τους δύο. Όλα είναι μια γιγαντιαία επιχείρηση. Στο τέλος όμως αναδύεται, με δηλητηριώδες χιούμορ αλλά και αμείλικτη ειρωνεία, το ερώτημα: Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιάς τράπεζας;
Το έργο έχει κατά καιρούς αντιμετωπιστεί ως μιούζικαλ, ως πολιτική σάτιρα με τραγούδια, ως κωμωδία ευρείας κατανάλωσης, ως μουσικό μπουλβάρ, ακόμα και ως επιθεώρηση εποχής. Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για τίποτε από αυτά. «Η όπερα της πεντάρας» μπορεί να δανείζεται στοιχεία από πολλά και διαφορετικά είδη θεάτρου, αλλά τελικά αποτελεί ένα ιδιαίτερο θεατρικό είδος από μόνη της. Και αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη δυσκολία, αλλά και η μεγάλη πρόκληση για ένα σύγχρονο ανέβασμα: μέσα από μια προσεκτική και θαρραλέα προσέγγιση, να αναδειχθούν η καθαρότητα, η εκρηκτικότητα και η ψυχαγωγική δύναμη που συνθέτουν τον κόσμο του υπέροχου αυτού έργου.
Πρώτη προϋπόθεση είναι ένας πλήρης σε όλα τα επίπεδα θίασος και μια δυνατή ομάδα συντελεστών. Την έχουμε. Δεύτερη, μια γενναιόδωρη παραγωγή, πράγμα καθόλου αυτονόητο στις μέρες μας. Την έχουμε. Τρίτη, οι τεράστιες μουσικές απαιτήσεις, απόλυτα καλυμμένες. Τις έχουμε. Τέταρτη, μια παράσταση με σαφείς στόχους, που να είναι ταυτόχρονα πιστή στο πρωτότυπο, σοβαρή χωρίς σοβαροφάνεια, κωμική χωρίς ευκολίες, ελκυστική στο μεγάλο κοινό και υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου. Το μεγάλο στοίχημα.
Το σκηνικό θα είναι ένας μεγάλος, ενιαίος χώρος μαζικής εργασίας, όπου θα συνυπάρχουν, θα συμβιώνουν και θα συγκρούονται μέχρις εσχάτων, μέρα και νύχτα, όλες οι διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων που απαρτίζουν την τόσο ιδιότυπη, αλλά και τόσο οικεία κοινωνία της «Όπερας»: ζητιάνοι, πόρνες, μικροεγκληματίες, αστυνομικοί, μικρά και μεγάλα αφεντικά, αλλά και το υπέρτατο, αόρατο αφεντικό, πάνω από όλα και όλους. Κοφτές κινήσεις, καταιγιστικός ρυθμός, πυκνά γκρουπαρίσματα των ηθοποιών, σβέλτο, ειρωνικό ύφος στον λόγο και η ανυπέρβλητη, διεγερτική, τζαζίστικη μουσική του Κουρτ Βάιλ».
INFO
