Τα παιδιά είναι άγρια. Είμαστε βάρβαροι.
Αυτά είναι τα μηνύματα της Γιασμίνα Ρεζά σε αυτό το βιβλίο.
Είναι η φρικαλέα ανισορροπία ανάμεσα στη μικρότητα του ανθρώπου και τις φιλοδοξίες του , ανάμεσα στην υποβόσκουσα βαρβαρότητά μας και τη δυνατότητα της ομορφιάς του έργου τέχνης. Όμως σε τι ωφελεί η τέχνη, αν δεν βελτιώνει τον άνθρωπο, αν δεν τον κάνει να αναζητεί την τελειότητά του, παρά τον μεταμορφώνει σε όργανο ματαιοδοξίας;
Βρισκόμαστε σε ένα αστικό γαλλικό σπίτι, στο σπίτι του Μισέλ και της Βερονίκης Ουλιέ . Στο σπίτι αυτό καταφθάνουν το ζευγάρι Ανέτ και Αλέν Ρέιγ, για να συζητήσουν τον τσακωμό των παιδιών τους, με τρόπο ώριμο και πολιτισμένο, να συμφιλιωθούν τα παιδιά τους και για να μην έχουν στο μέλλον παρόμοια επεισόδια.
Ο Φερδινάνδος Ρέιγ, έντεκα ετών, οπλισμένος με ένα ραβδί, κτύπησε στο πρόσωπο τον Μπρούνο Ουλιέ, με αποτέλεσμα να του σπάσει δύο δόντια.
Οι γονείς των δύο παιδιών είναι: δικηγόρος, αντιπρόσωπος οικιακών ειδών, συγγραφέας και σύμβουλος διαχείρισης κεφαλαίων.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης και έχοντας πιει κάποια ποτά οι γονείς χάνουν τον έλεγχο, αρχίζουν να συμπεριφέρονται οι ίδιοι σαν «παιδιά». Θα εκραγούν, θα συγκρουστούν, θα αλληλοβριστούν, αναδεικνύοντας στο τέλος ως νικητή τον θεό της σφαγής.
Η Γιασμίνα Ρεζά μας μιλάει για τη σύγχρονη δυτική κοινωνία και για τους σύγχρονους γονείς.
Γονείς αδιάφορους για τα παιδιά τους, που ενδιαφέρονται για τις δουλειές τους και είναι εξαρτημένοι από τα κινητά και τα αξεσουάρ.
Γονείς φρικαλέους και μισάνθρωπους.
Γονείς σε νευρική κρίση και γονείς που δεν συγκρατούν τις ορμές τους.
Γονείς τέρατα.
Γονείς που νοιάζονται για τα παιδιά τους με τρόπο υστερικό.
Γονείς τελείως αρνητικοί, που τους ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός τους και αναρωτιούνται : γιατί να φέρνουμε παιδιά στον κόσμο;
